The Rolling Stones

Αν έμελλε να μείνει μία μόνο μπάντα στον πλανήτη, θα ήταν αυτή - και εκ των πραγμάτων δηλαδή. Οι Rolling Stones έχτισαν το γιαπί rock, μέχρι που έγινε έπαυλη, και έκτοτε αρνούνται να αλλάξουν διεύθυνση. Από τότε που έμαθα ανάγνωση, θυμάμαι τον τύπο να ειρωνεύεται το γήρας των Stones. Αυτή τη στιγμή, η κατάσταση μοιάζει ακόμα πιο αστεία, καθώς έχει περάσει φερ' ειπείν μια δεκαετία από την εμφάνιση τους στο Ολυμπιακό Στάδιο - μια βραδιά που δε θα ξεχάσω ποτέ. Ήταν «γέροι» το 1998, ήταν «γέροι» πολλά χρόνια πριν, είναι «γέροι» το 2008 και προσεύχομαι στους δαίμονες του rock να είναι «γέροι» και το 2018. Πάντως, οι ρυτιδιασμένοι αυτοί rockers δε φέρθηκαν ποτέ σα γέροι.

Ο αρχιφάν Martin Scorsese κινηματογράφησε δύο ιδιαίτερες συναυλίες των Rolling Stones, στο Beacon Theatre της Νέας Υόρκης, το 2006. Ο διάσημος σκηνοθέτης πραγματοποίησε ένα συγκινητικά φετιχιστικό όνειρό του, αποτυπώνοντας στο δικό του φιλμ τις μορφές των Stones, κάτι που είχε κάνει πρώτος, σαράντα χρόνια πριν, κι ένας κάποιος Jean-Luc Godard (ω, ναι). Αναμένοντας με λύσσα την ταινία "Shine A Light", που αποτελεί το επί της μεγάλης οθόνης τέκνο εκείνων των δύο εμφανίσεων του 2006, παραδίδομαι στην ακρόαση του αντιστοίχου live album και το κέφι μου δε βρίσκει όμοιό του.

Καθώς πρέπει, το διπλό αυτό άλμπουμ δεν περιέχει μόνο τις μεγάλες επιτυχίες των Rolling Stones, όπως "Paint It Black", "Brown Sugar", "(I Can't Get No) Satisfaction", "Start Me Up", "Sympathy For The Devil" και πάει λέγοντας. Επιτρέπει στον ακροατή να ανακαλύψει ή να ξαναθυμηθεί πολλούς πιο σβησμένους τίτλους του θαυμαστού καταλόγου της μεγαλειώδους rock 'n' roll μπάντας. Εξαιρετικά κομμάτια βγαίνουν από το σεντούκι, αρπάζοντας φωτιά μόλις έλθουν σε επαφή με το οξυγόνο της ατμόσφαιρας, και φυσικά θα ήταν άχρηστη μια απαρίθμηση, καθώς θα είχε καθαρά άγονο εγκυκλοπαιδικό χαρακτήρα. Σημειώνω πως υπάρχει και έκδοση σε ένα μόνο cd, η οποία ευτυχώς και παραδόξως δεν αφήνει απ' έξω τα πολυπόθητα εν λόγω προϊόντα εκσκαφής.

Ακόμα πιο καθώς πρέπει, τρείς επιφανείς καλεσμένοι έρχονται να κοσμήσουν τους ήχους του "Shine A Light". Η προσωπικότητα του πανευτυχή Jack White (White Stripes, Raconteurs) εμπλουτίζει κατάλληλα το "Loving Cup", o φωνακλάς Buddy Guy ματώνει στο σκεβρωμένο Chicago blues του "Champain & Reefer" του Muddy Waters, ενώ η Christina Aguilera ωρύεται σα μέγαιρα στο "Live With Me" και ασκεί την πιο θρασεία -και παραδόξως σέξι- πειθώ.

Όταν η αλητεία του Jagger, η βρώμικη γοητεία του Richards, η θεάρεστη λιτή ακρίβεια του Watts και η αειθαλής αιλουροειδής ψευδοελαφρότητα του Wood γίνονται μουσική, το ηχογραφημένο αποτέλεσμα δε μπορεί να απογοητεύσει. Οι μουσικοί Stones δε γέρασαν, τουλάχιστον όχι περισσότερο από ότι τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Προφανώς δεν αναζητάμε εδώ συγκινήσεις όπως αυτές που προσέφερε τo "Get Yer Ya-Ya's Out" το 1970. Οι βράχοι κυλάνε ακόμα και η επιτάχυνση τεσσαράκοντα και έξι ετών φέρνει άλλες χάρες. Τα τραγούδια αλλάζουν ρυθμούς και διάθεση, μερικές φορές ακόμα και τα πιο διάσημα, η εμπειρία οδηγεί εύστοχα τα δάχτυλα, ο πλούτος αναμιγνύει την υπερπαραγωγή με το attitude.

Το τραγούδι "Shine A Light" (γελοιωδώς απόν από το μονό cd), που κλείνει το διπλό δίσκο και αποχαιρετά, για άλλη μια φορά ακινητοποιεί τη δύση του ηλίου. Περιμένω ανυπόμονα να έχω εικόνα. Οι μεγαλύτεροι όλων επιστρέφουν για όσους τους αγαπούν. Μα πού πήγαν όλοι οι άλλοι;