Seven Witches, Destruction, Overkill

Από τον Παναγιώτη Λουκά, 17/11/2003 @ 04:58
Ένα δυνατό set 3 συγκροτημάτων πέρασε από την χώρα μας πριν λίγες μέρες. Μιλάμε φυσικά για τους Seven Witches, Destruction και Overkill. Οι ανταποκριτές μας σε Αθήνα (Ρόδον) και Θεσσαλονίκη (Υδρόγειος) μοιράζονται μαζί μας τις εντυπώσεις τους, που απ' ότι φαίνεται είναι άκρως θετικές.

8/11/2003, Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη

- “WITCHING HOUR”

To “triple-power-thrash” πακέτο βασισμένο στην Ελληνική παράδοση των καθυστερήσεων άργησε να εμφανιστεί κατά μία περίπου ώρα. Την έναρξη της συναυλίας επωμίστηκαν οι Seven Witches των οποίων αναμφίβολα πόλο έλξης για το κοινό αποτελεί ο J.Rivera (ex-Helstar /New Eden). O Rivera με το μικρό σε ανάστημα αλλά μεγάλο σε φωνητικές ικανότητες stage performance του επισκίασε τον ενοχλητικά βερμπαλιστή αρχηγό της μπάντας Jack Frost. Το live set τους είχε διάρκεια περίπου μία ώρα με τον ήχο να βρίσκεται σε ικανοποιητικά επίπεδα. Ο J. Frost έλεγε στον J.Rivera ότι θα έπρεπε να δει από κοντά το Ελληνικό κοινό για να το πιστέψει (αλλά ούτως ή άλλως σε όλους τα ίδια λένε). Ίσως η καλύτερη στιγμή για πολλούς αποτέλεσε η εκτέλεση του “Passage To Τhe Other Side ” από τον ομώνυμο τελευταίο δίσκο τους καθώς και (μερικώς) το “See You In Hell” των Grim Reaper.

- “ΖΕ ΜΠΟΥΤΣΕΓΣ ΣΤΓΑΪΚ ΜΠΑΚ”

Με το πέρας του live set των Seven Witches ήρθε η ώρα των “Kraut-Thrashers” Destruction. Τέταρτη λοιπόν επίσκεψή τους μέσα σε 13 χρόνια. Μετά το γνώριμο intro ο “φούρναρης” (το παλιό επάγγελμα του Schmier για τους αμύητους) και η παρέα του ξεκινούν με το “Curse The Gods” και συνεχίζουν για μιάμιση περίπου ώρα το μπαράζ του “γεγμανικού θγας” με τις κυριότερες old school επιτυχίες όπως: “Mad Butcher”, “Tormentor”, “Bestial Invasion” , “Eternal Ban” καθώς και της νεότερης περιόδου τους με “Nailed To The Cross” και “The Butcher Strikes Back” ανάμεσα στα άλλα. Το καλό της όλης υπόθεσης είναι ότι με την πάροδο των ετών ο Schmier και ο Mike δεν έχουν μετριάσει την “heads down” αφοσίωσή τους σε αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα. Η αλήθεια είναι ότι κατά τη διάρκεια των νεότερων κομματιών η ανία άρχισε να καταλαμβάνει πολλούς metallers, αλλά ευτυχώς η “λεκτική εμβολή” του Schmier για να καλοπιάσει (και αυτός) τους Έλληνες fans καθώς και τα μπινελίκια στο MTV και τα trends κάπως έσωσαν την κατάσταση. Οι Destruction (που ομολογουμένως είχαν αρκετά καλό ήχο για trio) μας αποχαιρέτησαν με το “Total Devastation”. Εν κατακλείδι μια καλή live εμφάνιση αν μη τι άλλο.

- “IN UNION THEY STOOD”

Μετά το τέλος του live set των Destruction ακολούθησε ένα ημίωρο προετοιμασίας του stage των Overkill. Τελικά αποδείχτηκε ότι η αναμονή άξιζε και με το παραπάνω. Οι αρχαιότεροι thrashers από το New Jersey ξεκίνησαν έχοντας έναν διαυγέστατο και καταστροφικό ήχο αρπάζοντας τον διάβολο από την ουρά (βλέπε “Devil By The Tail”) και ισοπέδωσαν τα πάντα στο χώρο με την non-stop power-thrash επέλασή τους. Το ειδικά διαμορφωμένο για την Ελλάδα setlist (κατά τα λεγόμενά τους - αν και κουτσουρεμένο λόγω πίεσης χρόνου) περιλάμβανε όλους τους ύμνους τους και έκαναν όλους τους νοσταλγούς του ατόφιου METAL να πουν χαλάλι όλα αυτά τα χρόνια αναμονής.



