Pavlov's Dog

Το παράδοξο δεν είναι ότι οι Pavlov's Dog κυκλοφορούν καινούριο δίσκο. Το παράδοξο είναι ότι πάνε μόλις 20 χρόνια από την προηγούμενη δουλειά τους. Οι περισσότεροι έχουν αφήσει το συγκρότημα στις '70s δόξες του, άντε και οι πιο ψαγμένοι να γνωρίζουν την ύπαρξη ενός μέχρι πρόσφατα μη επίσημα κυκλοφορημένου άλμπουμ. Κι όμως, το 1990 ο τραγουδιστής, ηγέτης τους και σήμα κατατεθέν τους, David Surkamp, μαζί με τον οργανίστα Douglas Rayburn κυκλοφόρησαν το αξιοπρεπές και εύστοχα τιτλοφορημένο "Lost In America".

Και εν έτει 2010 ο David Surkamp, με τον Mike Safron αυτή τη φορά από την αυθεντική σύνθεση, επιχειρούν να κρατήσουν εξίσου ποιοτική τη συνέχεια της δισκογραφίας του συγκροτήματος. Εμπρός για νέες «Τζούλιες» και νέο «Βαθύ Νοέμβρη» λοιπόν; Ούτε κατά προσέγγιση.

Δεν είναι μόνο ότι ο τραγουδιστής και συνθέτης τους έχει δείξει τόσα χρόνια ότι δεν τον απασχολεί να επαναλάβει το οποιοδήποτε μουσικό μοτίβο που του έφερε επιτυχία. Είναι ότι στο "Echo & Boo" η μουσική κινείται σε σημαντικά διαφορετικές κατευθύνσεις. Τουτέστιν, καβάλα στο βιολί και την ακουστική κιθάρα, οι Pavlov's Dog ταξιδεύουν σε πολύ πιο folk rock made in the U.S.A κατευθύνσεις, με τη μπαλάντα και τους ήπιους τόνους να είναι κυρίαρχοι. Οι ενορχηστρώσεις εξακολουθούν να διατηρούν μία γεύση από την πολυπλοκότητα του progressive και γενικά δείχνουν δουλεμένες, σε αντίθεση με πολλές από τις επανακάμψεις βετεράνων ροκάδων που αποπνέουν μία «άρπα-κόλλα» αίσθηση. Αλλά αυτά που ξέρατε από τα '70s να τα ξεχάσετε.

Αυτό δε σημαίνει ότι ο μέχρι τώρα ακροατής τους θα πρέπει να τους ξεγράψει, κάθε άλλο. Καταρχήν, η φωνή του Surkamp παραμένει εξίσου ιδιαίτερη και θελκτική όσο στα νεανικά του χρόνια. Κατά δεύτερον, ο δίσκος αυτός είναι η συνέχεια και η ωρίμανση της μπάντας που αγαπήσαμε πολύ στην Ελλάδα και ως τέτοια δε θα ξενίσει τους οπαδούς της. Για παράδειγμα, η σουίτα "The Death Of North American Industry Suite", που περιλαμβάνει κάποια θορυβώδη περάσματα, αλλά κυρίως μία απόδοση μόλις ενάμισι λεπτού του "Oh Suzanna" (ναι, το παραδοσιακό αμερικάνικο τραγούδι που τραγούδαγαν στα saloon στο Λούκι Λουκ), είναι τόσο έξυπνα δομημένη και μελαγχολικά αποδιδόμενη, που το μήνυμα της παρακμής της Αμερικής περνάει και μόνο μέσα από το μουσικό λυρισμό της, όχι πολύ μακρινό από αυτόν που κυριαρχούσε, ας πούμε, στο "Pampered Menial".

Επίσης, το "I Don't Do So Good Without You", που τραγουδάει από κοινού με τη γυναίκα του, μπορεί να έχει μία μελό ευθύτητα που καταρχήν ξενίζει, αλλά πολύ γρήγορα κερδίζει τον ακροατή και μαζί με την προαναφερθείσα σύνθεση δε θα κοκκίνιζαν αν στεκόντουσαν σε ένα best of, δίπλα στις παλιότερες επιτυχίες τους. Ακολουθούν από κοντά σε ποιότητα τα "Angeline", "Angel's Twilight Jump" και "I Don't Need Magic Anymore", που συγκαταλέγονται και αυτά στις πολύ καλές στιγμές του άλμπουμ. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στο "I Love You Still", που επανεκτελείται εδώ, όπως αρχικά υπήρχε η πρόθεση να ηχογραφηθεί, δηλαδή με τη χρήση μαντολίνου. Παρ' όλα αυτά, μάλλον δεν κερδίζει την αρχική εκτέλεση, που βρίσκεται στο "Has Anyone Here Seen Sigfried" (γνωστό και ως "Third").

Θα ήταν σαφώς υπερβολή να ζητήσουμε από τους Pavlov's Dog να κυκλοφορήσουν σήμερα ένα δίσκο που θα συγκλονίσει το μουσικό μας σύμπαν. Η απαίτηση όμως για μία κυκλοφορία που θα μας κερδίσει με την πρώτη ακρόαση, θα σέβεται το παρελθόν τους, θα απευθύνεται ακόμα και σε νέο ακροατήριο και δε θα σκουριάσει σε κάποιο ράφι, σα να αποκτήθηκε απλώς για να ικανοποιήσει το συλλεκτικό μας βίτσιο, εδώ εκπληρώνεται 100%.