Yann Tiersen

Εγκεφαλικός και υπερβολικός. Νεορομαντικός και ρετρό. Υπερτιμημένος και γοητευτικός. Μελωδικός και χαοτικός. Ό,τι και να γράψεις για τον δημιουργό Tiersen, μέσα θα πέσεις. Φέτος ηχογραφεί τον έκτο του δίσκο και ενώ ο ίδιος έχει χωρίσει τη γυναίκα που τον ανέδειξε (Amelie), ο ακροατής του φαίνεται πως δυσκολεύεται να το κάνει, αν κρίνω τουλάχιστον από τον κόσμο που είχε συρρεύσει στη συναυλία του στο Λυκαβηττό κάποια χρόνια πριν.

Όπως κάθε μεγάλος μουσικός που γράφει για τον κινηματογράφο, παραδείγματος χάριν ο Nyman ή ο Glass, έτσι και ο Tiersen δε χωράει σε κανένα χαρακτηρισμό. Είναι κατά βάση ορχηστρικός (πώς θα μπορούσε άλλωστε), αλλά περιβάλει τα όριά του (τα ποια;) πότε με το rock, πότε με το ambient, πότε με τις γαλλικές μουσικές του '50 και πότε με την υποτονική jazz. Έτσι, φτιάχνοντας μια θάλασσα από επιρροές, δεν έχει σαφή προσανατολισμό: γράφει για τα συναισθήματά του και προσπαθεί να τα ξορκίσει, ειδικά στον φετινό του δίσκο, κατά την ηχογράφηση του οποίου έχασε ένα καλό του φίλο και τη μητέρα του. Η συνεργασία με τον παραγωγό Ken Thomas (Sigur Rós, M83, Dave Gahan), δε σοκάρει, καθώς οι ελλειπτικές, επαναλαμβανόμενες φράσεις με διαρκώς αυξανόμενη ένταση είναι πάλι παρούσες, να φουσκώνουν τα πανιά των μελωδιών του για να σε παρασύρουν σε άλλες πολιτείες, φανταστικές και ρομαντικές, σκοτεινές και πένθιμες.

Στο "Amy", που ανοίγει το δίσκο, ο άνεμος και τα τιτιβίσματα των πουλιών προσπαθούν να αποκρύψουν τις απαγγελίες του, ενώ το πιο prog και κινηματογραφικό "Dust Lane" ακτινοβολεί τόσο έντονα, που αν το κοιτάξεις στα μάτια θα ζαλιστείς. Στο "Dark Stuff" πιάνει πιο '70s φόρμες και το "Palestine", που ακολουθεί, έχει κάτι το αγχωτικό - νομίζεις ότι σε κυνηγάει. Το "Chapter 19" μπορεί εύκολα να το έχει γράψει για το χωρισμό του με την Amelie, πίνοντας κρασί σε κάποιο παριζιάνικο προάστιο (κλισέ, αλλά αληθινό), και με το "Ashes" πιάνει την ατονικότητα και το αποστειρωμένο περιβάλλον του Glass εξαίσια. Το "Till The End" κρυώνει από την ισλανδική πάχνη του παραγωγού του και το τελευταίο ειρωνικό/προβοκατόρικο "Fuck Me", με τους προκλητικούς στίχους και την αθώα μουσική επένδυση, κλείνει πολύ όμορφα ένα δίσκο περίπλοκο και πολυποίκιλο.

Η τελική κρίση είναι δύσκολη, καθώς ο Tiersen κακό δίσκο δε μπορεί να βγάλει, αλλά οι αναμνήσεις της Amelie, όπως και κάθε γυναίκας, μπορεί μεν να ξεθωριάζουν, αλλά δε χάνονται εντελώς. Με το "Dust Lane" οι φίλοι της κινηματογραφικής μουσικής θα ευφρανθούν, αρκεί να κοιτάξουν μπροστά, ψάχνοντας την επόμενη μούσα που θα τους σημαδέψει.