Αντιπροσωπευτικά ακούστηκαν: “Powersurge”, “Rotten To The Core”, “Hello From The Gutter”, “Coma”, “In Union We Stand”, “e.n.d”, “Bastard Nation”, “Necroshine”. Τι μπορεί να ειπωθεί για την εξαίσια σκηνική παρουσία του “Blitz”; Ακόμη και stage dive έκανε. Elimination πράγματι. Χωρίς φρου-φρου και αρώματα, METAL και μόνο METAL. Δυστυχώς όμως λόγω πίεσης χρόνου έπρεπε να μειώσουν το setlist τους κατά περίπου 3 τραγούδια. Έτσι επισφράγισαν την παρθενική τους εμφάνιση επί Ελληνικού εδάφους παίζοντας ένα medley του “Fuck You/War Pigs”. Πολύ λίγοι σε διάρκεια, πολύ μεγάλοι σε “καταστροφικότητα”!

Γιώργος Χαρισόπουλος


9/11/2003, Ρόδον, Αθήνα

Ξεκινώντας από το σπίτι για αυτή τη συναυλία ήξερα τι θα αντιμετωπίσω. Good old fucking thrash. Κάτι ότι επιτέλους χειμώνιασε, κάτι ότι οι Destruction δείχνουν να έχουν ξανανιώσει, και σε συνδυασμό με την πρώτη επίσκεψη των Overkill στην Ελλάδα ξεκίνησα αρκετά νωρίς για το συναυλιακό χώρο, με πολύ καλή διάθεση.

Η συναυλία ήταν προγραμματισμένη να ξεκινήσει στις 19.00, ενώ εγώ ήμουν εκεί γύρω στις 18.15. Έξω από το Ρόδον ήταν αρκετός κόσμος ενώ στο ταμείο μπορούσες ακόμα να πάρεις εισιτήριο. Όπως βέβαια θα έχετε φανταστεί, φυσικά και η συναυλία δεν ξεκίνησε στις 19.00 και εννοείται ότι όλος ο κόσμος περίμενε έξω, μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες στις 19.40. Όταν μπήκαμε (παγωμένοι) στο club και αφού μπορούσα να υπολογίσω τον κόσμο καλύτερα παρατήρησα μια μέτρια προσέλευση, όχι όμως και κακή αν συνυπολογίσει κανείς τις πολλές συναυλίες αυτή τη σεζόν καθώς και το γεγονός πως μιλάμε για thrash συγκροτήματα που δεν είναι και τόσο in αυτή την περίοδο.

Λίγο μετά τις 20.00 στη σκηνή ανεβαίνουν οι Seven Witches. Μια μπάντα που παίζει βασικά power metal αμερικάνικης σχολής με αρκετά thashy στοιχεία που δικαιολογούσαν την παρουσία τους σε αυτή την περιοδεία. Η μπάντα δισκογραφικά έχει παρουσιάσει ώριμες δουλειές και τόσο η ιστορία του Jack Frost αλλά και του James Rivera αποτελούν εγγύηση για την μετέπειτα πορεία της. Έμελλε να τους δούμε και επί το έργον. Η είσοδός τους ήταν εκκωφαντική σε σημείο ενοχλητικό αφού ο ήχος είχε μεγάλη παραμόρφωση, λόγω έντασης. Αυτό συνεχίστηκε για όλη την εμφάνισή τους αν και από τη μέση και μετά ήταν κάπως καλύτερα (βασικά το συνηθίσαμε). Ήταν πολύ δεμένη μπάντα, με πολύ καλή παρουσία και τον Jack Frost ιδιαίτερα κινητικό. Έπαιξαν αρκετά με τον κόσμο ενώ ο Rivera δεν έχανε ευκαιρία να τονίζει πόσο πολύ περίμενε αυτή του την επίσκεψη στη χώρα μας μετά από όλα όσα είχε ακούσει για το κοινό μας. Στην απαίτηση του κοινού για κάτι από Hellstar είπε πως τον είχαν προειδοποιήσει για κάτι τέτοιο, μα το μέλλον του είναι στους Seven Witches και πως oι Hellstar αποτελούν παρελθόν, το οποίο σέβεται μιας και τον έκανε ότι είναι. Ο κόσμος τους υποδέχτηκε ουδέτερα και αναγνωριστικά αλλά στο τέλος θεωρώ ότι τον κέρδισαν. Έπαιξε ρόλο και το riff του "Jesus Saves" των Savatage που έπαιξε ο Frost και ξεσηκώθηκε όλο το club.

