Samsara Blues Experiment

End Of Forever

Electric Magic (2021)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 06/12/2021
Είναι το τέλος που δε θέλαμε, αλλά παραμένει αντάξιο της ιστορίας τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δεν είναι μόνο ο τωρινός τίτλος του άλμπουμ σημαντικός για να καταλάβουμε το περιβάλλον στο οποίο ηχογραφήθηκε, αλλά και αυτός που τελικά δεν επιλέχθηκε. Όπως λοιπόν μας εκμυστηρεύθηκε ο ιθύνων νους του συγκροτήματος Chris Peters ο αρχικός τίτλος ήταν "Second Birth", ίδιος με αυτόν του εναρκτήριου τραγουδιού. Όταν όμως φάνηκε πως στην πραγματικότητα δεν υπήρχε πολύ μέλλον στους Samsara Blues Experiment προτιμήθηκε κάτι που θα σηματοδοτούσε το τέλος και όχι μία επανέναρξη.

Αυτό το δίπολο ίσως χαρακτηρίζει και ολόκληρο το δίσκο. Μία σύγκρουση ανάμεσα στην προσπάθεια για αναγέννηση, σε ένα όμορφο κλείσιμο και ίσως σε ένα διαφορετικό μέλλον που αχνοφαίνεται. Και στη μέση αυτού, ο Peters να προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε προβλήματα υγείας, την πανδημία αλλά κυρίως τη συνεχή αποξένωση από τους υπόλοιπους μουσικούς του συγκροτήματος. Λίγο ως πολύ και ο ίδιος θα παραδεχτεί ότι κάτι που ξεκίνησε ως «παιδί» του αναγκάστηκε να αρχίσει να μοιράζεται με άλλους σε βαθμό που δεν το αναγνώριζε ως καθολικά δικό του πλέον.

Όλα αυτά οδήγησαν τον Ιανουάριο σε μία πολύ χαμηλού προφίλ κυκλοφορία αυτού που όλα δείχνουν ότι θα είναι ο τελευταίος δίσκος των Samsara Blues Experiment. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, προώθηση, συναυλίες ή συνεντεύξεις, τα λίγα φυσικά του αντίτυπα εξαντλήθηκαν άμεσα. Χρειάστηκε να περάσουν αρκετοί μήνες για να βρει ο Peters την ηρεμία και τη διάθεση να τυπώσει νέα αντίτυπα και να μιλήσει για το άλμπουμ.

Όσο για τη μουσική; Πρόκειται για ένα αρκετά διαφορετικό σύνολο από οτιδήποτε άλλο έχουν κάνει αν και αυτό δε φαίνεται από την αρχή. Το "Second Birth", το "End Of Forever" και το βαρύτερο όλων "Jumbo Mumbo Jumbo" είναι όμορφα τραγούδια στο στυλ που μας είχαν συνηθίσει από τις απαρχές τους: το στονεράδικο heavy psych που κάποια στιγμή εμπλουτίστηκε με πλήκτρα. Παρότι είναι οικεία, ευθέως συνδεδεμένα με το DNA της μπάντας και απαραίτητα για τις αναφορές με το παρελθόν του συγκροτήματος, υπό μία έννοια είναι και τα λιγότερο ενδιαφέροντα αφού στις συγκρίσεις μάλλον υστερούν. Ομοίως και το "Don’t Look Back" έχει τις έντονες και πιο ανάλαφρες space rock αναφορές του προηγούμενου δίσκου τους και θυμίζει Eloy αλλά παρά την ομορφιά του και τη σοφή τοποθέτησή του στη μέση του δίσκου δεν εντυπωσιάζει.

Αντίθετα κάποια τραγούδια με νέα χαρακτηριστικά είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα και άξια προσοχής ενώ ίσως δείχνουν προς το μέλλον. Πρώτο αν και λιγότερο πετυχημένο το "Massive Passive" που ξεκινάει με μία latin ακουστική κιθάρα και πιθανόν φανερώνει τις νέες επιρροές του Peters μετά τη μόνιμη μετακόμισή του στη Βραζιλία. Ακόμα περισσότερο και πολύ πιο επιτυχημένα αυτό φαίνεται στο "Southern Sunset" που είναι εξόφθαλμα επηρεασμένο από τον Santana και κάτι που σίγουρα δεν αναμέναμε σε δίσκο των SBE.

Αν όμως από τη μία έχουμε τραγούδια που μας ευχαριστούν με το πόσο οικεία ακούγονται και από την άλλη κάποια το βασικό ενδιαφέρον των οποίων είναι η διαφορετικότητα και η νέα κατεύθυνση που δείχνουν, μας μένει ένα μόνο τραγούδι που συνδυάζει τα πάντα και μας εντυπωσιάζει με το μεγαλείο του και αυτό είναι το "Orchid Annie". Ξεκινάει με έμφαση στο δεύτερο συστατικό του ονόματος του συγκροτήματος και βαραίνει σταδιακά ενώ μέσα από μία χαρακτηριστικά «σαμσαρική» μελωδία καταλήγει σε ένα κρεσέντο πλήκτρων. Είναι το πιο καθηλωτικό και κολλητικό τραγούδι του δίσκου και υπενθύμιση όλων όσων αγαπήσαμε στους SBE.

Το "End Of Forever" σίγουρα δεν είναι το τέλος που θα θέλαμε, δε θέλαμε και κανένα τέλος για να είμαστε ειλικρινείς, αλλά είναι ένα τέλος αντάξιο της ιστορίας τους και σαν τελευταία προσφορά προς τους οπαδούς, άξιο να αγαπηθεί και να εκτιμηθεί.

  • SHARE
  • TWEET