The Ocean: «Συμφιλιώσου με όσα δεν μπορείς να ελέγξεις»

Με αφορμή την κυκλοφορία του εξαιρετικού "Phanerozoic II", ο Robin Staps μας οδηγεί στα άδυτα και στα μυστικά των The Ocean

Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 18/09/2020 @ 13:03

 Το νέο άλμπουμ των The Ocean είναι, όπως αναμενόταν, δισκάρα. Έχοντας ξανά στο παρελθόν την ευχαρίστηση να του πάρω συνέντευξη, ήξερα ότι ο Robin Staps είναι εξαιρετικός συνομιλητής. Ένας άνθρωπος λαλίστατος, ευχάριστος, ευφυής και με μεγάλο πάθος για την τέχνη του. Όσοι αγαπούν τους The Ocean, θα διαπιστώσουν και σε αυτήν τη συνέντευξη, ότι ο Robin απολαμβάνει να αναλύει όλες τις λεπτομέρειες που ορίζουν αυτή την υπέροχη μπάντα και τη μουσική της. Έτσι έγινε και τώρα.

The Ocean

Εκτός από τη μουσική, τους στίχους και τα concept των The Ocean, βρήκαμε ταυτόχρονα την ευκαιρία να μιλήσουμε και για ένα σωρό άλλα πράγματα: για το black metal, τους Katatonia, τους Tool, για γεωλογία, για ταξίδια, για χωρισμούς, για την πανδημία και για την παραγωγή καφέ! Και όλα αυτά, σε μια τηλεφωνική επικοινωνία που έλαβε χώρα την πρώτη μέρα των Αυγουστιάτικων διακοπών μου, σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου κάπου στη Νότια Ελλάδα, με 40 βαθμούς Κελσίου κι ενώ περιστοιχιζόμουν από πετσέτες θαλάσσης και παιδικά κουβαδάκια.

Για τους The Ocean όμως, άξιζε τον κόπο. Απολαύστε το νέο τους άλμπουμ και τη χορταστική μας συνέντευξη!

Γεια σου Robin, δεν ξέρω αν με θυμάσαι, είμαι εκείνος ο κοντός τύπος που είχαμε μιλήσει πέρσι σ' εκείνο το υπόγειο στο Δουβλίνο;

Ωωω, ναι, σωστά! Δεν σε θυμάμαι για κοντό (σσ: να 'ναι καλά το παλικάρι) αλλά σε θυμάμαι καθαρά , τι κάνεις;

Μια χαρά, εσύ τι γίνεσαι;

Καλά, είμαι αρκετά χαλαρός. Προφανώς έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο κι έχω εστιάσει σε κάποια άλλα projects που σε φυσιολογικές συνθήκες δεν θα έβγαιναν εύκολα, γιατί ο χρόνος θα με πίεζε.

Θετικό σε βρίσκω. Είσαι στο Βερολίνο;

Ναι, βασικά μόλις επέστρεψα, ήμουν στην Ισπανία για δύο βδομάδες κι έγραφα νέα μουσική. Αμέσως μόλις έγινε εφικτό, την έκανα αμέσως, μετά από τόσο διάστημα που έμεινα σπίτι. Όχι ότι είχαμε κανονικό lockdown αλλά, τέλος πάντων, μόλις βρήκα την ευκαιρία, έφυγα. Τώρα συμβαίνουν πολλά πράγματα, παρά την έλλειψη συναυλιών. Προετοιμαζόμαστε για τη νέα κυκλοφορία και περιμένουμε τα βινύλια που θα είναι αρκετές παλέτες, χαχαχα!

Περιμένω κι εγώ το δικό μου βινύλιο!

Αν παρήγγειλες, θα λάβεις, χαχαχαχα!

Εννοείται κι ανυπομονώ.

Ευχαριστούμε ρε φίλε.

Το καλό είναι ότι έχω ήδη λιώσει το άλμπουμ κι έχω αρκετές ερωτήσεις. Πάμε;

Φύγαμε!

Η πρώτη μου απορία είναι γιατί δεν κάνατε τον δίσκο τριλογία, παρά κρατήσατε την πρώτη περίοδο για το πρώτο μέρος και στη συνέχεια συμπτύξατε δύο περιόδους στον δεύτερο δίσκο; Επίσης, είχατε συνθέσει όλο το υλικό μαζί κι έπειτα το μοιράσατε ή το δεύτερο μέρος γράφτηκε έπειτα από το πρώτο, έχοντας συγκεκριμένη εικόνα κατά νου;

