Nile

Το αν οι Nile είναι μεγάλη death metal μπάντα είναι κάτι στο οποίο δε χωράει και πολύ συζήτηση, αφού πλέον οι ίδιοι είναι καθολικά αποδεκτοί και χαίρουν της εκτίμησης του συνόλου της metal κοινότητας. Είναι το συγκρότημα που κατάφερε να σπάσει τα ολίγον τι στενά όρια του death metal όσον αφορά την δημοτικότητα του και να γίνει αγαπητό σε ένα πιο ευρύ και ετερόκλητο φάσμα οπαδών. Υπάρχουν αυτοί που τους ακούν γιατί γουστάρουν την ταχύτητα και τη δύναμη των κομματιών τους, αυτοί που βάζουν σε πρώτο πλάνο την τόσο πετυχημένη αιγυπτιακή αισθητική τους, καθώς επίσης και οι επίδοξοι μουσικοί που αρέσκονται να τους ακούν για να θαυμάσουν την τεχνική κατάρτισή τους.

Εγώ πάλι όπως και αρκετοί άλλοι, τους ακούω για το σύνολο όλων των παραπάνω. Γιατί όπως και να το κάνουμε, οι Nile είναι ένα συγκρότημα που έχει τα τρία πιο βασικά στοιχεία για να θεωρείται μεγάλο. Προσωπικότητα, ποιότητα και απόδοση. Αυτά τα τρία συστατικά δεν έλειψαν από καμία ανεξαιρέτως κυκλοφορία τους και όσο και αν υπάρχουν ενστάσεις για κάποιες από αυτές, το επίπεδο δεν έπαψε ποτέ, να κινείται σε υψηλά επίπεδα. Έτσι, εν έτη 2009 οι Nile, επιφορτισμένοι με τον ρόλο ενός εκ των πλέον σημαντικών death metal μπαντών της εποχής μας, κυκλοφορούν το έκτο full length album τους σε μια λίγο περίεργη καμπή της μουσικής τους πορείας. Και λέω περίεργη γιατί, παρόλο που τόσο το "Annihilation Of The Wicked", όσο και το "Ithyphallic" δεν μείωσαν την αξία της μπάντας στο μεταλλικό χρηματιστήριο, η προσμονή για ένα δεύτερο "In Their Darkened Shrines" δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει.

Και όπως φαίνεται το φετινό "Those Whom The Gods Detest", έχει όλα τα φόντα για να ορθώσει ανάστημα ακόμα και στο "In Their Darkened Shrines". Τόσο καλός δίσκος είναι. Και αν αναρωτιέστε τι κάνει τον συγκεκριμένο καλύτερο από τους δύο προηγούμενους και εν γένη έναν καταπληκτικό δίσκο, τα μισά τα ξέρετε και τα άλλα μισά όχι. Για παράδειγμα, ξέρετε ότι οι Nile γράφουν ποιοτικά τραγούδια γεμάτα από τεχνικά και συγχρόνως πιασάρικα riff, αλλά δεν γνωρίζετε ότι σε αυτό το album ξεπέρασαν τον εαυτό τους, παίζοντας με πρωτοφανή αμεσότητα και βγάζοντας μια ενέργεια και ζωντάνια που κερδίζει αμέσως τις εντυπώσεις. Ξέρετε επίσης ότι η επιβλητική αιγυπτιακή ατμόσφαιρα και οι πομπώδεις μελωδίες που αν και χαρακτήριζαν τον ήχο τους, έτειναν προς την εξαφάνιση, τώρα όχι μόνο επανέρχονται, αλλά οι Nile εμβαθύνουν κι άλλο εμπλουτίζοντας τον ήδη μοναδικό τους ήχο, με καθαρά φωνητικά, heavy metal ρεφρέν καθώς και με διάσπαρτους αμανέδες!

Και μιας και μιλάω για ήχο, αυτό που πάλι ίσως δεν ξέρατε και πραγματικά έχει απογειώσει τον δίσκο αυτό είναι η εξαιρετική παραγωγή. Η σύμπραξη του ήδη υπάρχοντα Neil Kernon με τον Eric Rutan κρίνεται άκρως επιτυχημένη, με το αποτέλεσμα αυτού να το ακούμε κυρίως στα τύμπανα τα οποία ακούγονται πιο φρέσκα και ζωντανά από ποτέ. Σε αυτό βέβαια βοηθάει και «λίγο» ο Κόλλιας, ο οποίος μάλλον δίνει τον καλύτερό του εαυτό. Γρήγορος και ουσιαστικός όσο ποτέ άλλοτε. Πραγματικό κτήνος.

Ασύλληπτες ταχύτητες συνδυασμένες με πολλά doom – ατμοσφαιρικά σημεία, καταδεικνύουν την τεράστια μουσικότητα των Nile, φέρνοντας παράλληλα σε τέλεια ισορροπία την μελωδία και το groovy στοιχείο τους από τη μία, με το αδυσώπητο, πλην όμως τεχνικό παίξιμο τους από την άλλη. Για άλλη μια φορά ο Karl Sanders συνθέτει απίστευτα riff βάζοντας υποψηφιότητα σαν ένας από τους σημαντικότερους mastermind του death metal, φτιάχνοντας τραγούδια όπως το "Kafir!", το "Utterances Of The Crawling Dead", το ομώνυμο έπος "Those Whom The Gods Detest" και το δικό μου αγαπημένο "Permitting The Noble Dead To Descend To The Underworld", όλα τους καταπληκτικά. Αναφορά πρέπει να γίνει στο τρίτο μέλος της μπάντας τον Dallas Toller-Wade ο οποίος σαν τραγουδιστής ίσως δεν έχει λάβει την αναγνώριση που του αρμόζει. Μπορεί να είναι προσωπικό κόλλημα, αλλά βρίσκω τον τρόπο που τραγουδάει - με κύριο χαρακτηριστικό τα τελειώματα της φωνής του στα μακρόσυρτα riff - συναρπαστικό.

Όταν ένα από τα καλύτερα death metal συγκροτήματα κυκλοφορεί έναν από τους καλύτερους του δίσκους - αν όχι τον καλύτερο - και μάλιστα όταν αυτό το συγκρότημα λέγεται Nile, τότε αυτόματα αυτός μπαίνει στη λίστα των δίσκων της χρονιάς με μια μικρή υπόνοια ότι θα αποτελεί σημείο αναφοράς για το τεχνικό death metal για μερικά χρόνια ακόμα. Και ξαναλέω:Τόσο καλός δίσκος είναι!