Συνέντευξη Mushroomhead (Skinny)

Θεωρώ ότι οι Mushroomhead ανήκουν σε μια κατηγορία «επιζώντων» συγκροτημάτων. Ο περισσότερος κόσμος δεν ξέρει πως καν να χαρακτηρίσει επακριβώς το μουσικό τους στυλ, καθώς συνδυάζουν αρκετά ετερόκλητα στοιχεία και φυσικά χρησιμοποιούν τα κουστούμια και τις μάσκες επί σκηνής, δίνοντας μια θεατρική διάσταση στα shows τους. Με είκοσι χρόνια στην πλάτη, αρκετές αλλαγές στη σύνθεση και δύο απώλειες, οι οποίες μάλιστα συνθέτουν και τον τίτλο του νέου άλμπουμ "The Righteous And The Butterfly" δείχνουν ζωντανοί και ακμαίοι. Ο Skinny (κατά κόσμον Steven Felton), drummer και ηγέτης του συγκροτήματος μας απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις που είχαμε γύρω από το παρελθόν και το μέλλον της μπάντας.

Να υποθέσω ότι είναι η πρώτη φορά που μιλάς με κάποιον από την Ελλάδα, σωστά;
Σωστά, έτσι πιστεύω. Πάει και αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που ήρθαμε σε εκείνη την πλευρά του πλανήτη, οπότε θα προχωρήσω λέγοντας ναι!

Ελπίζω να είσαι καλά και όλα να είναι εντάξει εκεί...
Ναι, τα πράγματα είναι αρκετά καλά. Έχει λίγο κρύο εδώ θα έλεγα (σ.σ.: η συνέντευξη έγινε 26 Μαρτίου), έχουμε πολύ χιόνι εδώ στο Cleveland του Ohio. Ακόμα χιονίζει, δεν μπορώ να το πιστέψω, αλλά γενικά όλα καλά. Μόλις επιστρέψαμε από το Soundwave που έγινε στην Αυστραλία, ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχαμε στο εν λόγω φεστιβάλ και ήταν ένα φανταστικό ταξίδι.

Από το ένα κλίμα στο άλλο. Έχουν καλοκαίρι στην Αυστραλία και χιόνι εκεί που είστε...
Ναι, ήταν κάπως ακραίο, μέσα σε 30 ώρες πρέπει να είδαμε 90 διαφορετικούς βαθμούς... (γέλια)

Δεν ακούγεται καλό αυτό. Ή, βασικά, είναι καλό όταν πας προς τα πιο θερμά μέρη...
Πάντα, πάντα...

Τώρα, κυκλοφορείτε το νέο σας άλμπουμ "The Righteous And The Butterfly" σε λίγο καιρό. Πώς νιώθεις για αυτό;
Είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος. Δεν μπορώ να περιμένω. Νιώθω πως έχει μάλλον καθυστερήσει αρκετά. Στο στυλ αυτού του δίσκου προσεγγίσαμε ξανά τη βάση μας, κάτι σε φάση, αν έπαιρνες όλα τα άλμπουμ μας και τα έβαζες σε ένα μπλέντερ, το αποτέλεσμα θα ήταν κάπως σαν το "The Righteous & The Butterfly". Έχει όλες τις αυθεντικές old school ρίζες μας και ακόμα και λίγη μοντέρνα χροιά, κάτι με το οποίο είμαστε πολύ εξοικειωμένοι. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος.

Κι εγώ ακούγοντας το άλμπουμ έχω καταλήξει στο ότι κάνατε αρκετά καλή δουλειά...
Ωραία, σ' ευχαριστώ! Ηχογραφήσαμε τα πάντα εδώ. Έκανα την παραγωγή και ηχογραφήσαμε τα πάντα εδώ, στο στούντιό μας και πραγματικά περάσαμε καλά δημιουργώντας το. Βασικά, το άλμπουμ γράφτηκε μόνο του...