Κατ' αρχάς να πω ότι πρόκειται για τριλογία. Είναι η τριλογία των Paleozoic, Mesozoic και Cenozoic. Αποφασίσαμε να τα κυκλοφορήσουμε σε δύο μέρη αντί για τρία για μια σειρά από λόγους. Πρώτα απ' όλα, τα δύο μέρη θα ήταν EP, αφού το Mesozoic θα ήταν 20 λεπτά μουσικής και το Cenozoic κάτι παραπάνω και, για να είμαι ειλικρινής, δεν μου αρέσει πολύ το EP σαν format κυκλοφορίας. Γι αυτό αποφασίσαμε να μοιράσουμε τις τρεις γεωλογικές εποχές σε δύο δίσκους. Επίσης, σε σχέση με τα τραγούδια, ξέρεις ότι οι τίτλοι των τραγουδιών αφορούν συγκεκριμένες περιόδους, ο Παλαιοζωικός Αιώνας χωριζόταν σε έξι περιόδους ενώ ο Μεσοζωικός και Καινοζωικός σε τρεις ο καθένας, έβγαζε λοιπόν μεγαλύτερο νόημα σε εμάς να γράψουμε το αντίστοιχο υλικό και να το κατανείμουμε ισόποσα σε δύο κυκλοφορίες. Υπήρξε μια περίοδος που συζητούσαμε να τα κυκλοφορήσουμε σε δύο EP. Είναι εξάλλου λογικό, αυτήν τη στιγμή το format του άλμπουμ δεν είναι πολύ εμπορικό, πολλοί προτιμούν μικρότερες και συχνότερες κυκλοφορίες για να παραμένουν στα ραντάρ των ακροατών, να βελτιώνονται οι αλγόριθμοι του Spotify και τα σχετικά. Δεν θελήσαμε όμως να αποφασίσουμε μόνο βάσει του τι είναι έξυπνο επιχειρηματικά. Στ' αλήθεια βλέπω το "Mesozoic/Cenozoic" σαν άλμπουμ, αποτελείται από δυο πολύ διαφορετικά μέρη που ανήκουν όμως μαζί. Όταν ακούσαμε για πρώτη φορά το τελικό αποτέλεσμα - κι ήταν αργά στη διαδικασία αυτήν τη φορά - μας εξέπληξε η ροή του άλμπουμ, ούτε εμείς δεν το περιμέναμε. Ακούγεται πολύ ωραία από την αρχή ως το τέλος και δεν θέλαμε να το χαλάσουμε αυτό. Είχαμε ήδη πάρει την απόφαση να το κυκλοφορήσουμε σαν άλμπουμ αλλά όταν ακούσαμε το τελικό αποτέλεσμα, η απόφαση μας είχε ισχυροποιηθεί κι άλλο.

Δεν ήθελα να προσκολληθώ υπερβολικά στις ίδιες μου τις ιδέες για το πώς πρέπει να ηχούν τα πράγματα

Σε σχέση με τη δεύτερη ερώτηση σου, κατά κάποιο τρόπο ισχύουν και τα δύο. Είχαμε συνθέσει το μεγαλύτερο μέρος του υλικού πριν ξεκινήσει το όλο project, μάλιστα τα drums είχαν ηχογραφηθεί και για τους δύο δίσκους στις αρχές του 2018 στην Ισλανδία και τα δύο τραγούδια του Mesozoic ήταν ήδη έτοιμα. Οι σκελετοί των τραγουδιών λοιπόν υπήρχαν ήδη. Τα track που περισσότερο άλλαξαν και εξελίχθηκαν ήταν τα τραγούδια του Paul, κυρίως τα "Holocene" και "Ogligocene". Αυτά είχαν μια περισσότερη χαλαρή δομή που σήκωνε πολύ δουλειά και αργότερα. Ήταν ξεκάθαρο ότι θα είναι στον δίσκο κι ήταν μια σκόπιμη απόφαση να μην κολλήσουμε πολύ με το υλικό του Cenozoic στην προπαραγωγή. Δεν ήθελα να προσκολληθώ υπερβολικά στις ίδιες μου τις ιδέες για το πώς πρέπει να ηχούν τα πράγματα. Ακόμα και την σειρά των κομματιών, την επιλέξαμε στο τέλος της διαδικασίας, κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τους προηγούμενους δίσκους, όπου όλα ήταν 100% σχεδιασμένα από πριν. Η βάση πάντως του υλικού ήταν έτοιμη πριν το "Phanerozoic I".

The Ocean

Ο λόγος για την προηγούμενη μου ερώτηση είναι ο εξής: Απολαμβάνω το "Phanerozoic II" πολύ, δεν το περίμενα όμως τόσο διαφορετικό από το πρώτο μέρος. Στα αυτιά μου το I ήταν πιο επικό και δραματικό ενώ το II είναι πιο ποικίλο και πολύχρωμο. Αναρωτιέμαι λοιπόν, όλο αυτό ήταν εσκεμμένο κι αφορά το ίδιο το concept; Είναι το "Phanerozoic II" πιο πολύχρωμο για να αποδώσει τον πλουραλισμό της ζωής στη γη κατά τον Μεσοζωικό και τον Καινοζωικό Αιώνα;

Χαχαχα, σωστά, βγάζει νόημα, έτσι δεν είναι; Ναι όντως, στο "Phanerozoic I" οι ενορχηστρώσεις είναι πιο αραιές για να αποδώσει ότι δεν συνέβαιναν και πάρα πολλά πράγματα στον Παλαιοζωικό Αιώνα, οι πρώτες μορφές ζωής μόλις που ξεκινούσαν τότε. Το είχαμε στο μυαλό μας, θέλαμε ο δεύτερος δίσκος να αυξάνει προοδευτικά την πολυπλοκότητα του, ακόμα και το sound design στο δεύτερο μέρος του δίσκου αποκτάει περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία για να δοθεί η αίσθηση ότι σταδιακά μεταβαίνουμε σε πιο μοντέρνες περιόδους…

