Thy Catafalque

Γενικά πιστεύω ότι οι Ούγγροι είναι η ζωντανή απόδειξη ότι εξωγήινοι υπάρχουν και ζουν ανάμεσα μας. Ταυτόχρονα είναι τόσο ίδιοι αλλά και τόσο διαφορετικοί σε τόσο πολλά επίπεδα από τους γείτονές τους και εμένα. Και εγώ όσο τέρπομαι την διαφορετικότητα άλλο τόσο την σκώπτω, γιατί τέτοιος είμαι. Πάνω σε αυτή την βάση τοποθετώ και την άποψη ότι η μουσική οντότητα των Thy Catafalque έχει έναν απύθμενο πλουραλισμό, που ίσως να τον συνέκρινα κάποιες φορές με την πολυσχιδή προσέγγιση των Solefald.

Αυτό για κάποιους δουλεύει, ενώ για κάποιους είναι σπανακόπιτα με γέμιση καλαμαράκια. Αληθινό περιστατικό αυτό, για την ιστορία. Χωρίς λοιπόν να ανήκω σε κανένα από τα δύο άκρα, βρίσκω πολλούς κοινούς παρονομαστές στην πολύπλευρη δημιουργικότητα του Tamás Kátai με αυτό που θεωρώ μουσικά ανεκτό την σήμερον ημέρα. Απλά αυτό μάλλον δεν συμβαίνει αυτή την φορά με το "Sgúrr".

Εκ πρώτης όψεως ο δίσκος έχει εννέα τραγούδια, αλλά δεν είναι έτσι. Αρχίζει με ένα intro 20 δευτερόλεπτων και μετά ξεκινά μια χαριτωμένη οβερτούρα - ορεκτικό με έναν αυτιστικό ρυθμό στο drum machine. Και όλα αυτά για να μπούμε στο πρώτο πραγματικό τραγούδι του δίσκου διάρκειας 15 λεπτών. Δεν είπα ατελείωτων, μην βάζετε κουβέντες στο στόμα μου. Αλλά θα μπορούσα να το είχα πει. Ηλεκτρονικά στοιχεία πάνε και έρχονται με μια γερή δόση ξεπεσμένης τέκνο-εητίλας που καταλήγει σε κάτι που το έχουμε ακούσει και σε black metal άλμπουμ. Οι συντάκτες του μέλλοντος θα με ευχαριστούν για την λεξιπλασία μου.

Εδώ έρχεται ένα δίλεπτο διάλλειμα που παραπέμπει στην πλίνκι-πλόνκι-γκονγκ περίοδο των Burzum που ο Varg ο Vikernes ο Τρομερός έγραφε μουσική από το κελί του με το Casio πιανάκι του. Και εδώ διερωτώμαι. Αφού στον προηγούμενο δίσκο τα είχαν καταφέρει καλύτερα με τα εφέ και όλα τα κλαπατσίμπαλα που συνήθως βάζουν στη folk (το λάμδα δεν προφέρεται), γιατί τώρα ακούγονται όλα τόσο φτηνιάρικα και ελάχιστα πειστικά; Δεν έκανε update την Cubase του;

Χάνοντας την πίστη μου στον δίσκο μπαίνει άλλο ένα ιντερλούδιο με μερικές ενδιαφέρουσες εκλάμψεις που λόγω του ρυθμού μού θύμισε στην αρχή Ministry, αλλά μετά απλά εκνευρίζει με το lead των strings που ακούγεται σαν ιπτάμενο έντομο σε διαφήμιση του καταραμένου Aroxol.

Και εδώ μπαίνει το δεύτερο αληθινό τραγούδι του δίσκου. Δίλεπτο. Στεγνό black metal. Ωραία. Αλλά ο δίσκος στο έβδομο τραγούδι πλέον κάνει μια τίμια προσπάθεια εξιλέωσης με το 16-λεπτο "Sgurr Eilde Mor", που συγκεντρώνει μάλλον όλη την έμπνευση που είχε ο Tamás για αυτό το άλμπουμ. Black metal δυναμικό με την απαραίτητη μισανθρωπία, αλλά και με ατμοσφαιρικά περάσματα και σωστά ενορχηστρωμένα ηλεκτρονικά στοιχεία. Τόσο καλό που σχεδόν δεν κολλάει στον δίσκο.

Το όγδοο τραγούδι ξεκινά με εσκεμμένο φάουλ, αλλά ξετυλίγεται σε ένα πραγματικά μεγαλοπρεπές και επικό outro, που πραγματικά την τελευταία στιγμή υπενθυμίζει ότι οι Thy Catafalque έχουν κάτι το ξεχωριστό, ακόμα και αν σε αυτόν τον δίσκο είναι πιο πολύ στο πίσω μέρος του μυαλού του δημιουργού τους.

Το άλμπουμ κλείνει τελικά με άλλα 20 ανούσια δευτερόλεπτα με μια σοπράνο που λέει κάτι στην εξωγήινη γλώσσα της.