Σε τι αφορά ο τίτλος του;
Είναι αφιερωμένο σε δυο αγαπημένους φίλους που χάσαμε τα τελευταία χρόνια. Ο ένας είναι ο John ‘JJ Righteous’ Sekula, που ήταν ο πρώτος κιθαρίστας των Mushroomhead και η άλλη είναι η πρώην γυναίκα μου, η Vanessa Solowiow, η οποία ήταν και φωτογράφος μας, ενώ έκανε τα layout μας, τις φωτογραφίες μας, οτιδήποτε σχετικό με το artwork του "XX" και του "XIII", όλες τις promo φωτογραφήσεις και τέτοιας φύσης θέματα. Ήταν, θα έλεγα, κομμάτι της μπάντας, οπότε από για αυτό κι ο τίτλος "The Righteous And The Butterfly"...είναι αφιερωμένος σε αυτούς τους δύο.

Είχατε πάντως και την επιστροφή του J Mann μετά από δέκα περίπου χρόνια, καθώς και δύο νέα μέλη που συνεισέφεραν σε μουσικό επίπεδο. Οπότε, αρκετά πράγματα πρέπει να ήταν διαφορετικά αυτή τη φορά, στην διαδικασία σύνθεσης και γραψίματος του άλμπουμ, σωστά;
Ναι, ήταν πολύ ωραία που είχαμε τον J Mann πίσω. Αρχικά, ήταν να τραγουδήσει μόνο σε ένα τραγούδι και τότε κάπου είπε «μου αρέσει αυτό το riff εδώ, μου αρέσει αυτό το riff εκεί», οπότε εγώ του είπα «δοκίμασε κάτι εδώ και δοκίμασε κάτι εκεί. Το επόμενο πράγμα που ήξερα είναι πως ήταν ήδη στο δίσκο, οπότε σκεφτήκαμε να τρέξει όλη την προσπάθεια μαζί μας. Οπότε, επέστρεψε για αυτό το άλμπουμ, ήταν ωραία και φυσικά είχαμε τον Dr.F και τον Church μαζί μας, τα νέα μας μέλη. Τα πάντα ήταν φρέσκα, αλλά εξεπλάγην ευχάριστα και πραγματικά ανυπομονώ να ακούσουν όλοι το άλμπουμ, διότι ειδικά αυτοί οι δυο βρήκαν την κατάλληλη ποσότητα του old school στοιχείου που έπρεπε να βάλουν, ώστε να μην φαίνονται νέοι. Προσέφεραν ότι είναι μέσα στις ικανότητές τους και μπήκαν με μια μεγάλη γνώση του παλιότερου υλικού. Κάποιο από το υλικό μοιάζει να βγήκε από τα demo των '90s και είναι τρελό. Αλλά, είναι και φοβερό.

Ως τώρα, η εντύπωσή μου είναι πως προσπαθήσατε να ακουστείτε πιο επιθετικοί, πιο groovy, αλλά επίσης να προσθέσετε και κάποια επιπλέον μελωδικά στοιχεία εδώ κι εκεί σε σύγκριση με προηγούμενες δουλειές σας. Έχει βάση αυτό;
Ναι, ναι, σίγουρα. Δεν είμαι όμως σίγουρος αν προσπαθήσαμε να το κάνουμε. Όπως είπα, το άλμπουμ κατά κάποιο τρόπο γράφτηκε μόνο του. Κάθε μέρα ήταν και μια διαφορετική διάθεση και για αυτό το λόγο πάει από υπερβολικά επιθετικό σε υπερβολικά ζοφερό ή πιθανόν κάπου ενδιάμεσα. Είναι κάπως groovy και upbeat και λίγο χορευτικό αλλά έχει και τις στιγμές που θες και να κόψεις τις φλέβες σου κατά κάποιο τρόπο. Πρόκειται για πολύ διαφοροποιημένο δίσκο και νομίζω πως αυτό το στοιχείο μας κρατάει φρέσκους. Δεν είχαμε μόνο blast beats και metal όλη την ώρα γιατί εννιά στα δέκα τέτοια τραγούδια καταντάνε κουραστικά. Έχουμε ADD (σ.σ.: Attention Deficit Disorder), η προσοχή μας μπορεί να μείνει συγκεντρωμένη σε ένα πράγμα για λίγο, οπότε αλλάζαμε από τραγούδι σε τραγούδι πολύ γρήγορα.