Θα φτάσουμε και στα ηλεκτρονικά στοιχεία, μην ανησυχείς…

Είμαι σίγουρος ότι θα φτάσουμε κι εκεί, χαχαχα! Οπότε ναι, τα σκεφτήκαμε όλα αυτά. Το θέμα είναι πως στην αρχή είχαμε πολύ υλικό, συνήθως γράφω πολύ υλικό το οποίο μετά διαμοιράζω σε «ομάδες» τραγουδιών που ταιριάζουν μεταξύ τους. Το υλικό ήταν πολύ εκλεκτικό και μου ήταν από την αρχή ξεκάθαρο ποια τραγούδια θα γίνουν το "Phanerozoic I", είχαν εξάλλου γραφτεί όλα μαζί. Υπήρχε λοιπόν το υλικό για το "Phanerozoic I" και όλα τα υπόλοιπα. Σε «όλα τα υπόλοιπα» λοιπόν, ξέραμε ότι υπάρχουν πολλά πειραματικά στοιχεία και πολύ μεγαλύτερο στιλιστικό εύρος. Όπως είπα και νωρίτερα, δεν ήξερα πως θα ταιριάξουν όλα αυτά λόγω της ποικιλίας τους, καθώς όμως αρχίσαμε να τα αναπτύσσουμε και να δουλεύουμε, όλα έδεσαν πάρα πολύ ωραία. Εκπλήξαμε τους εαυτούς μας κι, ειδικά για μένα ήταν δύσκολο γιατί έπρεπε να αφεθώ. Ξέρεις, είμαι control freak και πρέπει να γνωρίζω κάτι 110% πριν το κάνω. Πίεσα τον εαυτό μου να μην το κάνω αυτήν τη φορά κι απλώς να αφήσω τα πράγματα να κυλήσουν. Η ανταμοιβή είναι το "Phanerozoic II", ένα άλμπουμ με το οποίο είμαστε όλοι ενθουσιασμένοι, ένα άλμπουμ που έχει μια διάσταση που δεν είχαμε υπολογίσει στη αρχή.

Πρέπει να πω ότι μου αρέσει πάρα πολύ το δεύτερο μέρος του δίσκου. Βρίσκω ότι τουλάχιστον τρία από τα τραγούδια, τα "Ogligocene", "Miocene-Pliocene" και "Holocene", έχουν πολλά ηλεκτρονικά και post rock στοιχεία εξαιρετικής ποιότητας.

Ευχαριστώ, είναι πολύ ωραίο να το ακούω αυτό.

Μάλιστα, μου θύμισαν και λίγο Barrens..

Χαχαχαχα, αυτό είναι σπουδαίο!

Αυτό που ήταν νέο για εμάς είναι η μινιμαλιστική ενορχήστρωση στο δεύτερο μέρος του δίσκου, «ξεγυμνώσαμε» τα τραγούδια με τρόπο που δεν έχουμε ξανακάνει

Είναι όλο αυτό ένας στιγμιαίος πειραματισμός ή ανοίγετε μια νέα μουσική πόρτα για το μέλλον σας;

Είναι δύσκολο να πω, δεν ξέρω τι θα φέρει το μέλλον. Και τα τρία τραγούδια που ανέφερες είναι τραγούδια του Paul (σσ: μπράβο Paul!), φυσικά δεν θα έμπαιναν στον δίσκο αν δεν ήταν σε μια κατεύθυνση που ήθελα κι εγώ να εξερευνήσω. Βέβαια πάντα είχαμε post rock στοιχεία και τραγούδια που πήγαιναν προς αυτή την κατεύθυνση, τραγούδια όπως το "The Quiet Observer" ή πολλά μέρη του "Anthropocentric", οπότε το post rock δεν μας είναι κάτι εντελώς νέο. Αυτό που ήταν νέο για εμάς είναι η μινιμαλιστική ενορχήστρωση στο δεύτερο μέρος του δίσκου και στα track που ανέφερες, «ξεγυμνώσαμε» τα τραγούδια με τρόπο που δεν έχουμε ξανακάνει. Με αυτό τον τρόπο, δημιουργήσαμε και μια αντίθεση με το πρώτο μέρος του δίσκου που τα τραγούδια είναι γεμάτα πληροφορία. Ξέρεις, τραγούδια όπως το "Jurassic - Cretaceous" που είναι απίστευτα πολύπλοκα, αυτό ειδικά πρέπει να είναι ότι πιο πολύπλοκο έχω γράψει ποτέ, το δούλευα για τρία - τέσσερα χρόνια χωρίς να το τελειώνω αλλά κάπως πάντα επέστρεφα γιατί ήθελα να το ολοκληρώσω.

The Ocean

Χαλάλι του!

