The Jesterdays

«As you grow up and leave the playground, where you kissed your prince and found your frog. Remember the jester that showed you tears, the script for tears». Οι στίχοι του εναρκτήριου κομματιού του πρώτου δίσκου των Marillion καθώς και το κλασικό πλέον εξώφυλλό του ήταν αρκετά ώστε να συνδυάσουμε τους Βρετανούς progressive rockers για πάντα με τους γελωτοποιούς.

Στη Θεσσαλονίκη, αιώνες μετά τον μεσαίωνα, οι Jesterdays περιορίζουν τον φόρο τιμής τους στον Fish και τους Marillion στους στίχους αυτούς, κρατούν την prog αισθητική τους αλλά αρκούνται σε αυτό. Με έτος ίδρυσης το 2009 κυκλοφόρησαν στο τέλος της περσινής χρονιάς το πρώτο τους άλμπουμ το οποίο περιέχει μισής ώρας πρωτοκλασάτο ευρωπαϊκό folk με κυρίαρχο όργανο την ακουστική κιθάρα, το βιολί να γεμίζει όμορφα τον ήχο και το rhythm section να κρατά σταθερά έναν γλυκό υπνωτιστικό ρυθμό. Σε αυτά προσθέστε την γοητευτική φωνή της Χρυσάνθης Τζώρτζογλου, απαραίτητη για το συγκεκριμένο ύφος.

Από μουσικής πλευράς έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ ενδιαφέρον αλλά ταυτόχρονα περίεργο μείγμα. Τα ταξίδια των Clannad στον πάλαι ποτέ κέλτικο κόσμο δένουν με τους σκοτεινούς εφιάλτες των Dead Can Dance και οι παραδοσιακές επιρροές του Ian Anderson των Jethro Tull συνδυάζονται με την σύγχρονη indie folk σκηνή.

To "Always The Jester, Never The Fool" με το απλό αλλά straight to the point refrain του, μένει στο μυαλό από το πρώτο άκουσμα, το "Dreams Of Flesh And Bones" αν και χωρισμένο σε τρία μέρη ακούγεται συνεχόμενο σαν μία σύνθεση, το "Gather Darkness, Gather" περιέχει ίσως τα καλύτερα φωνητικά σημεία του δίσκου, ενώ το "Τricky Moon" σηματοδοτεί το τέλος μιας κυκλοφορίας από ελληνικό συγκρότημα που αξίζει να ακούσει ένας οπαδός της folk αλλά και των progressive συγκροτημάτων σε πιο ακουστικές φόρμες.

Τρία μεμονωμένα τραγούδια και μία τριλογία με στίχους που εκ πρώτης όψεως μοιάζουν βγαλμένα από μια άλλη εποχή. Όπως και τότε όμως, οι γελωτοποιοί, κάτω από το προσωπείο της σάτιρας ανάμεσα σε ιστορίες αγάπης υπό το παιχνιδιάρικο φεγγαρόφως και γλαροπούλια που πετούν πάνω από προκυμαίες που οδηγούν στο πουθενά βρίσκουν την ευκαιρία να σχολιάσουν τα κακώς κείμενα της εποχής και να διατυμπανίσουν με ανακούφιση τον θάνατο των βασιλιάδων.

Οι γελωτοποιοί αν και δημιουργήθηκαν από την ανάγκη του ανθρώπου για εκτόνωση μέσω του γέλιου, δεν δείχνουν να αστειεύονται και από τα «κοφτερά» τους λόγια δεν γλυτώνει κανείς. Οι «τρελοί» κάνουν την δική τους επανάσταση σε μια εποχή που ο κόσμος το χρειάζεται όσο ποτέ. Εσείς έχετε την ευκαιρία να τους ακολουθήσετε στο ταξίδι τους με αφετηρία τον δίσκο αυτό. Always to believe the jester, never to become the fool...