Μετά από ένα μικρό διάλειμμα στη σκηνή ανέβηκαν οι Οverkill. Η εμφάνισή τους ήταν εκπληκτική και με έβαλε σε σκέψεις για το πώς αυτό το group πέθανε εμπορικά την εποχή που έφυγε και το thrash από το προσκήνιο. Ήταν απίστευτα δεμένοι με αμερικάνικο στήσιμο και πέρα για πέρα επαγγελματίες. Εμένα προσωπικά με ταξίδεψαν σε άλλες εποχές και ίσως αν δεν έβρισκα ενοχλητικά τα τσιριχτά φωνητικά τους να θριαμβολογούσα ακόμα περισσότερο. Βέβαια γούστα είναι αυτά και μάλιστα δικά μου αφού οι εκδηλώσεις του κοινού ήταν ενθουσιώδεις από την αρχή. Έπεσε το απίστευτο ξύλο στην αρένα του Ρόδον, κάτι που έχω καιρό να δω σε συναυλία. Άλλωστε βοηθούσε και η μουσική. Η μπάντα τίμησε όλη την καριέρα της, ενθουσιάστηκε με την υποδοχή και το χαμό που έβλεπε από κάτω και πήρε κεφάλια με κομμάτια όπως το "Hammerhead", "Hello", "Union", "Evil Never Dies", "Unholy", "Bastard Nation", "Rotten To The Core" (ο απόλυτος χαμός) και το "Fuck You". Οι Overkill τελείωσαν την εμφάνισή τους με stage diving από τον Bob Blitz Ellsworth, τραγουδιστή της μπάντας και άφησαν το κοινό μισοπεθαμένο, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα στις 22.45. Μέχρι να ξεσπάσει άλλη μια γερμανική metal καταιγίδα επί ελληνικού εδάφους πέρασε αρκετή ώρα, πράγμα που προβλημάτισε πολύ κόσμο αφού έπρεπε να προβλέψει και πως θα φύγει από το Ρόδον.

Οι Γερμανοί πάτησαν το σανίδι του Ρόδον κατά τις 23.30 και μαντέψτε... Τίποτα δεν άλλαξε. Ατελείωτο headbanging και moshing από τη μια, καταιγιστικό thrash από την άλλη. Ο ήχος του Schmier και της παρέας του ήταν σαφώς καλύτερος των άλλων 2 και για άλλη μια φορά οι Destruction απέδειξαν πως είναι από τις πιο τίμιες επανασυνδέσεις που «έπαιξαν» τελευταία, δείχνοντας σεβασμό στο παρελθόν τους μα και κυκλοφορώντας ποιοτικές δουλειές. Φυσικά πολλά χρωστούν και στη Νuclear Blast που έκανε αυτή την μπάντα, μια από τις κύριες προτεραιότητές της. Δεν έχει νόημα να αναφέρω το τι έγινε σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Ήταν όλα το ίδιο. Πάρτε λοιπόν το set list και θα καταλάβετε: Curse The Gods, Nailed To The Cross, The Butcher Strikes Back, Eternal Ban, Death Trap, Metal Discharge, Machinery Of Lies, Thrash Till Death, Desecrators, Tormentor, Life Without Sence, Tears Of Blood, Invisible Force, Fear Of The Moment, Bullets From Hell, Bestial Invasion, Total Dissaster, Mad Butcher, Ravenus Beast.



Kάποιοι την επόμενη μέρα δε θα πάνε για δουλειά. Είναι σίγουρο πως θα είναι ένα με τα κρεβάτια τους. Αλλά that is all about.Isn’t it?

Βασίλης Τσερπές


9/11/2003, Ρόδον, Αθήνα

Ξεκινώντας την κριτική για την συναυλία πρέπει να δοθεί ένα credit στην DiDi Music για το λεγόμενο ‘‘Value For Money’’. Έφερε 3 groups, δίνοντας την ευκαιρία στους οπαδούς να τα δουν, πληρώνοντας ουσιαστικά μόνο το 1 (εάν σκεφτούμε πια ότι το εισιτήριο κοστίζει 28-30 €). Οι πόρτες του ΡΟΔΟΝ άνοιξαν με την κλασική καθυστέρηση, ενώ ο κόσμος είχε αρχίσει από νωρίς να μαζεύεται.