Ευχαριστώ! Ξέρεις, κάποιες φορές γράφεις ένα τραγούδι μέσα σε μια μέρα κι όλα είναι τέλεια κι άλλες φορές, ένα τραγούδι θέλει πολλή δουλειά και σε δυσκολεύει. Αυτό ήταν πραγματικά δύσκολο, είμαι όμως χαρούμενος με το αποτέλεσμα. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία του δεύτερου μέρους δημιουργούν μια αντίθεση, είναι πιο χαλαρά, συμβαίνουν λιγότερα πράγματα, είναι πιο εστιασμένα σε ένα σχετικά σταθερό beat και δεν έχουν πολλές αλλαγές, εντελώς διαφορετικά δηλαδή από αυτά του πρώτου μέρους. Φτιάξαμε λοιπόν μια αντίθεση. Ο πιο σημαντικός παράγοντας όμως είναι η εξέλιξη ανάμεσα στα δύο μέρη, η μετάβαση δεν συμβαίνει τυχαία. Η σειρά των τραγουδιών έχει ιδιαίτερη σημασία σε αυτό το άλμπουμ, αν βάζαμε για παράδειγμα το "Ogligocene" μετά το "Cretaceous" δεν θα έβγαζε κανένα νόημα, πρέπει η μουσική να σε μεταφέρει από τη μία διάθεση στην άλλη. Ειδικά το "Ogligocene" παίζει ένα ιδιαίτερα μεταβατικό ρόλο στον δίσκο, από το βαρύ πρώτο μέρος στο πιο αραιό δεύτερο μέρος. Κατά κάποιο τρόπο, υπάρχουν ομοιότητες με τα μεταβατικά tracks του "Pelagial", κι εκεί εξυπηρετούσαν την ίδια λειτουργία, τη μετάβαση από τα heavy τραγούδια της επιφάνειας στα πιο spacey του βυθού. Υπάρχει μια ομοιότητα και το κατάλαβα αφού τελειώσαμε τον δίσκο. Υπάρχει συγγένεια με το "Pelagial", υπάρχει το κοινό στοιχείο που αφορά ένα ταξίδι που ξεκινάει σε ένα μέρος και καταλήγει σε ένα άλλο. Η διαφορά είναι στο αίσθημα της προσδοκίας, στο "Pelagial" το ταξίδι ήταν ξεκάθαρο από την αρχή που θα κατέληγε, ενώ στο "Phanerozoic II" δεν περιμένεις απαραίτητα αυτή την κατάληξη. Η προσέγγιση ήταν επίσης διαφορετική. Το ‘Pelagial" γράφτηκε με αυτή την ιδέα κατά νου, έγραψα όλη τη μουσική με την ιδέα ότι το ταξίδι γίνεται πιο κλειστοφοβικό, πιο βαρύ, με χαμηλότερα κουρδίσματα και τα λοιπά. Εδώ δεν είχαμε ιδέα που θα κατέληγε το ταξίδι, απλά το αφήσαμε να συμβεί. Πέραν αυτού όμως, υπάρχουν νομίζω συγγένειες με το "Pelagial".

Εγώ θα ήθελα γενικώς να σου πω ότι, όντας ο τύπος του ακροατή που προτιμώ οι μπάντες που μου αρέσουν να εξελίσσονται, ευχαριστήθηκα ιδιαιτέρως το δεύτερο μέρος του άλμπουμ. Υπάρχουν και οι ακροατές που απαιτούν από τις αγαπημένες τους μπάντες να παίζουν συνεχώς τα ίδια. Εμένα μου αρέσει αυτή η αίσθηση ότι όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά για το μέλλον σας.

Απολύτως! Κι εμάς μας συναρπάζει αυτή η αίσθηση. Σου είπα ότι δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον, αυτό το άλμπουμ όμως μας αντιπροσωπεύει τέλεια αυτήν τη στιγμή κι εκφράζει και τα μουσικά μας γούστα, περισσότερο από κάθε προηγούμενο δίσκο μας. Ακούμε όλοι πολύ ηλεκτρονική μουσική, πολύ instrumental μουσική επίσης. Σίγουρα μας βλέπω και στο μέλλον να εξερευνούμε κι άλλο αυτές τις μουσικές κατευθύνσεις.

Για κάποιον λόγο, το black metal δεν είχε βρει ως τώρα τον δρόμο του μέσα στη μουσική των The Ocean αλλά στον καινούριο δίσκο κάπως έμοιασε να βγάζει νόημα

Την ίδια στιγμή όμως, στο "Phanerozoic II" υπάρχουν τα παράξενα, σχεδόν black metal, chord progressions στο "Palaeocene" και το πολύ επιθετικό black ξέσπασμα στο "Pleistocene". Ήθελα να ρωτήσω αν αυτές οι πινελιές ήταν εσκεμμένες και αν σου αρέσει γενικώς το black metal;

Ναι, φυσικά, μου αρέσει πολύ το black metal. Με ενδιαφέρει και η ιστορική του εξέλιξη αλλά και πολλά σύγχρονα πειραματικά black σχήματα. Για κάποιο λόγο, το black metal δεν είχε βρει ως τώρα τον δρόμο του μέσα στη μουσική των The Ocean αλλά στον καινούριο δίσκο κάπως έμοιασε να βγάζει νόημα. Δεν ήταν συνειδητή απόφαση να εντάξουμε κάποιο black metal σημείο, απλώς προέκυψε καθώς δουλεύαμε το "Pleistocene". Ξανά, πρόκειται για ένα τραγούδι που ξεκινάει πολύ μελωδικά, ατμοσφαιρικά, με πιασάρικες φωνητικές γραμμές, πριν πάρει άλλη κατεύθυνση. Όταν λοιπόν τα προγραμμάτιζα, έβαλα αυτά τα drums περισσότερο σαν αστείο, όμως όλοι ενθουσιάστηκαν κι είπαμε «ξέρεις κάτι, ακούγεται υπέροχα έτσι». Απλώς συνέβη. Και για τα chord progressions του "Palaeocene", συμφωνώ απόλυτα μαζί σου ότι black-ίζουν, γενικά όμως αυτό το τραγούδι είναι περισσότερο επηρεασμένο από τους Breach. Εξάλλου τραγουδάει κι ο Tomas, ο παλιός τραγουδιστής τους. Το παίξιμο του Niklas Quintana στην κιθάρα ήταν πάντα πολύ επηρεασμένο από το black metal, πολύ σκοτεινό, όλα εκείνα τα minor ακόρντα διαμόρφωσαν τον ήχο των Breach. Αυτό το τραγούδι είναι ελαφρώς φόρος τιμής σε αυτούς, ήμουν πάντα μεγάλος οπαδός τους και γι αυτό ζήτησα από τον Tomas να τραγουδήσει ξανά σε δίσκο μας, έχει τραγουδήσει σε άλλους τρεις στο παρελθόν οπότε δεν ήταν κι η πρώτη φορά! Συμφωνώ όμως ότι το track έχει black metal στοιχεία κι ότι είναι πολύ σκοτεινό.

