The Bevis Frond

Ακόμα και για τους Bevis Frond που η προηγούμενη δουλειά τους "The Leaving Of London" του 2011 μας είχε αφήσει με τις καλύτερες των εντυπώσεων και που ανάθεμα κι αν έχουν έστω και μέτριο δίσκο στη δισκογραφία τους, η πληροφορία ότι το νέο τους άλμπουμ θα είναι τριπλό (!) βινύλιο - διπλό CD, δημιούργησε κάποιες δικαιολογημένες ανησυχίες. Δεν είναι δα και πολλοί οι αντίστοιχης διάρκειας δίσκοι που ακούγονται χωρίς να χρειάζονται ανάσες ενδιάμεσα. Να όμως που τελικά ο Nick Saloman και η παρέα του τα κατάφεραν.

Ξεκινώντας με τις αγριότερες garage διαθέσεις με το "Begone", οι Bevis δείχνουν μία πλευρά τους που μας είχε λείψει στην πιο μελωδική προηγούμενη δουλειά τους. Αντίθετα επιστρέφουν σε αυτόν ακριβώς τον προσανατολισμό με το "Opthalmic Microdots" που συνεχίζει την μελωδική ψυχεδελική αισθητική του "Leaving Of London", ενώνοντας τις κολλητικές φωνητικές γραμμές με το fuzz της κιθάρας και γενικές επιρροές από τους Beatles του "White Album". Η δεύτερη αυτή κατεύθυνση αποδεικνύεται και κυρίαρχη στη διάρκεια του άλμπουμ με διάφορα διαλλείματα όμως από ακουστικές μπαλάντες, τσίτα garage δυναμίτες και στο τέλος από ένα σαραντάλεπτο ψυχεδελικό jam στα πρότυπα των Grateful Dead που ουσιαστικά αποτελεί τον «δίσκο μέσα στον δίσκο» του "White Numbers".

Φυσικά η μουσική των Bevis Frond παραμένει όπως πάντα κιθαριστική πρώτα και κύρια οπότε από τα ακουστικά arpeggio μέχρι τις ηλεκτρικές δισολίες (θαυμάστε τις στο "Cruel World") και τα γκαραζιάρικα (sic) riff υπάρχει μία ποικιλία ύφους για τους φίλους της εξάχορδης. Και αυτό τελικά είναι που όχι μόνο σώζει τον δίσκο από το βάλτωμα και τον ακροατή από τη βαρεμάρα, αλλά ανυψώνει και το "White Numbers" σε ένα απολαυστικό δημιούργημα καθ' όλη τη διάρκειά του. Η ποικιλία του ύφους και ο πλουραλισμός ιδεών σε συνδυασμό όμως με τη συνοχή και τη συγκεκριμένη ταυτότητα του συνθετικού ύφους και των ενορχηστρώσεων του Saloman δημιουργούν ένα σύνολο που κυλάει πολύ ευχάριστα ενώ καταφέρνει στο τέλος πια να έχεις ξεχάσει τις πρώτες καλές στιγμές που απόλαυσες με αποτέλεσμα να αναζητάς εκ νέου ακρόαση για να τις εντοπίσεις, αν δεν είχες την πρόνοια να τις σημειώσεις φυσικά.

Αν και πάντα σε ένα δημιούργημα αυτής της διάρκειας στέκει το επιχείρημα ότι ένας μικρότερος χρονικά δίσκος με τα καλύτερα τραγούδια συγκεντρωμένα θα είχε ακόμα καλύτερη αποδοχή, η πραγματικότητα του "White Numbers" λέει ότι οι αποστάσεις μεταξύ κορυφών και μη σε ένα υποθετικό ποιοτικό chart είναι ασήμαντες και άρα τόσο η πρόθεση όσο και το αποτέλεσμα κρίνονται επιτυχημένα.