Συνέντευξη Μono (Τakaakira Goto)

Πριν από κάποιους μήνες (τεμπελόσκυλο κανονικό) είχα την ιδιαίτερη χαρά να μιλήσω με τον Taka Goto, ιθύνοντα νου πίσω από τους Μono πριν τη συναυλία τους στη Γλασκώβη. Αν εξαιρέσεις ένα σχετικά μικρό χάσμα επικοινωνίας αλλά και κουλτούρας, τα είπαμε ωραία και ήταν μία από τις πιο ευχάριστες συνεντεύξεις που έχω, αν και σχετικά μικρή σε διάρκεια και περιεχόμενο.

Χαίρετε, με λένε Ιάσονα και είμαι από το Rocking.gr, ένα ελληνικό μουσικό site. Εξαρχής θα ήθελα να πω ότι, γενικά στη χώρα μου, σας έχουμε μία ιδιαίτερη αδυναμία.
Σας ευχαριστώ πολύ, ευχαριστώ πολύ για την στήριξη.

Συγχαρητήρια λοιπόν για τον τελευταίο σας δίσκο, βρήκε θέση στα αγαπημένα μου της χρονιάς...
Σε ευχαριστώ πολύ, είναι τέλειο αυτό, σε ευχαριστώ!

Λοιπόν, τι σας οδήγησε στο να κυκλοφορήσετε έναν διπλό δίσκο;
Δεν ήταν καθόλου στο σχέδιο, ήταν μάλλον ένα ατύχημα. Ξέραμε τι έπρεπε να κάνουμε. Είχαμε κάνει ήδη έναν δίσκο με ορχήστρα και θέλαμε να κυκλοφορήσουμε κάτι πιο βαρύ σε σχέση με τη δισκογραφία μας, ιδίως εν συγκρίσει με το “For My Parents”. Τέλος πάντων, ξέραμε τι έπρεπε να κάνουμε αλλά δεν μπορούσα να το κάνω να δουλέψει. Άρχισα να γράφω κομμάτια επισκεπτόμενος την «σκοτεινή πλευρά». Υπάρχουν πολλές instrumental μπάντες που μπορούν και το κάνουν αυτό, και υπάρχουν και μπάντες που χρησιμοποιούν την ορχήστρα για να ακούγονται πρωτότυποι, μοναδικοί και κινηματογραφικοί. Εγώ ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό με την ορχήστρα, αλλά τα βρήκα μπαστούνια. Έγραφα λοιπόν κομμάτια από το σκοτεινό εκείνο μέρος και με είχε πιάσει έντονη κατάθλιψη, γιατί από τη μία ένιωθα πως δεν κατάφερνα τίποτα και από την άλλη εστίαζα όλο και περισσότερο στο σκοτεινό του πράγματος. Βρισκόμασταν και σε περιοδεία εκείνο το διάστημα και δεν είχα και πολύ ελεύθερο χρόνο να γράψω καινούργια κομμάτια, γιατί συνήθως συνθέτω στα διαλείμματα μεταξύ περιοδειών. Πριν αρχίσει κάποια περιοδεία, συνήθως έχω μία ιδέα, ένα ευρύτερο concept, για το τι θα γράψω έπειτα, αλλά τώρα δεν είχα τίποτα και τίποτα δεν δούλευε και με έριχνε.

Τότε ήταν που μία μέρα έπεσαν στα χέρια μου δύο καινούργιες προσφορές, η μία ήταν για την μουσική επένδυση μίας ταινίας και η άλλη για κάποιο δράμα. Διάβασα το σενάριο και αμέσως άρχισα να γράφω το soundtrack, ξεχνώντας επιτόπου το τι «πρέπει να κάνω» που ήταν στο κεφάλι μου σε σχέση με τον επόμενο δίσκο των Mono. Ήταν πολύ απελευθερωτικό αυτό. Άρχισα να γράφω κομμάτια και με έκανε να νιώθω ολοένα και καλύτερα, ήταν ιατρικό. Ένιωθα όλο και πιο υγιής. Όλα λοιπόν τα κομμάτια που έγραψα για το soundtrack εκείνο κατέληξαν να είναι το "Last Dawn". Τελειώνοντας εκείνα τα κομμάτια, αποφάσισα να δώσω άλλη μία ευκαιρία στα πιο σκοτεινά κομμάτια που είχα γράψει. Τελικά δεν ήταν έτσι όπως τα φανταζόμουν και σκέφτηκα πως πρέπει να τα κυκλοφορήσουμε και τα δύο. Τυχαία, λοιπόν, κατέληξαν να είναι δύο διαμετρικά αντίθετες οντότητες, η «ελπίδα» και το «σκοτάδι». Γι' αυτό κυκλοφορήσαμε έναν διπλό δίσκο.



Αφού λοιπόν είπες πως αρχικά έβαλες το «σκοτάδι» στην άκρη, πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Τetsua των Envy;
Είμαστε πολύ καλοί φίλοι. Μας εκπροσωπεί η ίδια δισκογραφική εταιρεία στις Ηνωμένες Πολιτείες και γνωριστήκαμε για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη, πράγμα που είναι πολύ παράξενο καθώς είμαστε και οι δύο μπάντες από την Ιαπωνία (γέλια). Τέλος πάντων, γνωριστήκαμε, αρχίσαμε να μιλάμε και καταλήξαμε να κάνουμε πολύ παρέα. Πάντα λέγαμε να κάνουμε μία κάποια συνεργασία και τώρα έγινε...