Ζοριστήκαμε πολύ να δουλέψουμε μαζί στο "Heliocentric/Anthropocentric", στο τέλος όμως το καταφέραμε

Αφού μιλάμε για τραγουδιστές, να πούμε ότι ο Loïc έχει κάνει ξανά υπέροχη δουλειά, εδώ ο ακροατής θα βρει μερικές από τις ωραιότερες φωνητικές μελωδίες τις δισκογραφίας σας. Πολλές φορές ακούω άλλες post metal μπάντες και σκέφτομαι «καλός ο τραγουδιστής αλλά φαντάσου να τραγουδούσε ο Loïc Rosetti»! Θεωρείς ότι είναι ελαφρώς υποτιμημένος σαν τραγουδιστής;

Δεν είμαι εγώ αυτός που θα το κρίνει, σίγουρα είναι υπέροχος τραγουδιστής. Καλύτερα να ρωτούσες όλη την μπάντα για να πούμε όλοι μαζί «Ναι», χαχαχα! Δεν το σκεφτόμαστε και πολύ. Αναντίρρητα είναι ο καλύτερος τραγουδιστής που θα μπορούσαν να έχουν οι The Ocean.

The Ocean

Και εξελίσσεται με πολύ ωραίο τρόπο.

Πραγματικά. Διότι όσο περνάει ο καιρός βρίσκει καλύτερα τη θέση του στην μπάντα. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί μέσα σε βδομάδες. Όταν μπήκε στην μπάντα πριν δέκα χρόνια, με το ζόρι μιλούσε αγγλικά! Ζοριστήκαμε πολύ να δουλέψουμε μαζί στο "Heliocentric/Anthropocentric", στο τέλος όμως το καταφέραμε και βγήκαν πολλές ωραίες μελωδίες. Τώρα έχει πολλή περισσότερη αυτοπεποίθηση και καλή διαίσθηση για τη μουσική. Έχουμε βρει έναν καλό και υγιή τρόπο να δουλεύουμε και να συνδημιουργούμε. Όλα αυτά παίρνουν χρόνο προκειμένου να βρουν τον δρόμο τους στον ήχο μιας μπάντας. Επίσης, τίποτα δεν είναι στατικό σε εμάς, δεν έχουμε μια συγκεκριμένη φόρμουλα που επαναλαμβάνουμε. Κάθε δίσκος μας έχει άμεση σχέση με τον προηγούμενο, μάλιστα είναι σχέση αντίθεσης. Όταν εξερευνείς αρκετά ένα ύφος ή ένα θέμα, στο τέλος σε κουράζει και θέλεις να κάνεις κάτι διαφορετικό. Αυτό εξηγεί επίσης γιατί το νέο άλμπουμ είναι τόσο διαφορετικό από το "Phanerozoic I", εκείνο ήταν πιο heavy και ορθολογικό, επόμενο ήταν το καινούριο να είναι πιο πειραματικό. Όλα λοιπόν αποτελούν ένα αποτύπωμα της στιγμής, σε συνδυασμό με την εξέλιξη που έχουμε όλοι μας σε προσωπικό και σε μουσικό επίπεδο.

Κι από την άλλη, έχουμε τον Jonas Renkse να τραγουδάει ξανά και στο νέο άλμπουμ. Τι λες, γιατί να μην τραγουδάει σε κάθε άλμπουμ σας από εδώ και στο εξής;

Χαχαχαχα, well…

Η συμμετοχή του είναι μέρος της ίδιας συνεργασίας; Εννοώ δηλαδή αν ηχογράφησε τα δύο τραγούδια των Phanerozoics ταυτόχρονα;

Όχι, καθόλου. Δεν ήταν προγραμματισμένο να τραγουδήσει και στο δεύτερο άλμπουμ, συνέβη με πολύ αυθόρμητο τρόπο. Αυτό που συνέβη ήταν ότι μετά την περιοδεία με τους Leprous, όλα τα φωνητικά για το δεύτερο άλμπουμ είχαν ήδη γραφτεί και μπήκαμε στο studio για να κάνουμε μίξη, ο Paul όμως έμεινε σπίτι και δούλευε κάποια μέρη για το άλμπουμ. Έγραψε όμως ένα πολύ ωραίο νέο μέρος, εκείνο με τα arpeggios, όλοι το λατρέψαμε αμέσως. Δεν κόλλαγε όμως καλά με τις κιθάρες και τη μουσική, τα φωνητικά ήταν ήδη γραμμένα και δεν μπορούσαμε να επιστρέψουμε στο studio για νέα ηχογράφηση. Κάποιος λοιπόν πετάει την ιδέα «ας το στείλουμε στον Jonas να δούμε αν έχει καμιά ιδέα». Αυτό κάναμε, ο Jonas το γούσταρε και μας το έστειλε σε δύο μέρες ηχογραφημένο. Ήταν ξανά τέλειο. Δεν αποκλείω την πιθανότητα να τον ξαναφωνάξουμε στο μέλλον, η συνεργασία μας είναι εξαιρετική.

