Dryed

Ογκώδης ήχος. Κοφτά riff. Εναλλαγές καθαρών και σκισμένων φωνητικών. Κιθαριστική λογική της μετά-90s αμερικάνικης σχολής. Τα χαρτιά είναι απλωμένα στο τραπέζι. Οι επιρροές σαφείς. Οι αναφορές γίνονται με σεβασμό και μέσα από ένα προσωπικό πρίσμα. Δεν χρειάζονται πολλαπλές ακροάσεις ή αναλύσεις για να καταλάβεις πού μπαίνεις. Διάολε, αν ολοκληρωθεί το εισαγωγικό τρίλεπτο του "Coma" και δεν έχεις πιάσει το νόημα, μάλλον δεν κοιτάζεις καθόλου προσεκτικά.

Εδώ μέσα δεν υπάρχει χώρος για ωραιοποιημένα μηνύματα και κρυμμένες αλήθειες. Ό,τι έχει να πει ο δίσκος, σου το λέει στα ίσια. Τόσο στο στιχουργικό κομμάτι όσο και στο μουσικό. Σύγχρονης κοπής metal, γεμάτο τσαμπουκά και νεύρο, βγαλμένο από τις εποχές που το ύφος καθιερωνόταν. Άκου τις δίκασες στα κουπλέ του "Trust", τα αλλεπάλληλα μικρά γυρίσματα του "Buried Under", ή το 'redeemed in my own emptiness' στο σβήσιμο του "Saw It Coming" και θα έχεις κατατοπιστεί.

Το γεγονός ότι μιλάμε για μία εγχώρια κυκλοφορία, το υλικό της οποίας γεννήθηκε περίπου μία δεκαετία πίσω, τότε που ο όρος modern metal κατά κανόνα οδηγούσε σε απορημένα βλέμματα (όχι ότι απαραίτητα αυτό έχει αλλάξει σημαντικά), προσθέτει κάμποσους πόντους. Κοιτώντας τις μουσικές που κυκλοφορούν εκεί έξω, ο αέρας και το συναίσθημα εκείνων των ημερών κάθε άλλο παρά έχουν χαθεί. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ωστόσο, το πλαίσιο είναι τέτοιο που δεν γίνεται να αγνοηθεί.

Ανάμεσα στις μελωδίες και τα ξεσπάσματά του, το "Dryed" είναι ένας φόρος τιμής σε έναν ήχο που, σε πείσμα πολλών, δεν ξεχάστηκε και σε μία φωνή που έφυγε πρόωρα. Οι ερμηνείες του Παναγιώτη Μαδεμλή ξεχειλίζουν ειλικρίνεια. Οι κιθάρες του Γιάννη Φασουλάκη λάμπουν από την αρχή ως το τέλος. Τα μπασαριστά περάσματα του "Working Machine", το οργισμένο "Ocean" και το φορτισμένο "Pushing Me Deeper" δείχνουν ένα σχήμα που ξέρει τι θέλει και πώς να το πετύχει.