The Following Announcement

Ιδού η αβάσταχτη ρηχότητα του -δεν πρέπει να- είναι. Στο ψευδοσερφαριστό punk-pop των The Following Announcement, η νεανική ενέργεια παθαίνει ναρκοληψία και η υπηκοότητα πάσχει από αμνησία. Οι τρεις Βρετανοί παραδίδουν ένα άνοστο, αναμασημένο και άκρως αμερικανικό marshmallow. Ενώ θα μπορούσαν να διασκεδάσουν στην αμερικανολάγνο φαντασίωση του χορού αποφοίτησης, κάτω από τις μπασκέτες του γυμναστηρίου και με το φλασκί του μπαμπά στην τσέπη, η μουσική τους πρόταση δε θα μπορούσε να αποπλανήσει ούτε την πιο αποφασισμένη σπυριάρα συμμαθήτρια.

Ακόμη κι αν η συμπάθεια του παραγωγού δε συγκεντρωνόταν μόνο στην κιθάρα, ακόμη κι αν η φωνή του τραγουδιστή δεν ήταν τόσο απελπιστικά ξεψυχισμένη, η πηγή της αδιαφορίας θα συνέχιζε να αναβλύζει το αχώνευτό της ύδωρ, χωρίς να ξεδιψά ποτέ κανείς. Οι ιδέες είναι σκοροφαγωμένες και αναπαράγονται χωρίς πάθος, ενώ οι μελωδίες είναι συχνότατα τεμπέλες. Τα στιχάκια αποτελούνται από κουρασμένα εφηβικά κλισέ, χωρίς φαντασία, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς καν μια οποιαδήποτε ιδιαίτερη αισθητική, κι ας παραπονιέται ο στιχουργός: «and if you could only see the poets lost in me».

Μετά από βασανιστικά βαρετές επαναλαμβανόμενες ακροάσεις, εφευρίσκεται το -κατά δύναμην- διασκεδαστικό παιχνίδι «βρες το λάθος». Λοιπόν, βρήκα έναν τραγελαφικά δυσλεκτικό raper μέσα στο "Price Of Fame", έναν άστοχο (με την έννοια ότι δεν ξέρει σκοποβολή, ώστε να πετύχει το πλήκτρο) και άρρυθμο πληκτρά στο "If The Ink Runs Dry" και δεκάδες στιγμές πιατινιών που ακούγονται σαν maracas.

Όπως ορθώς αστειεύτηκε ο ανύποπτος αγαπητός συνάδελφος, λες «the following announcement» και μετά δεν αναγγέλλεις τίποτα.