Την συναυλία άνοιξαν οι Seven Witches, όπου αρχηγός είναι ο κιθαρίστας Jack Frost, που ένα φεγγάρι είχε περάσει από τους Savatage, την περίοδο που ο Al Pitrelli είχε πάει στους Megadeth. Όταν οι τελευταίοι σταμάτησαν (?), ο Pitrelli ξαναγύρισε στους Savatage και ο Frost έφυγε. Μάλλον τον έχει πειράξει αρκετά αυτό το γεγονός και αυτό είχε ως αποτέλέσμα να προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή πάνω του, πράγμα που δεν το πέτυχε , αφού στο συγκρότημα του στα vocals είναι μια μεγάλη μορφή του Metal, o James Rivera. Σαν group παίξανε αρκετά καλά με την προσοχή να την κλέβουν όλοι εκτός του Frost. Παίξανε περίπου 55 λεπτά και ανάμεσα στα κομμάτια που ακούστηκαν ήταν το ‘‘Dance With The Dead’’, ‘‘Mental Messiah’’, ‘‘Camelot’’, ‘‘Passage To The Other Side’’, ενώ κλείσανε την εμφάνιση τους με την διασκευή στο ‘‘See You In Hell’’ των Grim Reaper. Μετά ο «πολύς» Frost έφυγε, ενώ ο James Rivera έπινε το ποτό του μαζί με τους οπαδούς, παρακολουθούσε το set των Overkill, Destruction και δεν χάλασε την χάρη σε κανένα οπαδό, που ήθελε είτε να πάρει αυτόγραφο, είτε απλά να συζητήσει μαζί του. Πραγματικά άξιος!

Ο περισσότερος κόσμος φαινόταν ότι είχε έρθει για τους Overkill. Πραγματικά με την εμφάνιση τους στην σκηνή έγινε χαμός! Head Banging, Stage Diving, Moshing, θυμίζοντας συναυλίες αρχές του 90. Το group φαινόταν ότι πραγματικά το διασκέδαζε, ενώ με ένα ήχο δυναμίτη και με πάρα πολύ καλή σκηνική παρουσία τα έδωσαν όλα πάνω στην σκηνή. Παίξανε περίπου 1 ώρα και 20 λεπτά, καλύπτοντας τα περισσότερα albums τους με τραγούδια όπως το ‘‘Ηello From The Gutter’’, ‘‘Evil Never Dies’’, In Union We Stand, ‘‘Unholly’’, έπαιξαν την εισαγωγή του ‘‘War Pigs’’, ενώ κλείσανε με το ‘‘Fuck You’’ με τον τραγουδιστή τους Bobby Εllsworth να κάνει ένα μεγαλοπρεπές stage diving. Πραγματικά οι Overkill κλέψανε τις εντυπώσεις.

Η ώρα ήταν περασμένες 11:30 όταν βγήκανε στην σκηνή οι Destruction. Με ένα κλασικό 80ς ντύσιμο και σκηνική παρουσία, για περίπου 1:30 ώρα παίξανε ένα σετ που κάλυψε ένα μεγάλο μέρος της δισκογραφίας τους. Το μόνο κακό, κάτι που δεν ευθύνονται οι ίδιοι, ήταν ότι η ώρα ήταν περασμένη σε συνδυασμό με το ότι το κοινό τα είχε δώσει όλα πριν στους Overkill και δεν ήταν τόσο ενεργητικό λόγω κούρασης. Και οι Destruction το κατάλαβαν κάποια στιγμή και ρώτησαν το κοινό εάν έχει ακόμα δυνάμεις για συνέχεια αλλά πραγματικά το " πνεύμα πρόθυμο η σαρξ ασθενές".

Η συναυλία τελείωσε περίπου στις 12:45 και όλοι φύγανε ευχαριστημένοι αλλά και αρκετά κουρασμένοι. Ήταν ένα πραγματικά ενδιαφέρον πακέτο με τους Overkill να κερδίζουν και τον τελευταίο άτομο που είχε γεμίσει το ΡΟΔΟΝ.

Παναγιώτης Λουκάς

  • SHARE
  • TWEET