Επί τη ευκαιρία, σου άρεσε το νέο άλμπουμ των Katatonia;

Ναι, το λατρεύω. Μου φαίνεται πάρα πολύ ενδιαφέρουσα η νέα τους κατεύθυνση. Μου άρεσε επίσης κι ο τρόπος που προσέγγισαν το όλο ζήτημα, κυκλοφορώντας το ηλεκτρονικό κομμάτι ως πρώτο single. Όλοι είπαν «Ω, θεέ μου, είναι αυτοί οι νέοι Katatonia;» αλλά όχι, δεν ήταν, ήταν απλώς ένα τραγούδι! Ένα τραγούδι με πολύ ωραία νέα κατεύθυνση όμως. Στ' αλήθεια, γουστάρω πολύ αυτήν την μπάντα, τους σέβομαι απεριόριστα και θεωρώ ότι είναι σπουδαίο άλμπουμ.

Κι εγώ μια από τα ίδια. Εσείς πως και αποφασίσατε να κυκλοφορήσετε το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι του άλμπουμ ως πρώτο single; Επίσης, συμφωνείς ότι το "Jurassic - Cretaceous" έχει αρκετές αναφορές στους Tool σε κάποια σημεία;

Υποθέτω πως ναι, όλοι λατρεύουμε τους Tool, είναι μία από τις μπάντες που αρέσουν σε κάθε ένα μέλος της μπάντας. Αυτό το τραγούδι γράφτηκε το 206-2017, αρκετά πριν κυκλοφορήσει το νέο άλμπουμ των Tool, πρέπει να έχεις λοιπόν κατά νου ότι κάποιο από το υλικό του "Phanerozoic II" είναι ήδη τεσσάρων ετών. Δυστυχώς, υπάρχει πάντα αυτή η χρονική καθυστέρηση ανάμεσα στη σύνθεση, ηχογράφηση και κυκλοφορία ενός άλμπουμ, ειδικά αν πρόκειται για διπλό άλμπουμ όπως σε αυτήν την περίπτωση. Δεν επηρεαστήκαμε λοιπόν από το καινούριο, αλλά οι Tool αποτελούν γενικώς μια μεγάλη πηγή έμπνευσης για εμάς, είναι τρομερά καλή μπάντα.

Δεν πιστεύω ότι είμαστε μια μπάντα που πρέπει να συμβιβαστούμε με κάποιο συγκεκριμένο είδος single. Ίσως δεν μπήκε σε κάποια playlists λόγω διάρκειας, όμως σκεφτήκαμε ότι οι άνθρωποι είναι κλεισμένοι σπίτι, βαριούνται και πεινάνε για μουσική

Το κυκλοφορήσαμε ως πρώτο single γιατί ο κόσμος δεν είχε ακούσει κάτι από εμάς για ένα διάστημα, θέλαμε να ξεκινήσουμε νωρίς τις προπαραγγελίες κι αποφασίσουμε να δώσουμε ένα μεγάλο πρώτο δείγμα, ένα τραγούδι 13 λεπτών που ο κόσμος θα χρειαστεί να «χωνέψει». Και είναι βαρύ δείγμα για χώνεψη, γιατί είναι ένα περίπλοκο track, θα έλεγα ότι είναι σχεδόν τρία τραγούδια σε ένα. Πιστεύουμε επίσης ότι είναι το πιο αντιπροσωπευτικό τραγούδι του άλμπουμ. Ήταν δύσκολο να διαλέξουμε γιατί το υλικό είναι τόσο διαφορετικό. Το επόμενο single θα είναι το "Ogligocene", κάτι δηλαδή εντελώς διαφορετικό, θα έλεγα ξανά «αντιθετικό». Όλο αυτό ήταν εσκεμμένο, σκεφτήκαμε «ας δώσουμε στον κόσμο ένα μεγάλο πρώτο δείγμα και μετά ας δώσουμε κάτι εντελώς διαφορετικό». Επιπροσθέτως, δεν πιστεύω ότι είμαστε μια μπάντα που πρέπει να συμβιβαστούμε με κάποιο συγκεκριμένο είδος single. Ίσως δεν μπήκε σε κάποια playlists λόγω διάρκειας, όμως σκεφτήκαμε ότι οι άνθρωποι είναι κλεισμένοι σπίτι, βαριούνται και πεινάνε για μουσική. Ήταν ένα είδος δήλωσης.

The Ocean

Έχω τρεις ακόμα ερωτήσεις που δεν σχετίζονται με τη μουσική. Την προηγούμενη φορά που μιλήσαμε, μου εξηγούσες πως λειτουργούν τα θεματικά "meta-levels" (σσ: δευτερεύοντα θεματικά επίπεδα) στα άλμπουμ σας. Ποιο είναι λοιπόν το στιχουργικό και θεματικό meta-level του "Phanerozoic II";

