Killing Joke

MMXII

Spinefarm (2012)
Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 09/05/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Πραγματικά δεν ξέρω πώς το κάνουν τα παλικάρια. Μόλις... 34 χρόνια στην πιάτσα (δημιουργήθηκαν το '78), δέκατος πέμπτος δίσκος τους, πάνω από 50 χρόνων όλοι τους και συνεχίζουν να ροκάρουν με την ίδια έμπνευση και κάβλα σαν να είναι μόλις 20. Δε γίνονται αυτά τα πράγματα.

Δεύτερος δίσκος με την original σύνθεση που κυκλοφόρησε το ομώνυμο επιδραστικό αριστούργημα του 1980 το οποίο επηρέασε άπαντες, από Nirvana και Metallica μέχρι Nine Inch Nails και Ministry, μετά το πολύ καλό "Absolute Dissent" (2010), ο οποίος συνεχίζει από εκεί που τελείωσε ο προκάτοχός του. Στα γνωστά, δηλαδή, υψηλά επίπεδα. Η οικονομική κρίση και το περίφημο τέλος του κόσμου κατά τους Μάγιας αποτελούν την ιδανική έμπνευση για τον ευφάνταστο τραγουδιάρη Jaz Coleman και κατ' επέκταση και για τους υπόλοιπους, για να γράψουν το ιδανικό soundtrack του τέλους των πάντων.

Οι Killing Joke στον υποφαινόμενο δίσκο συνδυάζουν στοιχεία απ' όλη τους τη μουσική πορεία και τα συνδυάζουν εξαιρετικά. Χρησιμοποιώντας σαν βάση το industrial metal το οποίο καθιέρωσαν από το 1990 και μετά, χωρίς όμως να ξεχνάνε παράλληλα τις post-punk ρίζες τους, ξεφεύγουν ελαφρώς από τις μεταλικές δομές και φλερτάρουν περισσότερο με το new wave και το synth pop (όπως στα πανέμορφα "In Cythera" και "On The Hallow's Eve"). Μη μπερδεύεστε, ο δίσκος είναι αρκετά heavy και μερικά μνημειώδη riff που βρίσκονται διάσπαρτα το αποδεικνύουν περίτρανα (όπως η απίστευτη Zeppelin-ική riff-άρα του "Fema Camp"). Απλά εδώ «παίζουν» περισσότερο με τα synths, δημιουργώντας μια μετά-αποκαλυπτική ατμόσφαιρα, χαρακτηριστική για τους Killing Joke, αλλά χωρίς καμία περίπτωση να αντιγράφουν το ένδοξο παρελθόν τους.

Όλα τα κομμάτια του άλμπουμ ξεχειλίζουν από φρεσκάδα και ακούγονται τρομερά πιασάρικα χάρη στη μικρή διάρκεια τους (γύρω στα τέσσερα λεπτά εκτός από δυο-τρεις περιπτώσεις) και τις κολληματικές μελωδίες που καρφώνονται στο μυαλό. Μοναδικές μου ενστάσεις είναι μερικές αδύναμες στιγμές (όπως το "Trance" που θα μπορούσε να λείπει) και κάποιοι στίχοι του Coleman οι οποίοι είναι αρκετά αφελείς σε πολλές περιπτώσεις.

Αν και είμαι μεγάλος φαν των πιο «metal» δίσκων τους - όπως τα αριστουργηματικά "Pandemonium" (1994) και "Killing Joke" (2003), το MMXII με απασχόλησε για μεγάλο διάστημα, κάτι που δεν περίμενα. Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος τους, αλλά σίγουρα δεν είναι ούτε ο χειρότερός τους. Το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για ένα ακόμα λιθαράκι στην ένδοξη ιστορία τους. Και αυτό είναι αρκετό.
  • SHARE
  • TWEET