Σε διαρκή εξερεύνηση μουσικών που εμπίπτουν στην κατηγορία του "Ηχητικού Εξτρεμισμού". Έχει εισέλθει, οικειοθελώς, στην αιώνια φλόγα της αναζήτησης συναισθήματος στον ακραίο ήχο, πάντα ευγνώμων για...

The Great Old Ones
Kadath
Οι Γάλλοι μυστικιστές επιστρέφουν έπειτα από έξι χρόνια, ηχώντας «παγιδευμένοι» στον post-black metal τρόμο του Dunwitch που εν μέρει όρισαν
Πάνε πλέον έξι χρόνια από το τελευταίο άλμπουμ των The Great Old Ones. Το γαλλικό post-black metal σχήμα, το 2019 είχε κυκλοφορήσει ένα δίσκο καριέρας ονόματι "Cosmicism", στον οποίο ξεδίπλωσε στο έπακρο, προς κάθε κατεύθυνση, την οπτική του πάνω στο ατμοσφαιρικό λαβκραφτιανό, post-black metal. Για την ακρίβεια, ο τέταρτος δίσκος των The Great Old Ones, ήταν το απαύγασμα μιας εξελικτικής πορείας που για μια δεκαετία, τους είχε βρει στην εμπροσθοφυλακή του υπο-ιδιώματος. Συνεπώς, η είδηση της άφιξης του "Kadath", αποτελεί ένα από τα πλέον αξιοσημείωτα γεγονότα στο extreme metal, στις αρχές του νέου έτους.
Εκ πρώτης ακροάσεως, το "Kadath" κινείται στα ατμοσφαιρικά και γοτθικά στενά του προκατόχου του. Το πέμπτο άλμπουμ του συγκροτήματος, δεν διαφεύγει από το αναγνωρίσιμο ιδίωμα στο οποίο κινείται εδώ και σχεδόν 15 χρόνια, αντιθέτως, εμβαθύνει σε αυτό. Φυσικά, σε τέτοιες περιπτώσεις, μια ριζική αναδιάρθρωση δεν είναι ιδιαίτερα εφικτή, αλλά οι The Great Old Ones, σε αντίθεση ας πούμε από σχήματα όπως οι Gaerea, που αποτελούν την πιο προσιτή εκδοχή του ήχου σήμερα, επιμένουν στο ορχηστρικό, οριακά αντι-συναυλιακό μέρος του ήχου. Κοινώς, όπως φαίνεται και από το εναρκτήριο "Me, The Dreamer", την πρωτοκαθεδρία εδώ θα έχουν εκ νέου οι εναλλαγές μουσικών θεμάτων, καθώς και τα εφιαλτικά leads που οικοδομούν κορυφώσεις.
Το "Kadath" στα 73 λεπτά του, αναζητεί μια ισορροπία ανάμεσα στον τρόμο και την εκλεπτυσμένη αισθητική. Από το εξώφυλλο, μέχρι την τελευταία ικμάδα της παραγωγής, όλα είναι εναρμονισμένα με την στυλιζαρισμένη προσέγγιση της μπάντας. Κάθε riff είναι εκ νέου άρτια τοποθετημένο στο μωσαϊκό των συνθέσεων, ενώ η φωνητική προσέγγιση, σχετικά προσιτή για τα δεδομένα του ιδιώματος, επιτρέπει, όπως γίνεται έκδηλο και στο φινάλε του "Those From Ulthar", μια πιο ελεγειακή / τελετουργική πτυχή στα κομμάτια. Όσον αφορά το καθαρά μουσικό σκέλος, οι post/progressive ανησυχίες του "In The Mouth Of Madness" το καθιστούν ως ένα από τα πιο ανανεωτικά κομμάτια του άλμπουμ, το οποίο όμως αδυνατεί να τρυπήσει το ταβάνι των δυνατοτήτων του.
Οι The Great Old Ones, κινούνται πιο άνετα σε γνώριμα, επικά και επιβλητικά ηχοτοπία, με κομμάτια όπως το "Under The Sign Of Koth" να ηχούν βούτυρο στο διαολεμένο ψωμί τους. Μην περιμένεις να συναντήσεις την άβυσσο των μεγάλων παλαιών, όπως την προσεγγίζουν οι δύστροπες μελωδίες των Blut Aus Nord. Οι The Great Old Ones ηχούν πιο ευθείς, αλλά και πιο επικοί. Οι μελωδικές τους ανησυχίες πατάνε πάνω σε mid-tempo καλπασμούς και ανατατικά σόλο, σε πιο μοντέρνες, ονειροπαγίδες σαν του "Astral Void". Προσεγγίζουν το απόκοσμο του H.P. Lovecraft με μια εσάνς σεβασμού και μεγαλείου, δίχως καμία διάθεση βλασφημείας. Αυτό όμως, όπως έχουν αποδείξει πολλάκις στο παρελθόν, δεν είναι αναγκαία αρνητικό.
Η μεγαλύτερη προβληματική γύρω από το "Kadath", είναι η ανισορροπία ανάμεσα στις καλλιτεχνικές ανησυχίες και τις αισθητικές τους σταθερές. Ειλικρινέστερα βέβαια, το "Kadath" αδικείται από τη σύγκριση με τους προκατόχους του, ενώ ως αυτόφωτο άλμπουμ αποτελεί ένα εγκλωβιστικό μουσικό έργο. Αν αποδεχθείς τις στοχεύσεις του, θα σε περιτυλίξει. Οι The Great Old Ones, εμμένουν στο τρομακτικό σύμπαν στο οποίο η μουσική τους βγάζει νόημα, και παρέχουν εκ νέου ποιοτικά ταξίδια στον κόσμο του παρανοϊκού τρόμου. Μένει να φανεί αν αυτά είναι αναψυχής, ή ρουτίνας. Παραμένουμε πιστοί στο όραμά τους.