Είναι η συνέχεια της ιδέας της «αιώνιας επανάληψης» όπως την ξεκινήσαμε στο πρώτο άλμπουμ, η «αιώνια επανάληψη» είναι το ενιαίο concept των άλμπουμ και πρέπει να νοούνται ως ένα. Δεν θέλαμε να απομακρυνθούμε από αυτό, όλα είναι συνδεδεμένα. Μιλήσαμε την προηγούμενη φορά για αυτήν την ιδέα, είναι η σκέψη ότι όλα συμβαίνουν ξανά και ξανά στον χώρο και στον χρόνο. Χρησιμοποιήσαμε τη Φανεροζωική Εποχή ως παράδειγμα, για να αναδείξουμε - είναι βαρύ να πω ότι το αποδείξαμε - όλα όσα συνέβησαν και την ιδέα ότι συμβαίνουν ή θα συμβούν ξανά. Το βασικό γεγονός του δεύτερου μέρους είναι αυτό που συνέβη στο τέλος του Μεσοζωικού, όταν εκείνος ο αστεροειδής χτύπησε τη γη κι εξάλειψε την πλειοψηφία της ζωής στον πλανήτη, όπως είχε γίνει και στο "The Great Dying" στο τέλος του Παλαιοζωικού. Το 90% της ζωής εξαφανίστηκε, συμπεριλαμβανομένων και των δεινοσαύρων, όπως όλοι ξέρουμε. Στην ουσία, παίρνουμε αυτό το σενάριο και το προεκτείνουμε ως τις μέρες μας, φανταζόμαστε μια τέτοια σύγκρουση πλανητικών διαστάσεων. Φανταζόμαστε πως θα νιώθαμε κάτι τέτοιο στην εποχή μας και αυτό μας φέρνει κοντά στο "Melancholia" του Von Trier, που αποτελεί τη βάση των στίχων του "Jurassic - Cretaceous". Το κρίσιμο σημείο λοιπόν είναι ο αστεροειδής που τερματίζει την Κρητιδική περίοδο. Είναι περίεργο, στη γεωλογία συνήθως δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις πότε λήγει και πότε αρχίζει μια Περίοδος, σε αυτήν την περίπτωση όμως είναι ξεκάθαρο ότι μέσα σ' ένα δευτερόλεπτο ο Μεσοζωικός Αιώνας είχε λήξει κι ο Καινοζωικός είχε ξεκινήσει. Το θέμα του αστεροειδή κυριαρχεί και στο artwork. Όλα αυτά τα κυκλικά σχήματα αντιπροσωπεύουν τα ουράνια σώματα και τις συγκρούσεις τους. Αυτή η σύγκρουση είναι το βασικό θέμα του δίσκου, αναμεμιγμένο με την ιδέα της αιώνιας επανάληψης και των μαζικών εξαφανίσεων του Μεσοζωικού, της Πέρμιας και των τριών - τεσσάρων ακόμα που συνέβησαν μέσα στη Φανεροζωική Περίοδο.

Είμαστε σίγουρα πολύ μικροί κι ευάλωτοι και νομίζω ότι η λειτουργία της πανδημίας ήταν να μας δείξει ακριβώς αυτό. Νομίζω ότι μάθαμε το μάθημα μας

Ήθελα να αποφύγω τις τυπικές, βαρετές συζητήσεις περί της πανδημίας, υπάρχει όμως κάτι που θα ήθελα να σε ρωτήσω. Τελευταία φορά που μιλήσαμε ήταν το 2019, ο κόσμος έμοιαζε λίγο διαφορετικός, αλλά ήσουν πολύ παθιασμένος για το πόσο ανεύθυνος και αδιάφορος είναι ο άνθρωπος σε σχέση με τον πλανήτη. Πιστεύεις πως η τρέχουσα πανδημία μπορεί να αφυπνίσει την ανθρωπότητα για το πόσο μικρή κι ευάλωτη είναι;

Είμαστε σίγουρα πολύ μικροί κι ευάλωτοι και νομίζω ότι η λειτουργία της πανδημίας ήταν να μας δείξει ακριβώς αυτό. Νομίζω ότι μάθαμε το μάθημα μας. Δεν ξέρω για άλλους ανθρώπους, αλλά εγώ προσωπικά πέρασα τρία στάδια: στην αρχή είχα άρνηση, πίστευα ότι όλα αυτά είναι ανοησίες, ότι πρόκειται για μια απλή γρίπη κι ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος. Εκκρεμούσε κι η περιοδεία μας στη Νότια Αμερική και δεν ήξερα τι να κάνω, αν πρέπει να κλείσω εισιτήρια και τα λοιπά, μέχρι που άρχισε να γίνεται ξεκάθαρο ότι ο κίνδυνος είναι αληθινός κι ότι δεν πρόκειται για κάτι στημένο. Τότε ένιωσα μεγάλο θυμό, είπα «Τι είναι όλα αυτά τα σκατά;». Είχαμε τόσα σχέδια για φέτος, θα παίζαμε στο Wacken και όλα αυτά. Και το τρίτο στάδιο ήταν αυτό της συμφιλίωσης, το κλασικό "Amor Fati" θεώρημα, το να συμφιλιώνεσαι με τα πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις και το να μην νιώθεις θυμό. Μπορείς να θυμώσεις με κάποιον άνθρωπο που σου φέρθηκε άσχημα αλλά δεν μπορείς να θυμώσεις με ένα ιό. Είναι εντελώς άσκοπο! Οπότε, το πρώτο μάθημα που έπρεπε να μάθω ήταν ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που μπορώ να κάνω και το δεύτερο ήταν ότι αυτό το πράγμα θα περάσει, δεν θα είναι εδώ για πάντα. Η περιοδεία στη Νότια Αμερική θα γίνει, ίσως του χρόνου ή το 2022, αλλά θα γίνει, έχει απλώς αναβληθεί. Σκέφτηκα λοιπόν ότι πρέπει να ρυθμίσουμε ξανά τα μυαλά μας και ας συγκεντρωθούμε σε πράγματα που μπορούμε να κάνουμε. Αυτό έκανα, σταμάτησα να κυνηγώ φαντάσματα και κατάλαβα ότι όλο αυτό μου δίνει την ευκαιρία να ασχοληθώ με άλλα projects που πάντα ήθελα αλλά δεν είχα ποτέ τον χρόνο. Το photobook με τις 130 σελίδες από την περιοδεία μας για το "Phanerozoic I" δεν θα συνέβαινε ποτέ, για παράδειγμα. Πάντα το ήθελα, αλλά ήθελε τόσο χρόνο να μαζέψεις το υλικό που στο τέλος έλεγα «καλά, ξέχνα το». Ήρθε όμως ο Corona και ορίστε το Photobook! Βγήκαν κι άλλα καλά πράγματα από αυτήν την ιστορία. Αρχίσαμε ένα Coffee project εδώ στην Pelagic, φτιάχνουμε χαρμάνια καφέ που αντανακλούν τις ιδιότητες κάποιων γκρουπ μας. Ήθελα καιρό να το κάνω και το ξεκίνησα με έναν φίλο μου που παράγει καφέ εδώ στο Βερολίνο. Ο καφές The Ocean κυκλοφορεί ήδη, σύντομα έρχεται ο καφές Mono και θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Η λογική είναι ότι παίρνεις επίθετα που θα χρησιμοποιούσες για να περιγράψεις μια μπάντα και μεταφέρεις αυτές τις ιδιότητες στις γεύσεις, ψάχνοντας να βρεις το κατάλληλο χαρμάνι, από την κατάλληλη χώρα. Η πανδημία λοιπόν μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω πράγματα που μου δημιούργησαν ικανοποίηση, μάλλον όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Μου έδωσε τον χρόνο και την ηρεμία να είμαι τώρα υπομονετικός και να περιμένω πότε θα τελειώσει όλο αυτό.