Αυτή τη στιγμή έχετε τρεις τραγουδιστές στη μπάντα. Αυτό σας δίνει καλλιτεχνική ελευθερία; Ποιός ο ρόλος του καθενός από αυτούς; Τι θα έλεγες σε κάποιον που θα ισχυριζόταν πως είναι περιττό κάτι τέτοιο;
Ως παραγωγός, ήταν κάτι το απαιτητικό το να βρω τα σημεία εκείνα, όπου συγκεκριμένοι άνθρωποι θα μπορούσαν  να συνυπάρξουν ή να βρω τα σημεία που δεν χρειάζεται καν να τραγουδήσει κάποιος ή να βρω τα σημεία όπου θα μπορούν να εναλλάσσονται... Θέλαμε να διατηρήσουμε τη ροή πολύ οργανική. Θέλαμε να μπορούμε να περάσουμε από ένα verse με τρεις τραγουδιστές και ο κόσμος να μην καταλαβαίνει αυτές τις δραστικές αλλαγές. Οπότε, ήταν κάπως απαιτητικό από τη θέση μου ως παραγωγός, αλλά νομίζω πως κατά κάποιο τρόπο όλοι γνώριζαν το ρόλο τους, κάποια πράγματα δεν χρειάστηκε καν να εξηγηθούν, όλοι γνώριζαν που θα έπρεπε να μπουν, να κάνουν ερωτήσεις / απαντήσεις μεταξύ τους ή να τραγουδάνε σε αρμονίες. Ξέρεις, ο Jeff κι ο Waylon τα πήγαιναν πολύ καλά σε αυτό το κομμάτι και τότε ο Waylon με τον Jason θα έκαναν αυτή την εναλλαγή. Ο Waylon μπορεί να τραγουδήσει και να ουρλιάξει, μπορεί να είναι οπουδήποτε...μερικές φορές δεν είμαι καν σίγουρος ποιον ακούω... (γέλια).

Ωραία, ας πάμε λίγο και στο κομμάτι των ζωντανών εμφανίσεων, όπου είστε δέκα άτομα πάνω στη σκηνή! Απορώ πως καταφέρνετε να κάνετε καν ένα υποτυπώδες sound check...
Μεγάλο κομμάτι αυτού έχει να κάνει με την προ-παραγωγή. Εξασκούμαστε, προβάρουμε και προσπαθούμε να βρούμε τι δουλεύει και τι δε δουλεύει. Προφανώς δεν μπορείς να βάλεις πάρα πολλά πράγματα πολύ χαμηλά και δεν μπορείς να βάλεις τα πάντα στο τέρμα γιατί θα γίνει πολύ επίπονη η όλη φάση. Το κλειδί είναι να έχεις καλό ήχο. Όμως, όλοι γνωρίζουν ποια είναι η θέση τους, που να παίξουν και κυρίως που να μην παίξουν και το το σημαντικό είναι πως μετά από 20 χρόνια έχουμε ξεκινήσει να το ξεκαθαρίζουμε αυτό! (γέλια) Μάλλον σε 20 χρόνια από τώρα θα το έχουμε επιτύχει... (γέλια)

Πάντα ήθελα να ρωτήσω το εξής: είχατε μέλη που περιόδευαν μαζί σας και επί σκηνής απλά...χόρευαν. Ήταν κάτι τέτοιο απαραίτητο για εσάς;
Ξέρεις, στα πρώτα χρόνια των Mushroomhead, προσπαθούσαμε να ξεκαθαρίσουμε ποιοι ήμασταν. Ξέραμε πως θέλαμε μια θεατρική διάσταση επί σκηνής, αλλά προσπαθήσαμε να τα ενσωματώσουμε με τον σωστό τρόπο, ώστε να ταιριάζουν στα τραγούδια. Πίσω, στις αρχές της δεκαετίας του '90 έπαιζε πολύ η σκληροπυρηνική rave και αυτό ήταν μεγάλο κίνημα τότε, οπότε το πάρτι επί σκηνής  ήταν πολύ της μόδας. Μετά, ξεκίνησε να γίνεται λίγο πιο σοβαρό το θέμα των συνθέσεων και όχι τόσο το ακατάπαυστο πάρτι. Αντιληφθήκαμε ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό όλη νύχτα κι όλη μέρα κάθε χρόνο, οπότε ξεκινήσαμε να βελτιώνουμε τη μουσική όλο και περισσότερο κάτι που μας έκανε να καταλάβουμε πως τελικά δεν το χρειαζόμασταν αυτό, το να έχουμε ένα πάρτι όλη την ώρα. Πάντως, προσπαθούμε να κάνουμε ένα τέτοιο παλιομοδίτικο show κάθε χρόνο, όπου παίζουμε τραγούδια από τα πρώτα τρία άλμπουμ και έχουμε και τα χορευτικά και λίγο πολύ παίζουμε μόνο υλικό από τις αρχές των '90s. Περνάμε φοβερά.

