Merrimack

Πριν περίπου δεκαπέντε χρόνια θεωρούσα τους Merrimack ως το επόμενο μεγάλο όνομα της γαλλικής black metal σκηνής. Ακολουθόντας το «ευαγγέλιο» (ωπ, είδες τι έκανα;) του ορθόδοξου black metal όπως διαμορφώθηκε από μια χούφτα μπάντες στο πρώτο μισό των ‘00s, το σχήμα αναδύθηκε με κυκλοφορίες όπως το "Of Entropy And Life Denial" (2006), το εκπληκτικό "Grey Rigorism" τρία χρόνια μετά, και την προσωπική αδυναμία "The Acausal Mass" του 2012. Το συγκρότημα, κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες το έκτο του άλμπουμ και πρώτο έπειτα από μια πενταετία και επιχειρεί να επιστρέψει στο εν λόγω κλίμα.

Από τη μορφή του τίτλου, και φυσικά το ασπρόμαυρο εξώφυλλο, καθίσταται σαφές πως το "Of Grace And Gravity" αποτελεί μια πεισματική αναβίωση μιας σκληροπυρηνικής black metal άποψης. Οι Merrimack, φέρνουν το τελετουργικό, μελωδικό αλλά και δαιδαλώδες black metal τους στο σήμερα, σε μια εποχή που η εν λόγω, ιδιαίτερα αναγνωρίσιμη, πτυχή του, βρίσκεται σε παρακμή. Οι αναφορές σε Watain, Ondskapt, Ofermod, Deathspell Omega, Drastus, Aosoth, Funeral Mist, Blaze Of Perdition, Ascension και πάει λέγοντας (με τους Mayhem αιώνια κορωνίδα) είναι παρούσες, είτε ως ευθείες παραπομπές, είτε ως συνειρμοί της εν λόγω ηχητικής γενεαλογίας.

Στα 50 λεπτά που διαρκεί, το νέο άλμπουμ των Γάλλων χαρακτηρίζεται από μια αμεσότητα, όσο και μια αναζήτηση μεγαλείου. Κατά αυτό τον τρόπο, ο τίτλος τους πραγματώνεται σε πομπώδη σημεία μεν, ειδικά σε πιο mid-tempo περάσματα, όπως το επτάλεπτο "Under The Aimless Spheres", διαμορφώνει και αντίστοιχες πνιγηρές ατμόσφαιρες. Οι επτά συνθέσεις του άλμπουμ δεν προσφέρουν οποιουδήποτε είδους ανακούφιση ή χαραμάδα ελπίδας, δεν αποσκοπούν σε κάποιου είδους φαντασιακή υπεκφυγή, αλλά αντιθέτως ηχούν με ένα αίσθημα κρισιμότητας, λες και είναι κόλαση επί γης.

Κομμάτια όπως το "Dead And Distant Clamors" μοιάζουν βγαλμένα από μια εποχή, όχι πολύ μακρινή, που έκανε το black metal να απομακρύνεται από το θέαμα έναντι της ουσίας. Βέβαια, μπορεί η απόπειρα των Merrimack να αναβιώσουν τη δική τους ταυτότητα, που ανέκαθεν έδινε βάρος στο συνδυασμό φωνητικών και συντριπτικών στρωμάτων riffs, να είναι αξιοπρόσεκτη και στοχευμένη, αλλά υπολείπεται στιγμών - κορυφών που θα λειτουργήσουν ως αδιαμφισβήτητοι πόλοι έλξης προς το ακροατήριο. Κοινώς, το "Of Grace And Gravity" έχει τις σωστές προθέσεις, αλλά δεν φτάνει το επίπεδο που του αναλογεί δεδομένης της προσπάθειας της μπάντας.

Οι Merrimack στη δισκογραφική τους επιστροφή δύνανται να ηχήσουν νοσταλγικοί για μια μερίδα του black metal κοινού που «ανδρώθηκε» με αυτή τη σκηνή. Στον αντίποδα, σε μια εποχή που το black metal έχει πάρει πολλές και έντονες τροπές προς όλες τις κατευθύνσεις, μια αισθητική προσέγγιση που ηττάται στις λεπτομέρειες, από κάποιες διάρκειες και επαναλαμβανόμενα riffs, μέχρι κάποια θεματικά περάσματα που δεν απογειώνουν προηγουμένως ενδιαφέρουσες ιδέες, όπως στο "Starving Crowns", δεν είναι σε θέση να λειτουργήσει ως σημείο αναφοράς. Αν όμως, επιθυμείς να αντιληφθείς, με άμεσο και κατανοητό τρόπο, πώς είναι ως ύφος το ορθόδοξο black metal, όχι το πατροπαράδοτο, αλλά το πιο «πνευματικό», τότε οι Παριζιάνοι δεν ξέχασαν την τέχνη τους. Ίσα ίσα, ανά στιγμές, θα σε κάνουν να κολλήσεις και να τους σεβαστείς. Και αυτό, στην τελική, είναι αρκετό.

Bandcamp
Youtube