Metz

Metz

Sub Pop (2012)
Από την Εριφύλη Παναγούλια, 19/12/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Όσοι αρέσκονται στον ήχο του Seattle, δύσκολα δεν θα έχει πέσει και στην αντίληψή τους η δισκογραφική Sub Pop. Και είναι αυτή που επέλεξε να βγάλει στο φως το παρθενικό άλμπουμ των καναδών Metz. Από τα μέρη που προέρχονται, για να σχηματίσεις μπάντα συνήθως χρειάζονται τουλάχιστον δώδεκα μέλη. Αυτοί είναι μόνο τρεις. Ακριβώς όσες και οι συγχορδίες που χρησιμοποιούν και στις συνθέσεις τους. Με τη μουσική τους πυξίδα να δείχνει καρφωμένη στο noise-punk, αυτοί οι τρεις σκαρφίζονται δίλεπτες κοφτερές συνθέσεις, άξιες και ικανές να υποστηρίξουν όλο το buzz που γίνεται τελευταία γύρω από το όνομά τους.

Είναι δύσκολο να μην κερδίσουν τη συμπάθεια του ακροατή, ειδικά όταν από τα πρώτα δευτερόλεπτα του "Metz" συνειδητοποιήσει ότι μέσα αντηχούν οι βρώμικες παραγωγές και σκονισμένες συνθέσεις του "Bleach" των Nirvana. Και πριν βιαστείτε να τους κατηγορήσετε για τις «ρετρό» διαθέσεις τους και για αδέξια μίμηση εύκολων μουσικών συνόλων, δώστε προσοχή στη μισάωρη μουσική ξενάγηση στο ναρκοπέδιο που θα πέσετε ακούγοντάς το. Η αρχή της γίνεται με τους παραμορφωτικούς ηλεκτρικούς ήχους του "Headache", που δείχνει τα στοιχεία της εκρηκτικής συνέχειας, με το "Get Off". Οι ερμηνείες του Alex Edkins στα φωνητικά γεμίζουν από κραυγές παράνοιας. Κι όπως περιγράφουν οι στίχοι του "Sad Pricks", αυτές οι κραυγές μπορεί να βγαίνουν κι από εσένα. Μισεί τα πρωινά ξυπνήματα, μισεί την τηλεόραση, μισεί τους πάντες γύρω του, που το μόνο που κάνουν είναι να προσθέτουν φασαρία στο κεφάλι του. Μέσα στην παραζάλη του "Nausea" εκλιπαρεί για λύτρωση από έναν κόσμο που ζει μέσα στο ψέμα, μετά από την άνευ όρων παράδοση σε αυτό που ο ίδιος ονομάζει «διανοητική γενοκτονία». Η παράνοια δεν σταματά εδώ και όσοι έχουν καταφέρει να αντέξουν το ατελείωτο, αλλά πάντα τεχνικά άρτιο, σφυροκόπημα του Hayden Manzies στα drums και του Chris Slorach στο μπάσο, στο "Wet Blanket", που αποτελεί και πρώτο single του άλμπουμ, οι μη μυημένοι μπορεί και να λυγίσουν. Νιώθεις να σε κοιτούν τα μάτια της τρέλας που κουβαλάνε οι Metz, έτοιμοi να προκαλέσουν εξ' συμπαθείας νεύρωση σε όποιον βρίσκεται σε απόσταση ...ακοής. Η χροιά πλέον του άλμπουμ ξεπερνάει σε επίπεδο παραγωγής και εύηχης φασαρίας ακόμα και αυτήν του "Bleach" και οι Metz αρχίζουν να δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους βάζοντας και κάποιες πινελιές από Killdoser. Το "Negative Space" κλείνει ουσιαστικά το άλμπουμ με ακόμα πιο τονισμένα distortion στην κιθάρα, μια μακριά παύση κι ένα αποκαλυπτικό ξέσπασμα δημιουργώντας και την τελική αρρωστημένη ατμόσφαιρα που φτάνει χωρίς έλεος στα αυτιά του ακροατή.

Σύμφωνα με τον ίδιο τον Edkins, το μεγαλύτερο μέρος της πρώτης δισκογραφικής δουλειάς των Metz ασχολείται με τον σύγχρονο τρόπο ζωής στις μεγαλουπόλεις και τις συνθήκες που επικρατούν σε αυτές που τελικά έχουν αντίκτυπο σε όλους εμάς, προκαλώντας άγχος, φόβο και τελικά υστερία. Αυτό όμως που τελικά μας παρουσιάζουν κάθε άλλο παρά μηδενιστικό είναι. Παρά τους τόνους παραμορφώσεών του και τα εκκωφαντικά ρυθμικά μέρη, καταφέρνουν να κρατήσουν μια οξύμωρη τάξη στο ηχητικό χάος που δημιουργούν, καθώς και ελπίδες για ό,τι θα δούμε και θα ακούσουμε από αυτούς στο μέλλον.
  • SHARE
  • TWEET