Misotheist

Ο δεύτερος δίσκος των Νορβηγών Misotheist έρχεται να διαδεχθεί ένα από τα ελάχιστα ντεμπούτα που έκαναν σχετικό ντόρο στο black metal τα προηγούμενα χρόνια. Το ομώνυμο άλμπουμ τους, αποκάλυψε μια μπάντα, η οποία, αν και κατάγεται από το τιμημένο Trondheim, δεν επιδίδεται στις διδαχές της νορβηγικής σκηνής, αλλά αφουγκράστηκε την σύγχρονη εφιαλτική πραγματικότητα της ισλανδικής και γαλλικής σκηνής. Ο διάδοχός του, "For The Glory Of Our Redeemer", επιχειρεί με κεκτημένη ταχύτητα να εδραιώσει το μυστηριώδες συγκρότημα ως το νέο καυτό όνομα της σκηνής.

Οφείλω σε αυτό το σημείο να επισημάνω πως, ο δύστροπος δυσαρμονικός και ατμοσφαιρικός ήχος των Misotheist, προφανώς και δεν μπορεί να λειτουργήσει ως δίοδος προς ένα ευρύτερο ακροατήριο. Ευτυχώς όμως, η προσήλωση που δείχνουν, επιχειρώντας σε τριάντα λεπτά να συνοψίσουν ένα κατακλυσμό ιδεών, αποσκοπεί στην ποιοτική και όχι εμπορική πρωτοκαθεδρία. Σε τρείς συνθέσεις, οι Misotheist με αυτό το άλμπουμ επιχειρούν να αποδείξουν πως δεν είναι μια ακόμη obscure μπάντα-πυροτέχνημα. Μάλιστα, η επιλογή τους να εκκινήσουν το άλμπουμ με το δεκαεξάλεπτο "Acts Of The Flesh", θεωρώ πως νοηματοδοτεί την προσπάθειά τους να αναζητήσουν τα κατάλληλα αυτιά ώστε να διαδώσουν την παθιασμένη τους ηχητική πρόταση.

Η μεγαλύτερη επιρροή στον ήχο του "For The Glory Of Our Redeemer", είναι, όπως καθίσταται σαφές από τα πρώτα μόλις δευτερόλεπτα, οι Deathspell Omega. Σκεφτείτε, σε περίπτωση που είστε μυημένοι στην δισκογραφία τους, έναν συνδυασμό του "Diabolus Absconditus" με το "Drought" EP (ναι, όχι το "Paracletus"). Αν θυμάστε δε τους έτερους, τρομερούς, Γάλλους Borgia, τότε το "Κατάβασις" των Absconditus που ήταν η συνέχειά τους, είναι, μαζί με τους Sinmara η αμεσότερη ηχητική επιρροή των Νορβηγών. Σε κάθε άλλη περίπτωση, δύστροπες δυσαρμονίες, κυκλοθυμικά αρπίσματα, πάνω σε υποβλητικούς τυμπανιστικούς ρυθμούς, ένα υπνωτικό κάδρο, αλλοπρόσαλλα ρυθμικά ξεπετάγματα, και αποκρουστικά φωνητικά συνθέτουν μια πηχτή ατμόσφαιρα, η οποία, ποντάρει τα μέγιστα στις ηχητικές της διαστρωματώσεις.

Οι Misotheist όμως δεν είναι απλώς μια μπάντα που ενσωματώνει τόσο απαιτητικές επιρροές σε ολοκληρωμένες συνθέσεις, ικανοποιώντας τους λάτρεις του εν λόγω παρακλαδιού. Όπως αποδεικνύει και το προαναφερθέν εναρκτήριο άσμα, ανάμεσα στα «μουσικά δάνεια», ξεπροβάλλει μια ενδιαφέρουσα συνθετική αντίληψη. Αποφασίζουν να ρίξουν τις ταχύτητες, να αφήσουν εξωτικά riffs στο βάθος να έρπουν, ενώ, όταν φέρουν σε πρώτο πλάνο, τις αργόσυρτες, αγχωτικές μελωδίες της ισλανδικής σχολής, παρουσιάζουν ένα ψήγμα των δυνατοτήτων τους. Το φινάλε του "Acts Of The Flesh", είναι αντιπροσωπευτικό.

Στην συνέχεια, ακολουθεί η συντομότερη σύνθεση του δίσκου, το "Benefactor Of Wounds". Πιστοί στο όραμα ενός ενιαίου έργου, οι Misotheist επιτυγχάνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα (συγκριτικά), να ξεδιπλώσουν την έτερη πτυχή του ήχου τους. Οι χαρακτηριστικές πλέον, επιβλητικές mid-tempo μελωδίες θα δώσουν σταδιακά την θέση τους σε μανιακά ξεσπάσματα, με τρόπο ουσιώδη, που αν και μεμονωμένα δεν συγκλονίζει, είναι η τοποθέτησή τους κατά μήκος του κομματιού που μετουσιώνει την δυναμική τους. Το αποκορύφωμα βέβαια, κρύβεται στο εκπληκτικό riff στα τέσσερα λεπτά, το οποίο, μεγαλειώδες και ατμοσφαιρικό, οφείλει να αποτελέσει αιχμή του δόρατος του ήχου της μπάντας. Αυτή ακριβώς η παθιασμένη μελωδία, είναι που δίνει σε ένα βαθιά βλάσφημο μα θρησκευτικό έργο την σοβαρότητα ώστε να καταστεί πειστικό. Τα τύμπανα δε, που σε κανένα σημείο δεν διεκδικούν πρωταγωνιστικό ρόλο, εντείνουν το κατανυκτικό συναίσθημα.

Το τρίτο και τελευταίο μέρος της δισκογραφικής επιστροφής των Νορβηγών, "Rope And Hammer" επιχειρεί μια σύνθεση των δύο πτυχών της μπάντας. Αυτή τη φορά, οξεία κιθαριστικά περάσματα, καθώς και ένα εκπληκτικό κρεσέντο στο μπάσο, αναλαμβάνουν να ξεναγήσουν τον ακροατή καταμεσής των υποβλητικών ρυθμικών μερών, καθώς και βασανιστικά αργών riffs. Οι Misotheist, χωρίς να επιδίδονται σε κυκλικές μελωδίες, ούτε και σε υπέρ του δέοντος απλωμένες δυσαρμονίες, χτίζουν έναν ηχητικό λαβύρινθο. Όπως και στο φινάλε του "For The Glory Of Our Redeemer", όπου οι Svartidaudi γελούν χαιρέκακα, η ικανότητα της μπάντας να παίρνει το 100% από κάθε συνθετική της επιλογή, είναι που της επιτρέπει να ξεχωρίσει εκ νέου με το "For The Glory Of Our Redeemer".