Screamer

Το κρίσιμο, τρίτο άλμπουμ έφτασε και για τους Screamer, μια από τις πιο πρόσφατες σουηδικές ελπίδες που ακολουθούν τον δρόμο που χάραξαν οι Enforcer. Οι παραδοσιακοί metallers από το Ljungby, μετά τις πρόσφατες ανακατατάξεις που τους βρίσκουν με νέο τραγουδιστή και μπασίστα, βρίσκονται σε μια ιδιαιτέρως κρίσιμη καμπή για την καριέρα τους, ερχόμενοι αντιμέτωποι με το βάρος των προσδοκιών που οι ίδιοι καλλιέργησαν έως τώρα.

Γεγονός είναι πως το "Phoenix", ο προηγούμενος δίσκος της μπάντας, περισσότερο ανατάραξε τα ενδότερά της, παρά τη βοήθησε να εδραιωθεί, αν και δεδομένα αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον άλμπουμ. Αναμενόμενα σχεδόν, ο τραγουδιστής/μπασίστας και βασικότατο στέλεχος του μέχρι τώρα ήχου τους, Christoffer Svensson, δεν συνεχίζει μαζί τους, με το συγκρότημα να καταλήγει στις επιλογές του Andreas Wikstrom και Fredrik Svensson Carlstrom για την κάλυψη των δύο κενών θέσεων.

Και όσο για την επιλογή του δεύτερου για τα καθήκοντα του μπάσου δεν μπορούσαν να γίνουν εκ των προτέρων σχόλια, για τον πρώτο υπήρχαν αρκετές ενστάσεις στους κύκλους των φανατικών της μπάντας, λόγω του πρότερου βίου του σε μπάντες των πιο ακραίων παρακλαδιών του σκληρού ήχου. Όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, όμως, και στην προκειμένη το "Hell Machine" μοιάζει ικανό να σβήσει τα όποια σύννεφα μπορεί να υπήρχαν σχετικά με τη συνέχεια της μπάντας.

Πατώντας και με τα δύο πόδια στο NWOBHM κίνημα, αλλά μπορώντας εξίσου να χαρακτηριστούν ως το μεταίχμιο από τον ήχο των Black Trip μέχρι τη speed metal φρενίτιδα των Enforcer, οι Screamer εδώ αλλάζουν ελαφρώς ρότα, σε σχέση με το "Phoenix", λογικό αν σκεφτεί κανείς και την παρουσία των δύο νέων μελών. Σχετικά με αυτούς, η επιλογή τους μοιάζει δικαιολογημένη σε μεγάλο βαθμό, αφού ο Carlstrom παρουσιάζεται εμφανώς καταρτισμένος, με μπασογραμμές που οδηγούν το ρυθμικό υπόβαθρο των κομματιών, ενώ ο Wikstrom πραγματοποιεί επαρκέστατες ερμηνείες για το είδος, αν και ελαφρώς πιο περιορισμένων δυνατοτήτων από τoν προκάτοχό του.

Με την τριπλέτα των "Warrior", "Denim & Leather" και "Monte Carlo Nights" να παίζει στο repeat, οι Screamer κερδίζουν επάξια τον επιπλέον χρόνο του ενός ακόμη δίσκου για να δείξουν μέχρι πού μπορούν να φτάσουν. Αν η επόμενη κυκλοφορία τους καταφέρει να τελειοποιήσει τα όσα μας δείχνουν (και) εδώ, θα μιλάμε για έναν μικρό θρίαμβο. Αν πάλι όχι, δεν πειράζει, αρκεί να βρίσκεται στα επίπεδα του "Hell Machine", το οποίο είναι σχεδόν βέβαιο πως θα έχει «μεγαλώσει» κι άλλο στις συνειδήσεις μας μέχρι τότε.