Jimi Jamison

Η αίσθηση της ακοής αποτελεί βασικότατο στοιχείο ερεθισμού του ανθρώπινου εγκεφάλου. Όπως όλες οι αισθήσεις, θα σπεύσετε να πείτε, αλλά δε μου έχει τύχει ποτέ να μυρίσω κάτι και να μου δημιουργήσει τόσες εικόνες, όσες καταφέρνει μια φωνή σαν τον Jimi Jamison να κάνει.

Με το που ξεκινά να τραγουδά δε μπορώ παρά να σκεφτώ την αγαπημένη μου φιγούρα του Sylvester Stallone να πετά στο καναβάτσο την παιδική μου αφέλεια και πριν μετρήσεις μέχρι το 10 ο ματωμένος παιδικός μου ήρωας έχει γίνει τραγούδι που με συνοδεύει σε κάθε μάχη της καθημερινότητας, με την εικόνα της «φλεγόμενης καρδιάς» να αποτελεί poster στην πόρτα που οδηγεί στο επόμενο στάδιο της ζωής μου.

Οι Survivor ήταν ένα πολύ σπουδαίο group που έδωσε πολλά στο μελωδικό χώρο, χάρις και στη μουσική προσωπικότητα του Jim Peterik (πλήκτρα, κιθάρα) και τη βελούδινη φωνή του Jamison. Αυτά τα δύο συστατικά, λοιπόν, εμφανίζονται και στο προσωπικό αυτό album του δεύτερου που εξετάζουμε.

Ψάχνω εναγωνίως να βρω στο "Crossroads" κάτι που να μη μου θυμίζει Survivor. Η «αναζήτηση τελείωσε» και τα συμπεράσματα έχουν βγει. Οι μελωδίες ακούγονται ξεπερασμένες. Το είδος έχει πεθάνει για πολλούς, τη στιγμή περίπου χρονικά που ο Jamison έντυσε με τη φωνή του τη μεταβολή του «Ιππότη της Ασφάλτου» στον πιο γνωστό ναυαγοσώστη (βλπ. David Hasselhoff) που πέρασε ποτέ από τις αμμουδιές της ηπείρου που τον γέννησε, αλλά δε μπορώ να σταματήσω να ακούω αυτό το δίσκο. Άλλωστε δε μπορώ να σταματήσω οποιοδήποτε album των Survivor όταν αρχίζει η περιστροφή και η αρρώστια αυτή συνεχίστηκε και με κάθε κυκλοφορία των Pride Of Lions, που ο Peterik φέρει μαζί του και στο "Crossroads Moment".

Κομμάτια σαν τα "Can't Look Away", "Behind The Music" και "She's Nothing To Me" έχουν πολύ έντονο το μελωδικό στοιχείο που παίρνει μια μορφή ιδιαίτερα συναισθηματική, διανθισμένη από τα πολύ χαρακτηριστικά δεύτερα φωνητικά του ίδιου του Peterik. Δε μπορώ να μην τονίσω, μάλιστα, το γεγονός ότι το "Make Me A Believer" μοιάζει σαν το χαμένο track από το "Falling In Between" των Toto, φέρνοντας στο προσκήνιο μια ακόμη μουσική πλευρά των Jamison / Peterik. Η φωνή του Jamison, μέσα από τη σιγουριά του studio βέβαια, μοιάζει σε καταπληκτική κατάσταση σε κάθε mid tempo τραγούδι με το οποίο καταπιάνεται. Δυστυχώς, όμως, μου λείπει πολύ το κομμάτι εκείνο που θα με ξεσηκώσει, που θα δώσει εκείνη την ένταση που χρειάζεται ο ακροατής μετά από μια μπαλλάντα.

Αυτή η έλλειψη, βέβαια, μετριάζεται, χάρις στο "When Rock Was King". Ένα τραγούδι ύμνος στα '80s με αναφορές σε όλες τις μεγάλες μπάντες της εποχής, με τα guest φωνητικά (Don Barnes, Mike Reno, Mickey Thomas, Dave Bickler (!), Joe Lynn Turner) να δημιουργούν μια σύμπραξη που υπερτονίζει τη νοσταλγικότητα που διαπνέει το album, φλερτάροντας οριακά με τα όρια της γραφικής αναπόλησης.

Στο σύνολό της μιλάμε για μια πολύ προσεγμένη δουλειά, που φέρνει πάλι στο προσκήνιο μια σπουδαία φωνή, η οποία είχε ουσιαστικά σωπάσει εδώ και καιρό. Δε θέλω να προκαταβάλλω ουδένα αναφερόμενος σε μικρό κοινό ή σε περιορισμένη αντίληψη του μεγαλύτερου μέρους του, αλλά θέλω να ελπίζω ότι οι μουσικές που στοχεύουν λίγο βαθύτερα από το αυτί, δίχως να χρησιμοποιούν φαντασμαγορικά περιτυλίγματα, κάποια στιγμή βρίσκουν το δρόμο τους.