Οι μάσκες, το σόου επί σκηνής και όλα αυτά τα πράγματα υποδεικνύουν ότι είστε μια μπάντα που επενδύει πολλά στο οπτικό κομμάτι των πραγμάτων. Θα μπορούσαν οι Mushroomhead να απαλλαγούν από την οπτική πλευρά τους και να παίξουν μουσική σαν μια μέση μπάντα, όπως π.χ. προσπάθησαν οι Kiss να παίξουν κάποια στιγμή χωρίς μάσκες;
Οι Mushroomhead δεν θα κάνουν κάτι τέτοιο. Έχουμε πολλά side projects, ακριβώς για αυτό το λόγο, ώστε να μπορούμε να κάνουμε άλλα πράγματα και να μην «γεμίζουμε» τους Mushroomhead με μια πιο hip hop πλευρά ή με μια πιο thrash metal πλευρά. Θέλουμε να κάνουμε διαφορετικά πράγματα και τότε είναι που βγάζουμε τις μάσκες και παρουσιάσουμε τους εαυτούς μας όπως είμαστε κι όχι ως τους χαρακτήρες που υιοθετούμε στους Mushroomhead. Οπότε, ως Mushroomhead θα διατηρήσουμε το makeup και τις μάσκες.

Είχατε πολλές αλλαγές μελών όλα αυτά τα χρόνια και μόνο τρία μέλη -συμπεριλαμβανομένου εσένα- έχετε μείνει σταθερά από την αρχή. Πόσο δύσκολο είναι τελικά να διατηρηθεί σταθερή μια σύνθεση και πόσο επίπονες μπορεί να είναι αυτές οι αλλαγές;
Είναι επίπονες μερικές φορές, αλλά είναι και απαραίτητες. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια, με όλους τους διαφορετικούς λόγους, όπου είτε κάποια άτομα ήθελαν να φύγουν από μόνα τους ή κάποιος που δεν ήθελε να είναι ανήκει στις τάξεις του συγκροτήματος πλέον ή δεν μπορούσε να έχει το συναίσθημα που θέλαμε, εν τέλει θεωρώ πως η αλλαγή είναι πραγματικά κάτι καλό και κάτι που χρειάζεται. Οπότε, όσο κι αν είναι απαιτητικό, είναι ταυτόχρονα κάτι που ενθουσιάζει καθώς αναρωτιέσαι τι θα επέλθει μετά. Για μένα, είναι κάτι καλό.

Έχω δει διάφορες ταμπέλες για τη μουσική σας εδώ κι εκεί. Industrial, nu, alternative, experimental κλπ. Εσύ πώς θα περιέγραφες τη μουσική των Mushroomhead;
Το προφανές είναι ότι ανήκουμε στο metal ιδίωμα. Θα μπορούσες να πάρεις ένα τραγούδι από κάθε άλμπουμ και πιθανότητα θα μπορούσε να χωρέσει σε πέντε διαφορετικές κατηγορίες, είναι μάλλον δύσκολο να πεις κάτι συγκεκριμένο. Το experimental ακούγεται καλό, ίσως το καλλιτεχνικό (σ.σ.: artistic, ως επίθετο για τη μουσική τους)... Δεν ξέρω. Δεν είναι art metal, δεν είναι στην πραγματικότητα experimental, είναι πολύ δύσκολο να πει κάποιος. Δεν μου την κάνουν και πολύ συχνά αυτή την ερώτηση, πρόκειται για μια πολύ καλή ερώτηση. Εσύ τι θα έλεγες; (γέλια) Εγώ το λέω απλώς Mushroomhead, φίλε...

