Samsara Blues Experiment

Ίσως τελικά το να κατηγοριοποιείς συγκροτήματα όπως οι Samsara Blues Experiment στην κατηγορία του retro rock να είναι αδικία. Γιατί μπορεί μεν να είναι εμπνευσμένοι από τα 70s (και ποιος δεν είναι εξάλλου;) αλλά αυτό που παίζουν είναι το heavy psych του σήμερα. Και το πόσο καλό είναι αυτό το σήμερα δεν θα το πιστέψετε αν δεν ακούσετε το "Waiting For The Flood", spoiler alert: το καλύτερο άλμπουμ τους μέχρι σήμερα, θα το ανακηρύξω με όλη την υποκειμενικότητα που του αρμόζει.

Είναι δύσκολο να προσδιορίσει κανείς τι είναι αυτό που κάνει μία δουλειά να ξεχωρίζει στο είδος αυτό που, παρότι αυστηρά προορισμένο για το underground δεν του λείπει ούτε το κοινό ούτε η γκάμα συγκροτημάτων. Τι είναι για παράδειγμα αυτό που έκανε το "Long Distance Trip" να αγκαλιαστεί από όλους και να ξεχωρίσει τους Samsara Blues Experiment από τα άλλα συγκροτήματα του είδους; Τι είναι αυτό που έκανε το "Revelation & Mystery" να θεωρηθεί ένα βήμα πίσω; Και τι είναι τελικά αυτό που κάνει το "Waiting For The Flood" να τους ξαναβάζει στον θρόνο τους; Είναι η προσωπικότητα, το εύρος των επιρροών, το παίξιμο, ο τσαμπουκάς, η ατμόσφαιρα; Μην κοιτάτε εμένα για απαντήσεις, δεν ξέρω, είμαι εξίσου παραδομένος στη μαγεία της μουσικής αυτής που ούτως ή άλλως δεν μπορεί να ποσοτικοποιηθεί ή να κριθεί με αντικειμενικά, μετρήσιμα κριτήρια. Δεν μιλάμε για jazz fusion εδώ κύριοι και κυρίες, μιλάμε για μουσική που απευθύνεται στο θυμικό μας κατευθείαν, συντονίζεται με τα ψυχικά μας κύματα, μας απογειώνει σε πνευματικά ταξίδια. Ψυχεδέλεια λέγεται.

Αν μπορούσα να δοκιμάσω να εξηγήσω τα ανεξήγητα θα έλεγα ότι στο "Waiting For The Flood" υπάρχει μία έντονη και πολύ επιτυχημένη σπουδή πάνω στις φωνητικές μελωδίες που αντίθετα, όχι μόνο με το παρελθόν των Samsara Blues Experiment, αλλά και των περισσότερων συγκροτημάτων του είδους, δεν υπάρχουν απλά και μόνο για το διάλειμμα ανάμεσα στα μεγάλα ορχηστρικά κομμάτια, αποτελεί δομικό στοιχείο των τραγουδιών. Αυτό είναι κάτι παραπάνω από φανερό στο "Shringara" που ανοίγει τον δίσκο και αποτελεί, τολμώ να πω, το καλύτερο τραγούδι που οι Γερμανοί έχουν γράψει έως τώρα.

Δεν είναι φυσικά μόνο τα φωνητικά που εντυπωσιάζουν στον δίσκο, είναι φανερό ότι η τετράδα βρίσκεται σε φόρμα. Από τα ανατολίτικα στοιχεία που είναι διάσπαρτα στο "Shringara" (και όχι μόνο) περνάμε με ευκολία στη jazz εισαγωγή του επίσης εκπληκτικού "Waiting For The Flood", από εκεί στα wah wah του "Don't Belong" το οποίο με τη σειρά του οδηγεί στη doom φυσαρμόνικα (!) και το sitar του "Brahmin's Lament". Τέσσερα τραγούδια ανεπτυγμένα σε 48 λεπτά μουσικής. Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου, αλλά ενώ φυσικά οι χαμηλές συχνότητες, οι μπασογραμμές, οι fuzz-αριστές κιθάρες και όλα τέλος πάντων τα τυπικά που ορίζουν αυτό που λέμε stoner rock είναι παρόντα, το αποτέλεσμα είναι ίσως το λιγότερο στονεράδικο (sic) άλμπουμ τους με τα όποια στερεότυπα του είδους.

Ακούγοντας τον δίσκο αυτόν, εύκολα φαντάζομαι πάνω στην καμπυλότητα του χρόνου έναν ακροατή το 1969 να έρχεται σε επαφή με τους Samsara Blues Experiment και να σκέφτεται «τι μουσική κυκλοφορεί εκεί στο 2013, πόσο τυχεροί είναι». Δεν με πιστεύετε; Ακούστε κι εσείς το "Waiting For The Flood".