Foxboro Hot Tubs

Ο γρίφος δεν παίδεψε καθόλου. Οι Foxboro Hot Tubs είναι οι Green Day. Αυτή η αποκάλυψη δεν έριξε κανέναν από την καρέκλα. O Batman είναι ο Bruce Wayne; Αυτή μάλιστα! Η πρώτη, όμως, εμπεριέχει την αίγλη μιας ιδιαίτερης και «ω-μα-πόσο» απολαυστικής δισκογραφικής παρατυπίας.

Ίσως κάποιοι διαπιστώνουν στη μουσική του καλιφορνέζικου τρίο μια απελπιστικά πλαστικοποιημένη άποψη του punk. Με τη μάσκα των Foxboro Hot Tubs, οι τρείς (συν τρείς) μουσικοί επιδεικνύουν «από τί είναι φτιαγμένοι». Υποκλινόμενοι στο μεγαλείο του garage rock revival, κυκλοφορούν ένα πανέξυπνο άλμπουμ, που ανοίγει το ιερό μπουκάλι των ‘60s, χτυπά το πονηρόν μίγμα στο shaker με πάγο που καπνίζει και το σερβίρει κοπανώντας το στο τραπέζι.

«Sixteen and a son of a bitch» ομολογεί από την έναρξή του το “Stop Drop And Roll!!!” και υπογραμμίζει έναν νοσταλγικό παλιμπαιδισμό, με σημείο αναφοράς την ένοχη νιότη κάποιου άλλου. Κάποιου, που άλλαξε η ζωή του όταν οι δίσκοι των MC5 στριφογυρνούσαν στο πικάπ. Ένα βήμα πιο κοντά στις ρυτιδιασμένες «αυθεντικές αυθεντίες» από τους σύγχρονους αναβιωτές Strokes, το “Mother Mary” παρασέρνει, ξετρελαίνει, χορεύεται μέχρι λαχανιάσματος. Τα πλήκτρα του ζωηρού και swingy “Ruby Room” μυρίζουν βερμούτ και θα παίζονταν μόνο από χέρια περασμένα στα τσόχινα μανίκια ενός σακακιού με γαλόνια. To “Red Tide” αναπαράγει πολυμήχανα εκείνο το συστατικό των Doors, που χρησιμοποίησαν οι Tito & Tarantula στο “After Dark”, για να χορέψει ημίγυμνη η Salma Hayek, τυλιγμένη με ένα φίδι.

Δεν πρόκειται για ταξίδι στο χρόνο. Ο χρόνος δεν αλλάζει φορά. Πρόκειται για την απόδειξη ότι η μουσική δεν γερνά και επιδέχεται πεφωτισμένης επανερμηνείας. Η ιερή σκόνη των δεκαετιών δεν ξενίζει δίπλα στον καλαίσθητο νεοτερισμό. Ας δούμε, στο “Aligator”, άλλο ένα καταφερτζήδικο εγγονάκι του “You Really Got Me” των Kinks, ενώ στο “The Pedestrian” τον υπέροχο κρίκο που επαναφέρει στο γνώριμο ύφος των Green Day.

Η έκρηξη του “American Idiot” ήταν μια παταγώδης επιστροφή των Green Day στο προσκήνιο, έστω κι αν επρόκειτο περί μιας καλοστημένης αλλά ανούσιας και στείρας επανάληψης οριοθετημένης ποικιλίας πετυχημένων συνταγών – κι ας λέτε ό,τι θέτε. Αντίστροφα, η πρώτη δουλειά τους ως Foxboro Hot Tubs προσποιείται ότι θα αναπαράγει τετριμμένα κλισέ της γενιάς του νεαρού παππού και, αντ’ αυτού, βάζει ύπουλα φωτιά στα ηχεία, με αυθεντικότητα που ήρθε από το πουθενά, να αποζημιώσει για την ανίερη επιτυχία του «ηλιθίου». Βουτιά στα καμώματα του πιο ενδόξου παρελθόντος της rock , χωρίς δε να αποβάλλονται όλα τα στοιχεία του γνώριμου ύφους της μπάντας. Ιδιοφυές.