Θα το έλεγα διαφοροποιημένο metal με μια nu metal έκφανση...
Α γεια σου... Δεν νομίζω να υπάρχει τέτοια κατηγορία στο τοπικό σου δισκάδικο. Νομίζω θα χρησιμοποιήσουμε το metal, κάτω από το γράμμα «M».

Υποθέτω ότι θα σας κατηγοριοποιούσα βάσει του target group το οποίο πιστεύω πως θα εκτιμούσε περισσότερο τη μουσική σας, οπότε μάλλον θα σας έβαζα κάπου ανάμεσα στους Korn και τους Rammstein. Αλλά, από την άλλη, ανήκουν οι Korn και οι Rammstein στο ίδιο μουσικό είδος;
Νομίζω πως ανήκουν. Είναι αστείο όλο αυτό, καθώς μόλις παίξαμε στο Soundwave και χρειάστηκε να κάνουμε δυο παράπλευρα σόου στις κενές μέρες, όπου παίξαμε με τους Rob Zombie και τους Korn. Ήταν η πρώτη φορά που είχα την ευκαιρία να τους γνωρίσω κι ήταν όλοι τους ωραίοι τύποι και φίλε μιλάμε για παικταράδες, αυτή η μπάντα σκίζει. Κάνουν κάτι διαφορετικό και δημιουργικό, μιας και τους ανέφερες, και στην πραγματικότητα μου θυμίζουν εμάς σε ένα επίπεδο, διότι έχουν τον Jonathan Davis που ακούς τη φωνή του και ξέρεις ότι είναι Korn. Ακούς τον ήχο του μπάσου από τον Filthy και ξέρεις...δεν χρειάζεται καν κάποιος να έρθει να σου πει «φίλε θα βάλω να ακούσουμε Korn τώρα». Με το που ακούσεις τι παίζει θα έχεις καταλάβει ότι είναι Korn. Είναι σαν τον Jeffrey ‘Nothing’ των Mushroomhead, που μόλις ακούσεις τη φωνή του καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για Mushroomhead ανεξάρτητα αν είναι κάτι παλιό ή νέο ή οτιδήποτε. Οπότε, το να έχουμε έναν τόσο ξεχωριστό ήχο είναι ένα από τα στοιχεία που μας διατήρησαν ζωντανούς, καθώς (ο Nothing) δεν ακούγεται  ίδιος με κανέναν! Ήμασταν πολύ τυχεροί! Αλλά, νομίζω πως έχεις δίκιο, βρισκόμαστε κάπου ανάμεσα στους Korn και στους Rammstein, που επί τη ευκαιρία να πω ότι είναι δυο από τις αγαπημένες μου μπάντες.

Δύο σπουδαίες μπάντες αναμφισβήτητα! Κα κάτι άλλο που έχετε κοινό με τους Korn είναι πως ήσασταν μέρος της έκρηξης της nu σκηνής, την οποία μάλλον οι Korn ξεκίνησαν βέβαια. Παρ’ όλο που η πλειονότητα των συγκροτημάτων δεν κατάφερε να επιβιώσει όταν το είδος βγήκε εκτός μόδας, εσείς είστε ακόμα εδώ. Τι είναι αυτό που κάνει τους Mushroomhead επιζώντες ανεξαρτήτως των ειδών και των μοδών που έρχονται και παρέρχονται;
Ξέρεις, αμφέβαλα ότι θα το ξεπερνάγαμε... Προφανώς, συνεχίζουμε να αλλάζουμε και να εξελισσόμαστε συνεχώς. Όπως είπα, ο κύριος στόχος μας ήταν να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε οργανική την όλη φάση, αλλά εν τέλει είναι άλλη μια μέρα στη δουλειά για εμάς. Το κάνουμε εδώ και 20 χρόνια τώρα. Ξυπνάς, πας στη δουλειά και κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις. Και όταν κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις, όταν κάνεις τέχνη για τον εαυτό σου, διότι όταν πραγματικά κάνεις αυτό που σου αρέσει -ανεξάρτητα αν ο κόσμος το αγοράζει ή το κρεμάει στον τοίχο του ή οτιδήποτε- δεν έχει καμία σημασία. Τα κάνεις όλα για τον εαυτό σου και αυτό είναι κάτι που θεωρώ ότι ποτέ δεν μας ξέφυγε. Το ξέρω πως δεν μου ξέφυγε και ακόμα και σήμερα προσπαθώ να διασκεδάζω και να κρατάω τη λογική μου ανέπαφη. Οπότε, οπωσδήποτε, κράτα το αληθινό για πάρτη σου, όσον αφορά την τέχνη, φίλε μου.

