Symfonia

Κρίμα. Αυτός ο δίσκος με στεναχώρησε, περισσότερο απ' ότι με απογοήτευσε, γιατί προσπαθώ να πείσω των εαυτό μου εδώ και χρόνια ότι κάποια εφηβικά, μουσικά είδωλά μου έχουν ακόμα πράγματα να προσφέρουν. Για κάποιο λόγο είχα μια ελπίδα ότι μουσικοί των οποίων η καριέρα έχει πάρει την κατιούσα, με την απόφαση να συνεταιριστούν θα ένωναν τις δυνάμεις τους και το αποτέλεσμα θα ήταν αναζωογονητικό για όλους τους. Έπρεπε όμως να καταλάβω ότι από το όνομα που επέλεξαν δεν έπαιζε πολλή έμπνευση...

Κρίμα για τον Uli Kusch που μετά την αποτυχία των Ride The Sky αρκέστηκε σε ένα τυπικό παίξιμο, το οποίο ποτέ δεν τον χαρακτήριζε ως drummer. Όσοι διάβασαν τη συνέντευξη με τον Roland Grapow των Masterplan κατάλαβαν πως ο ίδιος χαραμίζει το ταλέντο του και ήταν λάθος η κίνηση να αποχωρήσει από τους τελευταίους. Στο εν λόγω άλμπουμ η παρουσία του δικαιολογείται μόνο ως easy money...

Κρίμα για τον Tolkki, που πλέον έχει καταντήσει κουραστικός και σας το λέει ένας άνθρωπος που προσπάθησε να δει με συμπάθεια την κατάρρευσή του και τα τραγελαφικά σκηνικά που έλαβαν χώρα γύρω από αυτή. Μετά τις επιμέρους αναλαμπές -ελέω συμμετεχόντων- στο πρώτο Revolution Renaissance, τα δύο επόμενα άλμπουμ έπιασαν τον πάτο της τελευταίας του δουλειάς με τους Stratovarius. Εδώ κάνει αυτό που ξέρει τελικά καλύτερα από κάθε τι. Κλέβει τον εαυτό του. Τα τραγούδια του άλμπουμ τα έχει γράψει χιλιάδες φορές και πραγματικά απορώ αν δεν το καταλαβαίνει ο ίδιος, δεν υπάρχει κανείς άγιος άνθρωπος να του πει πως «το έχεις ξαναγράψει αυτό το τραγούδι Timo και οι μικροαλλαγές δεν το σώζουν.»;

Το μεγαλύτερο κρίμα πάει στον Andre Matos, ο οποίος για πρώτη φορά από το 1995, που ακολουθώ την πορεία του, με απογοήτευσε πέρυσι με το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ, αλλά εδώ το παράκανε. Μα πώς δέχτηκε να τραγουδήσει σε αυτό το άλμπουμ, που αποτελείται από δευτεράντζες της κακής περιόδου των Stratovarius; Δε σας κρύβω ότι τον έχω πιο ψηλά κι από τον Kiske στην υπόληψή μου, ειδικά για το έπος του "Holy Land", και δυστυχώς αποδεικνύεται πως αποτελεί άλλο ένα παράδειγμα μουσικού που δε μπόρεσε να διαχειριστεί το ταλέντο του και το εγώ του.

Τι περιμένετε να πούμε, τα κλισέ περί πολύ δυνατής παραγωγής ή περί του κρύσταλλου της φωνής του Matos, που ούτως ή άλλως τα θεωρώ δεδομένα; Ίσως και να υπάρχουν 2-3 διάσπαρτες καλές στιγμές, όπως π.χ. στο "Sandiago", αλλά κάθε φορά που ακούω την εισαγωγή του "Come By The Hills" ή ειδικά του "I Walk In Neon" μου βγαίνει ένα αυθόρμητο «ε, αϊ σιχτίρ». Ακόμα και η μπαλάντα που κλείνει το δίσκο, το "Don't Let Me Go", είναι τόσο αδιάφορη, που δεν τη σώζει ούτε η φωνάρα του Andre.

Δε θα με εκπλήξει αν βρεθεί κόσμος που θα του αρέσει το "In Paradisum", μιας και είναι σύνηθες ο κόσμος να «αγοράζει» ονόματα περισσότερο από ουσία, όμως αυτό δεν αναιρεί το πόσο μέτριο είναι το ντεμπούτο ενός ακόμα ανούσιου (ως φαίνεται) supergroup. Με εκνευρίζει ιδιαίτερα όταν οπαδοί υποδεικνύουν στους μουσικούς πότε θα σταματήσουν, αλλά στο συμφωνικό μέρος του ομώνυμου κομματιού μου φαίνεται λες και κάποιος παροτρύνει «παραιτήσου». Ίσως δώσω δεύτερη ευκαιρία στην ύπαρξη της μπάντας, αλλά το άλμπουμ δεν προσφέρει τίποτα.

Δεν ξέρω αν το ανέφερα, αλλά «κρίμα»...