Amyl And The Sniffers, Frenzee @ Floyd, 29/11/24

Στο παρελθόν έχω σταθεί σχετικά επικριτικά απέναντι στον χαμό που προκλήθηκε από την πρώτη στιγμή που έσκασαν στο προσκήνιο οι Amyl And The Sniffers. Μάλιστα, σε κατ' ιδίαν συζητήσεις μπορεί να έχω υπάρξει και σκληρός απέναντί τους. Και αυτό γιατί, όσο διασκεδαστικά και αν ήταν τα πρώτα δύο άλμπουμ τους, στα αυτιά μου ακούγονταν σαν μέτρια κόπια punk '77 που, αν έβγαιναν όντως το 1977, μάλλον θα περνούσαν κι ελαφρώς απαρατήρητα.

Με την φετινή τους όμως κυκλοφορία έκαναν σαφές πως μπορούν να υπερβούν τον ήχο τους και να σταθεροποιήσουν την θέση τους ως ένα σχήμα που μπορεί να παίξει ρόλο και να διαμορφώσει τις σύγχρονες μουσικές τάσεις. Ασχέτως βέβαια όλων αυτών, κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει το γεγονός ότι συναυλιακά μιλάμε για ένα από τα κορυφαία σχήματα της εποχής μας. Και αυτό είναι κάτι που παραδέχονται και οι πιο αυστηροί επικριτές τους. Συνεπώς, προφανώς και ήμασταν πολλοί όλοι αυτοί που θέλαμε να τους δούμε από κοντά, κάτι που αποδείχθηκε με το πανηγυρικό sold-out στο FLOYD.

Τη βραδιά άνοιξαν με τον καλύτερο τρόπο οι Frenzee, σχήμα που συγγενεύει ηχητικά και αισθητικά με τους Amyl And The Sniffers, κάτι που τους κατέστησε μια αρκετά πετυχημένη επιλογή καθώς ο κόσμος που ήταν εκεί την Παρασκευή το βράδυ αποτέλεσε το ιδανικό κοινό για την εκρηκτική εμφάνισή τους. Τα τρία αδέρφια από την Κρήτη (εγγόνια του Ψαραντώνη και παιδιά του Γιώργη Ξυλούρη) που γεννήθηκαν στην Αυστραλία (άλλο ένα κοινό που είχαν με τους headliners της βραδιάς) παίζουν τσαμπουκαλεμένο punk με γερές δόσεις από rock αλλά και περάσματα που χτυπάνε κατευθείαν στην καρδιά όλων όσων δεν θεωρούν το ελληνικό stoner υπερεκτιμημένο. Στη μισή ώρα που διήρκησε η εμφάνισή τους μας παρουσίασαν κομμάτια από ομώνυμο άλμπουμ τους αλλά και το φετινό "What's Wrong With Me", αποσπώντας τις εντυπώσεις αλλά και το δυνατό χειροκρότημα του κοινού. (Α.Α.)

Χωρίς να το περιμένει ιδιαίτερα μάλλον κανένας μας, ειδικά οι μεγαλύτεροι στο χορό, μια γνώριμη μελωδία βγαίνει από τα ηχεία. Υπό τους ήχους του ιστορικού "Freestyler", η Amy Taylor και η παρέα της ξεχύνονται στη σκηνή σαν μικρά παιδιά κι εμείς με ενθουσιασμό αντίστοιχο, ετοιμαζόμαστε να δούμε μια μεγάλη εμφάνιση. "Lift everyone who falls down, do not touch anyone that doesn't want to be touched, take care of each other". Η Amy με δυο απλά λόγια, βάζει τη βάση για τον αλληλοσεβασμό όσων βίωσαν τις στιγμές μετέπειτα που μπορούν μόνο να χαρακτηριστούν ως fever dream. Με μαλλιά και make-up εμπνευσμένα - ελπίζω - από το "Hedwig And The Angry Inch" η ψυχή των Amyl And The Sniffers δίνει το σήμα – και δεν σταματάει έκτοτε να κινείται, να χορεύει, να είναι μια συναυλιακή μπροστάρισσα που είχαμε χρόνια να συναντήσουμε.

Η αλήθεια είναι πως και οι επιλογές κομματιών βοηθούν στο έπακρο. Όταν ξεκινάς με "Doing In Me Head", "Do It Do It" και "Maggot", σχεδόν έχεις διαφυλάξει πως το μπροστά κομμάτι του Floyd θα γίνει όλο μια μάζα κόσμου που χορεύει, χτυπιέται, επιδίδεται σε απανωτά crowd surfs και κυρίως, χαμογελά τραγουδώντας. Η επαρχιακή αλητεία των Αυστραλών διαθέτει μια αυθεντικότητα που έχει κερδίσει παλιούς και νέους punks, ροκάδες, και πολλούς ακόμη στο ενδιάμεσο μα και έξω από αυτά. Φήμες ακούγαμε πολλές για τη συναυλιακή τους απόδοση, μα η εμπειρία του να επιβεβαιώνεις ζωντανά πως έχουν από πάνω τους ένα άστρο αυτόφωτο, είναι σχεδόν σουρεαλιστική. Είναι η χάρη και η αθωότητα με την οποία η Amy χοροπηδάει χωρίς να χάσει νότα, ούσα απαράμιλλά σέξι μέσα στο άσπρο της σύνολο ενώ φτύνει στον αέρα, και τραγουδά για ένα τοσοδούλι μίνι διάφανο και ροζ μπικίνι. Είναι ο Bryce, o Declan και ο Gus, οι Sniffers που προσηλωμένοι στα όργανά τους επισφραγίζουν τον ήχο που τους έχει δώσει ταυτότητα, αφήνοντας στην Amy τον αναπόσπαστο ρόλο της πρωταγωνίστριας.

