Neal Morse

Πιστός στο ραντεβού του με την έμπνευση, ο μεγάλος σύγχρονος μουσικός που ακούει στο όνομα Neal Morse κυκλοφορεί τη νέα του προσωπική δουλειά, υπό τον τίτλο "Momentum" και πλέον κάθε φορά που κυκλοφορεί τη νέα του δουλειά νιώθω λες και κερδίζει κάποιο ιδιότυπο στοίχημα.

Το στοίχημα αυτό έχει να κάνει με το ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να παράγει συνεχώς το κεφάλι του τόσες πολλές και τόσο εμπνευσμένες μουσικές, μιας και η λογική λέει πως με το ρυθμό που κυκλοφορεί το ένα άλμπουμ πίσω από το άλλο -δεν μπορεί- θα βγάλει κάτι κακό, κάτι αδιάφορο, κάτι ανέμπνευστο, κάτι πρόχειρο, δεν ξέρω τι. Ε, λοιπόν, αν όντως υπάρχει τέτοιο στοίχημα, θα ήταν πρέπον όσοι πόνταραν εναντίον του να σηκωθούν για μια ακόμα φορά και να ψάξουν τι έχουν στις τσέπες τους.

Η ιστορία πίσω από τη δημιουργία του "Momentum" λέει πως ο Morse δεν είχε κάτι χειροπιαστό από πλευράς ιδεών, αλλά βρήκε ένα κενό στο πρόγραμμα του Mike Portnoy στις αρχές του έτους και τον «έκλεισε» να ηχογραφήσουν, το αχαρτογράφητο ακόμα τότε νέο άλμπουμ του. Τον Portnoy ο Morse δεν τον αλλάζει με τίποτα, (όπως και το αντίστροφο) και φυσικά μαζί τους είναι ο Randy George στο μπάσο, μιας και οι τρεις τους έχουν μια σειρά από νίκες και ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, ως γνωστόν. Όπως αποδείχθηκε, ένα δημιουργικό κρεσέντο μερικών ημερών ήταν αρκετό για τον Morse.

Η δομή του "Momentum" θυμίζει το "Lifeline" του 2008, από την άποψη του ότι περιλαμβάνει τραγούδια «κανονικής» διάρκειας (μέχρι 8 λεπτά δηλαδή) και κλείνει με μια 33λεπτη επική σύνθεση, φέρνοντας στο νου τους Transtatlantic. Παράλληλα, το εναρκτήριο τραγούδι είναι το ομώνυμο και το πιο χαρακτηριστικό ηχητικά, ενώ παρόλο που η θεματολογία των στίχων δεν θα μπορούσε να αποκλίνει από τις πνευματικές του ανησυχίες (δεν θα ήταν Neal Morse χωρίς αυτές), προτιμάει να  τις εκφράσει λιγότερο άμεσα σε σύγκριση με άλμπουμ όπως π,χ. το "Testimony".

Για το ομώνυμο τραγούδι έγινε ήδη αναφορά και μπορείτε να δείτε και το (πρόχειρο είναι η αλήθεια) βίντεο μιας edited εκδοχής του, κάτι που ο Neal έχει να κάνει από το "All On A Sunday" των Spock's Beard πίσω στο 2000, ενώ αξίζει να αναφερθεί πως το χορταστικό solo ανήκει στον Paul Gilber (Mr.Big, Racer X). Η συνέχεια τον φέρνει κατάματα με το παρελθόν του καθώς αποφασίσει να επισκεφτεί μετά από χρόνια, τη σειρά των περίφημων "Thoughts" παρουσιάζοντας το part 5. Κι αν αναρωτιέστε που πήγαν τα 3 και 4, απλά ο Neal τα έχει γράψει ήδη με τον αδερφό του τον Alan και τα άφησε για να τα αξιοποιήσουν (ως αύξοντες αριθμούς) οι Spock’s Beard σε κάποια από τις επερχόμενες δουλειές τους. Η σύνθεση έχει όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία, όπως πολυφωνίες, παρανοϊκά μέτρα, μπλεγμένους στίχους και  ήταν μάλλον αναπόφευκτο να αποτελέσει μέρος της σειράς αυτής των τραγουδιών.

