Sacred Leather

Ultimate Force

Cruz Del Sur (2018)
Από τον Σπύρο Κούκα, 28/03/2018
Αξιοπρόσεκτο U.S. metal ντεμπούτο με το βλέμμα καρφωμένο στα '80s
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αν και σπάνια ενδιαφέρομαι πραγματικά για τη δισκογραφική από την οποία κυκλοφορεί μια νέα δουλειά, οφείλω να ομολογήσω πως στην περίπτωση της Cruz Del Sur αυτή η λογική πάει περίπατο. Βλέπετε, η ιταλική εταιρεία έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα γραφής τα τελευταία χρόνια, ανακαλύπτοντας και κυκλοφορώντας σταθερά από ενδιαφέρουσες έως σπουδαίες δουλειές και φέρνοντας στο φως πολλά αξιόλογα νέα σχήματα. Έτσι, η σφραγίδα της τείνει να εξισωθεί με μια - τρόπον τινά - εγγύηση ποιότητας σε ό,τι αφορά τον κλασσικό heavy metal χώρο, εγγύηση που σπάνια λαθεύει στις προδιαγραφές που η ίδια έχει θέσει στις κυκλοφορίες της.

Με αυτό κατά νου, και συνεπικουρούμενο κι από το (τέρμα κλισέ, αλλά και τόσο ταιριαστό) όνομα τους, το ντεμπούτο των Sacred Leather βρέθηκε μεμιάς σε περίοπτη θέση στις νέες κυκλοφορίες που έπρεπε να τσεκάρω, έχοντας ήδη αρκετές προσδοκίες προτού καν ακούσω νότα από αυτό. Σίγουρα, αυτή η αντιμετώπιση πολλές φορές λειτουργεί σαν δίκοπο μαχαίρι, αλλά στην προκειμένη περίπτωση επιβεβαιώθηκε σε μεγάλο βαθμό, φέρνοντας στην επιφάνεια μια απολαυστική νέα μπάντα.

Ξεκινώντας από το εξώφυλλο του, που ομοιάζει και βρίσκεται κάπου μεταξύ του artwork του "Hell Machine" των Screamer και του "Black Tiger" των Y&T, ο δίσκος κάνει ευθέως γνωστές τις προθέσεις του, οι οποίες γίνονται ακόμη πιο ξεκάθαρες μόλις αντιληφθούμε πως το tracklist του μετράει «μόλις» εφτά συνθέσεις. Περνώντας, λοιπόν, στο περιεχόμενο, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα παλιομοδίτικο, πρωτογενές μα τόσο καλώς δοσμένο και άψογα παιγμένο U.S. metal που τα πολλά λόγια περιττεύουν.

Κινούμενο ως επί το πλείστον σε mid-tempo χωράφια, το υλικό του "Ultimate Force" οφείλει ένα μεγάλο μέρος της ύπαρξης του στην εποποιία των Judas Priest, στους early '80s Riot και Accept, αλλά και στους πρώιμους (μέχρι το "The Warning") Queensryche, μοιάζοντας λες και ξεπήδησε μέσα από κάποιο χρονοντούλαπο που οδηγεί κατευθείαν τριανταπέντε και πλέον χρόνια πριν. Συνθέσεις όπως το up-tempo "Prowling Sinner", το "Power Thrust" και η συγκλονιστική power ballad "Dream Searcher" αποτελούν υποδείγματα καλοπαιγμένου heavy metal και τα όποια ψεγάδια εμφανίζονται, δικαιολογούνται πλήρως, μιας και το σχήμα βρίσκεται μόλις στην πρώτη του δουλειά.

Μεγάλο ατού του δίσκου αποτελεί η πολύ καλή κιθαριστική δουλειά, με πληθώρα δισολιών και guitar licks να κάνουν την εμφάνιση τους, ενώ από κοντά συμβαδίζουν οι υψίσυχνες ερμηνείες του Dustin Boltjes (εδώ με το ψευδώνυμο Dee Wrathchild), τον οποίο βρίσκαμε μέχρι αρκετά πρόσφατα πίσω από τα τύμπανα των death/thashers Skeletonwitch. Σχετικά τώρα με τα θέματα παραγωγής και μίξης, προσωπικά βρίσκω τη δουλειά που έκανε ο Carl Byers απολύτως ταιριαστή με το υλικό του άλμπουμ, χαρίζοντας του έναν διαυγή και old school ήχο που δεν επιδιώκει ντε και καλά να ακουστεί παράταιρα ογκώδης.

Εν τέλει, το γεγονός πως στο - φαντασιακό - σενάριο που ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει πίσω στα '80s, πιθανότατα θα είχε δημιουργήσει τουλάχιστον ένα διόλου ευκαταφρόνητο cult following στις μέρες μας, θεωρώ πως αποτελεί μεγάλο κομπλιμέντο και προσδιορίζει επαρκέστατα το πόσο αξιοπρόσεκτο εμφανίζεται το "Ultimate Force". Κι αν για την ώρα θα κρατήσω μια «πισινή», περιορίζοντας το δυνατόν τα μεγάλα λόγια, ελπίζω η επόμενη τους κυκλοφορία, αν και όποτε έρθει, να επιβεβαιώσει τις υψηλές προσδοκίες που έχουν καλλιεργήσει ήδη από την αρχή της πορείας τους.

  • SHARE
  • TWEET