Με γέλιο και χαβαλέ, οι Amyl ως σύνολο δεν αφήνουν τίποτα να πέσει κάτω. Αστεία για αρακάδες και μπιζέλια γραφικής φύσεως, για κοκκινομάλληδες, για ασανσέρ και άλλα πολλά, γίνονται επίκεντρο των παύσεων. Και χρειάζεσαι τέτοιες αποκλιμακώσεις, όταν στο μουσικό κομμάτι συμβαίνουν κάτι αδιανόητα σερί - "Freaks To The Front", "Chewing Gum", "Security", "Some Mutts (Can't Be Muzzled)", "Guided By Angels", το ένα μετά το άλλο, δεν αφήνουν χώρο για πολλές ανάσες και ξεκαθαρίζουν το σεβασμό και την αγάπη των Amyl And The Sniffers σε όλη τους τη δισκογραφία με αντιπροσωπευτικές επιλογές, παρά την προφανή και έλλογη υπερεκπροσώπηση του πρόσφατου "Cartoon Darkness". Το φεμινιστικό αντίκτυπο μιας πρωτόλειας ανάγνωσης που αποτελεί σήμα κατατεθέν τη στιχουργίας των Amyl And The Sniffers, κορυφώνεται σε στιγμές όπως τα "Knifey" και λίγο αργότερα τα "Me And The Girls". Η Amy αναζητά τα κορίτσια της στο κοινό κι αυτά διεκδικούν το χώρο ώστε να κάνουν τις punk συναυλίες (και) δικό τους χωράφι. Και το αφήγημα επιτυγχάνεται αν παρατηρήσεις ποιοι, ή μάλλον ποιες, σέρνουν τελικά το χορό στο moshpit.

Αυτό το τελευταίο, έχει και αναποδιές, και μεγάλη στιγμή της συναυλίας είναι όταν κατά τη διάρκεια του "Big Dreams", η Amy σταματάει το κομμάτι στη μέση γιατί παρατήρησε ένα άτομο στο κοινό να μην είναι καλά και μας ζητά να χαλαρώσουμε όλοι μέχρι να διευθετηθεί το ζήτημα. Πράγματι έτσι συμβαίνει και το πιάνουμε από την αρχή, χαρούμενοι που πράγματι έχουμε ένα λαμπρό αστέρι μπροστά μας. Προς το τέλος, σε μεγάλα hit όπως τα "Jerkin'", "Hertz" και "U Should Not Be Doing That", μέχρι και ο τελευταίος τραγουδά – ας έκανε αλλιώς, αφού η Amy μέσα στην απρόσκοπτη υπερκινητικότητά της απευθύνει το λόγο σε κάθε σημείο του venue ξεχωριστά για να επιβεβαιώσει πως όλοι περνάνε καλά. Με ένα ελάχιστο διάλειμμα, το κλείσιμο λαμβάνει χώρα με τον ίδιο στόμφο και ενέργεια και τα "Got You" και "I'm Not A Loser".

Όταν το τοπίο αρχίζει να ξεθολώνει από την παραζάλη του χοροπηδητού και του τραγουδιού, ένα πράγμα είναι φανερό: το σχήμα των Amyl And The Sniffers έχει μια στόφα rock άλλης εποχής, και η Amy Taylor μάλλον τα πνεύματα όλων των εκλιπόντων μεγάλων γυναικών της σκηνής να την προσέχουν. Στο σημείο που φέρνεις αγκαλιά πλατειακούς πάνκηδες και άτομα που τρώνε brunch, έχεις καταφέρει να μιλήσεις κάπως πανανθρώπινα. Αν θέλουμε να γίνουμε αυστηροί, ίσως η επί σκηνής επιφανειακή κριτική στον καπιταλισμό ενώ βγάζεις πλέον πάρα πολλά χρήματα να ήταν κάπως αχρείαστη, από την άλλη όμως αυτό που έκρυβε από κάτω ήταν το όραμα ενός μικρού κοριτσιού για έναν πιο δίκαιο κόσμο, και όταν πια το όνειρο γίνεται μακρινή ανάμνηση, η περιγραφή ενός τρόπου να ξεφεύγει από τις ζοφερές σκέψεις της καθημερινότητας. Και για ένα βράδυ ξεφύγαμε μαζί, ελεύθερες, ελεύθεροι κι ελεύθερα σε μιάμιση ώρα punk rock and roll που μας έφερε κοντά με σεβασμό. Ξαναέρχονται αύριο είπαμε; Το ελπίζω. (Ε.Τ.)

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά