Miss Mellow

Περίεργο φρούτο οι Miss Mellow, αταξινόμητοι και αντιφατικοί. Η βασική τους αντίφαση είναι ότι είναι αρκετά παλιομοδίτες στον ήχο τους αλλά πολύ σύγχρονοι στο πώς τον προσεγγίζουν και στο πώς αντλούν από τις πολλές επιρροές τους. Εμπρός στο δρόμο που χάραξαν οι (κάθε) King Gizzard, οι Miss Mellow κινούνται με ευχέρεια από είδος σε είδος με τη διαφορά ίσως ότι αυτό που οι αγαπητοί Αυστραλοί κάνουν από κυκλοφορία σε κυκλοφορία, οι Miss Mellow το κάνουν μέσα στον ίδιο δίσκο.

Ξεκινάνε με μία σουίτα τεσσάρων μερών που δείχνει ακριβώς αυτό. Το πρώτο μέρος του "Dancing Through The Earth" έχει όντως κάτι από την προσωπικότητα των KG&LW σε βαθμό παρεξήγησης. Όμως μετά από 2.5 λεπτά αυτό δίνει τη θέση του σε ένα Φλοϋδικό δεύτερο μέρος το οποίο με τη σειρά του θα καταλήξει σε ένα τρίτο που επιστρέφει στο κλίμα του πρώτου αλλά που, ρίχνοντας τους ρυθμούς και αυξάνοντας το βάρος, αγγίζει stoner καταστάσεις ενώ το τέταρτο που κλείνει την τετραλογία είναι ένα prog funk πανηγύρι με ολίγη από Blue Oyster Cult! Αν όλα αυτά σας φωνάζουν «αχταρμάς» θα έχετε άδικο αφού υπάρχει μία ομαλή μετάβαση από το ένα στο άλλο και μία ιδιαιτέρως ικανή βάση μουσικών να βρίσκει τους απαραίτητους κρίκους που ενώνουν την ιδιόμορφη αυτή αλυσίδα.

Και τα υπόλοιπα τραγούδια πάντως δεν πάνε πίσω. Το "Kanonen" μπαίνει στη μεγάλη κατηγορία των γκρουβάτων krautrock που έχουν κοινό πρόγονο το "Hallogallo" των Neu! και είναι σίγουρα το τραγούδι που κάθε dj θέλει να έχει στη φαρέτρα του για να κάνει το κοινό του να λικνιστεί. Μετά όμως έχουμε ένα σχεδόν folk rock πρελούδιο που οδηγεί σε άλλη μία σύνθεση που ολοκληρώνεται σε πέραν του ενός μέρη. Το "Blackout", λοιπόν, αποτελεί από τη μία ένα space rock τζαμάρισμα σε beast mode και από την άλλη ένα ψυχεδελικό mid-tempo ταξίδι, αμφότερα με δολοφονικό groove (ναι, πάλι), οργιώδη πλήκτρα να σολάρουν ατέρμονα και σκόρπιες blues επιρροές στην κιθάρα. Ε, πώς να κλείσει μετά ένας τέτοιος δίσκος αν όχι με ένα 12λεπτο ethnic, ενίοτε tribal, psych disco πανηγύρι που θα έκανε υπερήφανους τόσο τους Goat και Erkin Coray όσο και τον… Cerrone;

Το "Dancing Through Earth" υποδηλώνει ήδη από τον τίτλο του ότι πρόκειται για μία διαδρομή που περνάει τον ακροατή μέσα από πολλούς και διαφορετικούς (μουσικούς) χώρους. Είναι μία διαδρομή που είναι απολαυστική, συστήνεται ανεπιφύλακτα αλλά ενέχει και το ρίσκο να σας αφήσει στο τέλος της εξαντλημένους. Είναι τόσες οι διαφορετικές οι παραστάσεις που θα έχετε, τόση η πληροφορία που θα σας έχουν πετάξει που ίσως χρειαστείτε λίγη ώρα για να συνέλθετε. Όπως στο τέλος κάθε καλού ταξιδιού.