Primal Fear

Πολύ νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι από τότε που ο Ralf Scheepers άφηνε τους Gamma Ray για να κυνηγήσει το όνειρο του να γίνει ο νέος frontman των Judas Priest, φθάνοντας μάλιστα αρκετά κοντά στο να τα καταφέρει (προτού οι Ιερείς καταλήξουν στην επιλογή του Tim "Ripper" Owens). Λίγο αργότερα, οι Primal Fear θα ήταν κι επίσημα γεγονός, ως το αποτέλεσμα της συνεργασίας του Γερμανού υψίφωνου με τον Matt Sinner, μια παλιά καραβάνα της τευτονικής hard & heavy σκηνής, καλύπτοντας την ανάγκη τους για priest-ικό μέταλλο με ένα δυνατό home made υποκατάστατο. Βέβαια, ο παραπάνω χαρακτηρισμός είναι λιγάκι άδικος για τους συμπαθέστατους heavy/power metallers αφού, από το 1998 και για είκοσι χρόνια, προσφέρουν σταθερά δουλειές από αξιοπρεπείς έως εξαιρετικές για το είδος, με τον Scheepers να ανήκει στις πολύ καλές και αξιόπιστες φωνές της γενιάς του και τη δημοτικότητα τους συνεχώς να ανεβαίνει στις τάξεις των φίλων του κλασσικού metal.

Στο δωδέκατο, πλέον, άλμπουμ τους, είναι γεγονός πως δεν περιμένουμε ιδιαίτερες εκπλήξεις σε σχέση με τα όσα μας έχουν συνηθίσει, καθώς τόσο η συνολική τους πορεία μέχρι τώρα, όσο και οι βασικοί συνθετικοί πυλώνες των Magnus Karlsson και Matt Sinner που δρουν κι εδώ (και ευθύνονται - ειδικά ο πρώτος - για μια πληθώρα ευχάριστων μα τυποποιημένων κυκλοφοριών με τη σφραγίδα της Frontiers) προϊδεάζουν για ακόμη ένα σύνολο καλογραμμένων, πατενταρισμένων κι, εν τέλει, διασκεδαστικών συνθέσεων. Τραγουδιών, δηλαδή, που λίγο-πολύ ακολουθούν τη γνωστή Primal Fear (και, γενικότερα, heavy/power) πεπατημένη, αλλά το κάνουν τόσο αποτελεσματικά που, για όσο παίζουν, παρασύρεσαι εύκολα και περνάς καλά, ειδικά αν είσαι κιόλας οπαδός των εν λόγω παρακλαδιών.

Το "Apocalypse" είναι πραγματικά ένα όμορφο, προσεγμένο άλμπουμ. Σίγουρα με καλύτερο εξώφυλλο από τον προκάτοχό του (το καλούτσικο "Rulebreaker"), με τη στιβαρή, καλοζυγισμένη τσιρίδα του Scheepers να δίνει καίρια το παρόν σε στιγμές που χρειάζεται να κάνει την εμφάνιση της, με κιθάρες που ξέρουν το ρόλο τους και ισορροπούν μεταξύ όγκου και μελωδίας και, το κυριότερο, με ποικιλόμορφες συνθέσεις που δεν εμμένουν στο εύκολο, mid tempo hard & heavy συνεχώς (ακούστε τo "Supernova" και το οκτάλεπτο "Eye Of The Storm" - που θυμίζει λίγο "Fighting The Darkness" - για του λόγου το αληθές, τα οποία αποκαλύπτουν το πιο μελωδικό/ατμοσφαιρικό πρόσωπο του σχήματος). Προφάνως, η τυποποίηση στην παραγωγή και στο συνθετικό ύφος (που φωνάζει Karlsson/Sinner από χιλιόμετρα) δεν μπορεί να αγνοηθεί (αλλά δεν ενοχλεί κιόλας), αλλά το γεγονός πως το άλμπουμ καταφέρνει και κρατάει το ενδιαφέρον σχεδόν αμείωτο σε όλη την πενηντάλεπτη διάρκεια του, μονάχα στα θετικά μπορεί να προσμετρηθεί.

Συνοπτικά, οι Primal Fear κάνουν κι εδώ αυτό που ξέρουν και μας έχουν συνηθίσει εδώ και μια εικοσαετία, και μάλιστα τυγχάνει να το κάνουν συγκριτικά λίγο καλύτερα σε σχέση με το αμέσως προηγούμενο άλμπουμ τους. Δίχως πολλά-πολλά, αν κάποιος αρέσκεται στο Priest-ικό, τευτονικό heavy/power, εδώ θα βρει έναν δίσκο που θα απολαύσει και θα δώσει μερικές σωστές ακροάσεις, τουλάχιστον αρκετές μέχρι τον επόμενο δίσκο της μπάντας σε περίπου δυο χρόνια από τώρα.