Παράλληλα, είναι γνωστή η έφεσή του στο να γράφει εξαίρετα μπαλαντοειδή τραγούδια βασισμένα στην ακουστική κιθάρα και ανάμεσα στους ύμνους που έχει γράψει το "Smoke And Mirrors" αποτελεί μια ακόμα αξιοπρεπή προσθήκη, με το βιολί προς το τέλος να δίνει ιδιαίτερη ομορφιά. Στο δε "Weathering Sky" επιχειρεί να φλερτάρει με αυτή την pop πλευρά του εγκεφαλικού progressive, όπως έκανε επί εποχής "Day For Night", με αρκετή επιτυχία, όμως η αγαπημένη μου σύνθεση έρχεται στο "Freak". Με την ενορχήστρωση των βιολιών να κάνει εξαρχής ξεκάθαρη αναφορά στο "Eleanor Rigby" και το Beatle feeling να είναι γενικότερα διάχυτο, διαθέτει μια ιδιαίτερη μελωδικότητα, ενώ οι στίχοι θα μπορούσαν να έρχονται από τον Snow, τον πρωταγωνιστή του ομώνυμου concept από το υπέρτατο άλμπουμ με το οποίο έκλεισε την θητεία του στους Spock's Beard.

Λίγο παραπάνω από όσο διαρκούν τα πέντε πρώτα τραγούδια, διαρκεί το 33λεπτο "World Without End" που ο ίδιος επιμένει πως πρόκειται για ένα από τα καλύτερα μακροσκελή τραγούδια που έχει γράψει ποτέ στην solo καριέρα του, συγκρίνοντάς το με τα ανυπέρβλητα έπη των Transatlantic. Και δεν έχει άδικο, καθώς παρόλο που δεν μπορώ να πω με σιγουριά ακόμα αν συμφωνώ απόλυτα (υπάρχει και ένα "Sola Scriptura" βλέπετε), έχει όλα αυτά τα στοιχεία μαγείας που το καθιστούν καθηλωτικό σε όλη του τη διάρκεια. Ξεκινάει με ένα κλασσικό μεγαλεπήβολο θέμα και συνεχίζει με μια κολλητική μελωδική γραμμή στο τμήμα του "Never Pass Away", το οποίο με περισσή μαεστρία το μεταμορφώνεται σε πιάνο μπαλάντα στο reprise προς το τέλος του τραγουδιού. Ενδιάμεσα, το πέρασμα στο 17ο λεπτό με το κλαρινέτο, το σόλο μπάσο στο 24ο λεπτό ή το prog όργιο στο 26ο με τον Portnoy να ξεσαλώνει αποτελούν απλά, μικρά ψήγματα ενός συνολικά τεράστιου -κυριολεκτικά και μεταφορικά- τραγουδιού.

Αποτελώντας -έστω και στις λεπτομέρειες- το καλύτερο προσωπικό άλμπουμ του Neal την τελευταία 5ετία, το "Momentum" είναι ένα ακόμα δώρο προς τους οπαδούς του, είναι ένα ακόμα λιθαράκι στο κτίσμα της ανεκτίμητης μουσικής κληρονομιάς που χτίζει με συνέπεια, είναι μια ακόμα γιορτή του progressive rock. Μερικές φορές νιώθω ότι ξεπερνάω τα όρια της υπερβολής, αλλά συγχωρέστε με, ο Neal Morse είναι ένα μοναδικό φαινόμενο στα αυτιά μου. Κι από ότι φαίνεται, πρώτα θα στερέψουν οι αποθεωτικές εκφράσεις που μπορώ να χρησιμοποιήσω για τη μουσική του και μετά η έμπνευση αυτού του ανθρώπου.