Ex Eye

Τα σαξόφωνα του Colin Stetson μπλεγμένα με το μπάσο και το synth του Shahzad Ismaily, την κιθάρα του Toby Summerfield και τα τύμπανα του Greg Fox, σε μια προχωρημένη metal παράνοια. Τα πιο κοντινά άκουσματα (κυρίως με σκόρπια στοιχεία) που μου ήρθαν στο μυαλό ήταν οι Shining, Aluk Todolo, Sannhet, Zu και Thank You Scientist. Εδώ θα βρεις riff, κιθαριστικά γεμίσματα, σκληρά ρυθμικά περάσματα, ηλεκτρονικούς θορύβους, μέχρι και τρελαμένα blast-beats σε μια βαριά κατά βάθος συνύπαρξη με την πειραματική jazz μέσω μπάσου και άλτο σαξοφώνου. Το όνομα της μπάντας και του δίσκου ακούγεται σαν "ΧΙ", το οποίο στα λατινικά είναι ο αριθμός έντεκα, όσες και οι άκρες του αστεριού γύρω από ένα μάτι που κοσμεί το εξώφυλλο του. 

Πανεύκολα μπορείς να χαρακτηρίσεις τις μουσικές ως αφηρημένες, εντελώς πειραματικές, σχεδόν στα όρια του αυτοσχεδιασμού. Το σύνολο είναι αρκετά σύνθετο, οργανικό, σκοτεινό, εν μέρει βαρύ και καθολικά ατμοσφαιρικό. Από το ξεκίνημα, το "Xenolith; The Anvil" σου δίνει να καταλάβεις αρκετά περιληπτικά τι θα ακολουθήσει. Πρόκειται για ένα metal κομμάτι το οποίο αναζητά την sludge εκδοχή των Isis και φλερτάρει με black metal ιδέες. Η κομματάρα "Opposition/Perihelion; The Coil" μετά, έχει τα πάντα. Εξηγεί γιατί η μουσική είναι μία. Διαμορφώνει καινούργιες ιδέες και παρουσιάζει την προοδευτικότητα στην avant-garde jazz. Η προσέγγιση είναι εντελώς μοντέρνα. Η σύνθεση είναι απάνθρωπη αλλά αμφίδρομα βατή και ιδιαίτερα προοδευτική. Το πως ταξιδεύουν τα σαξόφωνα μέσα σε μια αθεράπευτη και ανήκουστη rock ορχήστρα είναι φανταστικό. Παρακάτω το "Anaitis Hymnal; The Arkose Disc" παρουσιάζει μια post-rock μουσική πανδαισία που φτάνει στα όρια του ακραίου metal και στηρίζεται σε γαργαλιστικές θορυβώδεις κιθάρες και σκοτεινά έως ακραία τύμπανα. Ένα αδιανόητο κρεσέντο κοσμεί το μέσο της σύνθεσης και μια σατανικά πειραματική jazz επίθεση καταλήγει να σε συγκινήσει, να δώσει στο noise-metal μια άλλη διαστάση και να προσφέρει σε αυτό το κομμάτι το βραβείο πρωτοτυπίας για τον δίσκο. Το "Form Constant; The Grid" που ουσιαστικά κλείνει τον έργο χτίζεται σταδιακά με θορύβους και αφηρημένους (αυτό)σχεδιασμούς στο σαξόφωνο για να καταλήξει κι αυτό σε μια επιθετική black metal χαοτική κάθοδο σε ένα σκοτεινό μέρος που συναρπάζει και εν μέρει τρομάζει. 

Στην ηλεκτρονική μορφή του δίσκου, θα βρεις μια επιπλέον δωδεκάλεπτη σύνθεση, ονόματι "Tten Crowns; The Corruptor" η οποία απορώ γιατί δεν συνοδεύει τις υπόλοιπες στις χειροπιαστές μορφές του δίσκου. Είναι περισσότερο ψυχεδελική, αλλά το ίδιο χαοτική και πολύπλοκη. Ακούγεται περισσότερο σαν τζαμάρισμα, αλλά κατέχει πανέμορφη ενορχήστρωση. 

Δομικά η μουσική σε αυτό το album είναι ολοκληρωτική. Συχνά εμφανίζεται και ακούγεται πολύπλοκη και πολυρυθμική. Το αποτέλεσμα τελικά είναι πέρα κάθε ρυθμού και μελωδίας. Εκεί που προσπαθεί να σε φέρει στα όρια σου και να δυσαρεστηθείς, ευτυχώς καταφέρνει να σε κρατήσει και να σε εντυπωσιάσει. Μπορεί τα όργανα να μην παίζουν αρμονικά, αλλά ακούγονται να συνυπάρχουν και να παράγουν κάτι απίθανο. Ο δίσκος είναι κάθε άλλο από εύκολος, αλλά εδώ θα βρεις κάτι νέο, εδώ θα ανακαλύψεις μουσικές που υπάρχει πιθανότητα να μην έχεις ακούσει ίδιες ποτέ ξανά. Αυτό είναι και το ζητούμενο στην σύγχρονη μουσική. Εκμεταλλευτείτε το. Πρόκειται για ένα απίστευτο ντεμπούτο. 

Bandcamp
Spotify