Η τελευταία μου ερώτηση αφορά και το photobook που ανέφερες. Για το προηγούμενο άλμπουμ, περιοδεύσατε πάρα πολύ εκτεταμένα και πήγατε ακόμα και σε πάρα πολύ απομακρυσμένα σημεία του πλανήτη. Πως σε επηρέασε όλη αυτή η εμπειρία σαν άτομο και ποιες είναι οι πιο δυνατές σου αναμνήσεις από αυτά τα ταξίδια;

Αμέτρητες εκπληκτικές αναμνήσεις! Το 2019 ήταν εντελώς τρελό, ξεκινήσαμε από Ινδία, μετά Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, ήταν ένα μεγάλο ταξίδι. Η βδομάδα που περάσαμε πριν την περιοδεία για το γύρισμα του "The Great Dying", όπως κι η καλοκαιρινή περιοδεία σε Καζακστάν, Αρμενία, Γεωργία, ήταν απίστευτα. Σπουδαίες αναμνήσεις έχουν να κάνουν με αυτή την περιοδεία. Προσωπικά, ήταν για μένα μια δύσκολη χρονιά. Βγήκα από μια σχέση τεσσάρων χρόνων, εκκρεμούσε να λήξει αλλά είναι πάντα δύσκολο, πέρασα λοιπόν αυτήν τη διαδικασία εν μέσω περιοδείας. Δύσκολες στιγμές αλλά και πανέμορφες στιγμές, γνωρίσαμε υπέροχους ανθρώπους στον δρόμο. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Ήταν για μένα μία από τις καλύτερες χρονιές της ζωής μου. Μία από τις πιο δύσκολες αλλά και πιο συναρπαστικές. Το photobook εσωκλείει τις στιγμές αυτού του τρελού ταξιδιού. Αν το ξεφυλλίσεις, μοιάζει σαν να απεικονίζει μια περίοδο δέκα χρόνων αλλά είναι μόνο ένας. Είναι ένα σπουδαίο αναμνηστικό για εμάς και όλοι στην μπάντα είμαστε ανυπόμονοι να ξαναβγούμε στον δρόμο. Ένα από τα πράγματα που ανταμείβουν περισσότερο έναν μουσικό είναι ότι καταφέρνεις να ταξιδέψεις σε μέρη που αλλιώς δεν θα είχες τη δυνατότητα, και να γνωρίζεις ανθρώπους, όχι από την οπτική γωνία ενός τουρίστα αλλά μιας περιοδεύουσας μπάντας. Βλέπεις βαθύτερα τα πράγματα από το να σου μιλούσε ένας ξεναγός για πράγματα που έχεις, έτσι κι αλλιώς, πληρώσει. Ιαπωνία, Καζακστάν κι ειδικά Αρμενία και Γεωργία, οι άνθρωποι που γνωρίσαμε σε αυτές τις χώρες και οι εμπειρίες που ζήσαμε ήταν απλώς υπέροχα.

Ελπίζω σύντομα να πάτε σε ακόμα περισσότερα μέρη!

Ευχαριστώ, μακάρι!

Robin, ευχαριστούμε πολύ για την κουβέντα και εύχομαι κάθε επιτυχία για το νέο άλμπουμ, το αξίζει!

Ευχαριστούμε πολύ, χαίρομαι πολύ που σου άρεσε! Τα λέμε πάλι την επόμενη φορά!

Φωτογραφίες: Andy Faulk 

  • SHARE
  • TWEET