Riot V

Unleash The Fire

Steamhammer (2014)
Από τον Κώστα Πολύζο, 02/10/2014
Άξιοι συνεχιστές του οράματος του εκλιπόντα Mark Reale
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Χύθηκε πολύ μελάνι είναι η αλήθεια για το αν θα έπρεπε να συνεχίσουν να υφίστανται οι Riot μετά τον θάνατο του ιδρυτή και ηγέτη τους Mark Reale. Προσωπικά δεν ήμουν αρνητικός σε αυτή την προοπτική, καθώς οι Mike Flyntz και Don Van Stavern είναι μέλη της μπάντας τα τελευταία 15 χρόνια, αλλά κατόπιν και της παράκλησης του πατέρα του εκλιπόντα τελικά αποφάσισαν να συνεχίσουν υπό το όνομα Riot V.

Η πραγματική ουσία όμως είναι η μουσική καθεαυτή και ακούγοντας τον δίσκο αισθάνεσαι πως ακούς Riot και όχι κάτι διαφορετικό. Οι χαρακτηριστικές μελωδίες, η πολύ καλή κιθαριστική δουλειά και οι υψίφωνες ερμηνείες είναι και πάλι εδώ, με τον Todd Michael Hall να αποδεικνύεται πολύ καλή προσθήκη και οι ερμηνείες του είναι καλοδουλεμένες και βγάζουν μπόλικο συναίσθημα. Αρνητικό παράγοντα αποτελεί η παραγωγή, η οποία ακούγεται κάπως επίπεδη και ο ήχος κάπου χωλαίνει (κυρίως στα τύμπανα).

Μια πλήρης ακρόαση του δίσκου καθιστά ξεκάθαρο το γεγονός πως πρόκειται για είναι ένα ανακάτεμα της εποχής του "Thundersteel" με το ευθύ metal που κάποτε έπαιζαν (πιο κοντά στο hard rock). Το εναρκτήριο "Ride Hard, Live Free" είναι μια τυπική γρήγορη σύνθεση με φρενήρες μπάσιμο μετά την μελωδική εισαγωγή και κολλητικές φωνητικές γραμμές καθ' όλη τη διάρκειά του. Ομοίως αλλά με σε πιο συγκρατημένο tempo κινείται το "Metal Warrior", ενώ το "Fall From The Sky" στηρίζεται σε ένα ωραιότατο riff, έχει αρκετό δίκασο και ένα όμορφο αργό πέρασμα πριν το solo, το οποίο παίζει με το βασικό θέμα του τραγουδιού.

Το "Bring The Hammer Down" ηχεί κάπως μέτριο στο βασικό κουπλέ αλλά η τάξη επανέρχεται στο αρτιότατο pro-chorus και στο solo. Στο ομώνυμο του δίσκου οι Riot V ακούγονται αρκετά μοντέρνοι και πρόκειται για ένα αρκετά επιθετικό τραγούδι από το οποίο όμως απουσιάζει το στοιχείο που θα του δώσει το κάτι παραπάνω. Το "Rise Of The Rising Sun" ξεκινάει με μια εθιστική δισολία και αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου κερνώντας τον ακροατή ισχυρές δόσεις μελωδίας. Με το "Kill To Survive" θα γίνουμε μάρτυρες μιας άρτιας σύνθεσης η οποία χτίζεται σταδιακά ώστε να απογειωθεί με την φοβερή γέφυρα πριν το -λίγο μέτριο είναι η αλήθεια- refrain. Τα "Return Of The Outlaw" και "Fight Fight Fight" δεν θα χαλάσουν κανέναν αλλά ποιοτικά υπολείπονται μάλλον των υπόλοιπων συνθέσεων.

Τα highlight του δίσκου έρχονται όμως προς στο τέλος, με τις power ballads "Immortal" και "Until We Meet Again" να φορτίζουν συναισθηματικά την ατμόσφαιρα καθώς οι στίχοι μιλάνε για τον μεγάλο απόντα, ενώ και μουσικά ο πόνος που βγάζουν οι συνθέσεις είναι έντονος. Το "Take Me Back" θα αποτελέσει την αγαπημένη μου σύνθεση του δίσκου, καθώς πιάνει έξοχα το '80s rock συναίσθημα και μας ταξιδεύει σε άλλες εποχές, με τον Todd να δίνει ρέστα στο refrain (και όχι μόνο).

Θεωρώ το "Unleash The Fire" μια πολύ καλή δουλειά η οποία, αν και δεν πιάνει τα δυσθεώρητα ύψη του "Immortal Soul", αν μη τι άλλο, θα μπορούσε να σταθεί άνετα υπό το όνομα Riot. Αυτό όμως τελικά δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Αυτό που πραγματικά μετράει είναι πως  δεν λύγισαν υπό το βάρος της ευθύνης / υποχρέωσης που ενδεχομένως να τους προκάλεσε ο χαμός του Reale και με την καινούργια τους δουλειά αποδεικνύονται άξιοι συνεχιστές του οράματός του.

Υ.Γ.: Καλό ταξίδι Mark, θα ζεις στις καρδιές μέσα από τη μουσική σου.

«Shine on through the darkest night / your music is eternal / though your soul has touched the sky / through your songs you are immortal»
  • SHARE
  • TWEET