Η συμμετοχή του ήταν μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του δίσκου. Συνήθως σαν πιάνω καινούργια μουσική από εσάς στα χέρια μου, μου αρέσει να τη βάζω να παίζει και να ξαπλώνω. Σαν μπήκαν όμως εκείνα τα οργισμένα φωνητικά, έπαθα ένα μικρό ταράκουλο. Το post-hardcore / screamo είναι μία από τις αδυναμίες μου και η συνεργασία κατέληξε ανώτερη των προσδοκιών μου.
Σε ευχαριστώ πολύ.

Πιστεύεις λοιπόν πως τα φωνητικά είναι κάτι που μπορούμε να δούμε ξανά στο μέλλον ή ήταν η μοναδική περίπτωση που θα ακούσουμε φωνητικά σε κομμάτι Mono;
Πραγματικά, δεν έχω την παραμικρή ιδέα, αλλά αυτό που ξέρω είναι πως τώρα έχουμε το εισιτήριο να γίνουμε πιο μέταλ σαν συγκρότημα, άρα ίσως είναι κάτι που θα κάνουμε γενικώς (γέλια).

Πώς συνθέτεται ένα κομμάτι των Mono;
Τα πάντα είναι απλώς έμπνευση. Ακούω μεγάλο μέρος του κομματιού στο κεφάλι μου, είναι κάπως τρελό. Μετά απλά γράφω αυτό που άκουσα.

Οπότε, όταν σκέφτεσαι τη μουσική, όταν γράφεις, συνθέτεις, έχεις κάποια εικόνα στο μυαλό σου; Δεν έχετε στίχους στα κομμάτια σας που βοηθάνε στην εξιστόρηση...
Αν εξαιρέσεις τον τελευταίο δίσκο που είχα τις δυσκολίες που σου ανέφερα, πριν από κάθε άλλον ετοίμαζα ένα μικρό σενάριο, το χώριζα σε επιμέρους ενότητες και ύστερα έγραφα τα κομμάτια. Αυτή τη φορά δεν είχα ιδέες, ούτε καν μία πρόταση. Το μόνο που γύρναγε στο κεφάλι μου ήταν πως έπρεπε να κάνουμε κάτι καινούργιο.

Σαν μουσικός σε έναν ιδιαίτερο χώρο όπως το post-rock, τι πιστεύεις πως αντιπροσωπεύουν τα κομμάτια σου;
Κοίτα, φέρε στο μυαλό σου τον Ραχμάνινοφ, τον Ρώσο συνθέτη. Αν πήγαινα σε κάποιο σόου του Ραχμάνινοφ, θα ήθελα κάπως να βιώσω τον ρώσικο ουρανό πίσω από τη μουσική και τις συνθέσεις του, έτσι και εμείς, καθώς είμαστε από την Ιαπωνία, θα πρέπει να αναδεικνύουμε τον ιαπωνικό ουρανό. Γενικά, η καταγωγή μας είναι μία μεγάλη ιδιαιτερότητα που έχουμε και μας κάνει να διαφέρουμε από υπόλοιπες post-rock μπάντας.

Πάντως, η μουσική είναι δύναμη. Πιστεύω πως μπορεί να βιωθεί σε ένα ιδιαίτερο πνευματικό επίπεδο. Ο κάθε ακροατής έχει φαντασία και ιστορία. Όταν ακούει τη μουσική μας, θέλω να νιώθει και να αισθάνεται τις ρίζες του. Πιστεύω πως ένα καλό βιβλίο, μία καλή ταινία, καλή μουσική μπορούν να το προκαλέσουν αυτό, ένα χάσιμο που είναι τελείως υποσυνείδητο.



Σε γενικότερα πλαίσια, σου αρέσουν οι περιοδείες ή είναι απλά κάτι που πλέον πρέπει να γίνει;
Εννοείται μου αρέσουν. Δεν μπορούμε απλά να κυκλοφορήσουμε έναν δίσκο και έπειτα να καθόμαστε άπραγοι, κοιτώντας πως πάνε οι πωλήσεις. Δεν μας νοιάζει ιδιαίτερα αυτό. Γενικά, η μουσική είναι το εύκολο κομμάτι, το να γράφεις μουσική είναι εύκολο. Είμαστε συγκρότημα εδώ και δεκαπέντε χρόνια, παίζοντας μπροστά σε κόσμο, συζητώντας με νέα άτομα, δημιουργώντας νέες εμπειρίες.

Περιοδεύοντας εδώ και δεκαπέντε χρόνια, έχεις εντυπώσει διαφορές από κοινό σε κοινό ανάλογα με τη χώρα;
Όχι, τίποτα. Είναι πάντα το ίδιο κοινό.

Πιστεύω αυτό έχει να κάνει με το είδος της μουσικής που αντιπροσωπεύετε.
Το κοινό πάντα είναι ιδιαίτερα ήσυχο, πάντα συγκεντρωμένο στη μουσική...

Ποιά τα σχέδιά σας τώρα, σαν τελειώσει η συγκεκριμένη περιοδεία;
Ακόμα περισσότερες περιοδείες. Θα είμαστε στον δρόμο μέχρι το φθινόπωρο του '15!

Wow, σχεδόν ένα ολόκληρο έτος. Τι κάνετε κατά τη διάρκεια της περιοδείας για διασκέδαση;
Κατά την περιοδεία; Όσο είμαστε στο δρόμο; Τίποτα! (γέλια)

Ακούς κάτι συγκεκριμένο τον τελευταίο καιρό; Κάτι που να σου έχει κάνει ιδιαίτερη εντύπωση;
Slayer.

Χα, τέλεια, άλλο ένα εισιτήριο για να γίνετε πολύ πιο ΜΕΤΑΛ.
(πολλά γέλια) - (σ.σ: επειδή είμαι τόσο αστείος).

Νομίζω πως τελείωσε ο χρόνος μου και σε ευχαριστώ πολύ.
Εγώ ευχαριστώ, ελπίζω να απολαύσεις το σόου.