Πάμε λίγο πίσω στις αρχές των '90s. Διάβασα ότι ένα από τα πρώτα show σας ήταν το 1993 ως support των GWAR. Πριν μερικές μέρες μόλις απεβίωσε ο Oderus. Κρατάγατε επαφή; Τι θυμάσαι από εκείνες τις εμφανίσεις. Πες μου τις σκέψεις σου για τον Oderus...
Και πάλι, θα πάω πίσω στο Soundwave. Οι GWAR έπαιζαν στο Soundwave και περνάγαμε σχεδόν κάθε βράδυ παρέα με τον Dave. Προφανώς, πήγαμε πίσω στο 1993, μας προσέφεραν τότε το δεύτερο σόου μας -ήταν το δεύτερο σόου που έδωσαν στην ιστορία τους οι Mushroomhead- και η πρώτη φορά που ανοίγαμε σε εθνικό επίπεδο. Λίγο μετά από αυτό το σκηνικό, κάνα δυο χρόνια μετά, ή το επόμενο έτος, μας ζήτησαν να περιοδεύσουμε μαζί τους στις ΗΠΑ, σε τοπικό επίπεδο, νομίζω για τέσσερεις ή πέντε εμφανίσεις. Εκεί τους γνωρίσαμε καλύτερα και μετά από μερικά χρόνια ήταν μια περιοδεία τις ΗΠΑ που την έλεγαν Sound City Underground όπου παίξαμε σε μερικές εξ αυτών πριν χρόνια, οπότε τους ξαναβρήκαμε εκεί, και τέλος πριν μερικές εβδομάδες στην Αυστραλία, όπου αράζαμε μαζί τους και ήταν μια φάση σαν επανένωση λυκείου πρέπει να σου πω. Περάσαμε πολύ ώρα μαζί τους και βγάλαμε πολύ ωραίες φωτογραφίες. Είμαστε συντετριμμένοι, όλη η μπάντα από το θάνατο του, ήταν μια μαύρη μέρα για το metal και τη βιομηχανία διασκέδασης και νομίζω πως ο κόσμος ήταν καλύτερος με αυτόν. Ήταν σπουδαίος τύπος αν είχες τη δυνατότητα να τον γνωρίσεις κανονικά και εμείς ήμασταν αρκετά τυχεροί ώστε να μοιραστούμε τη σκηνή μαζί του και να περάσουμε αρκετή ώρα παρέα.

Πριν μερικούς μήνες έδωσε μια συνέντευξη στο site μας και ακούγοντας το ηχητικό μέρος της συνέντευξης δεν μπορούσα να κρατηθώ από τα γέλια. Είχε πολύ ωραία αίσθηση του χιούμορ, αν τον καταλάβαινες...
Σίγουρα! Πολύ οξύ, πολύ πνευματώδες, πολύ σατιρικό. Θεέ μου, θα μας λείψει...

Μιας και είσαι είκοσι και πλέον χρόνια στο χώρο, πόσο έχει αλλάξει όλη η βιομηχανία όλο αυτό το διάστημα;
Άσε φίλε, σου λέω, είναι τρελή η φάση! Με τα φυσικά προϊόντα να φεύγουν σταδιακά και τα ψηφιακά download να έρχονται, θεωρώ ότι οι περισσότερες εταιρείες πέρασαν πολύ πιο δύσκολη φάση από ότι εμείς στα συγκροτήματα. Τις μπάντες δεν τις νοιάζει ο τρόπος με τον οποίο θα κυκλοφορήσει η μουσική τους, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Εμείς θέλουμε να γράφουμε μουσική και να τη δίνουμε στον κόσμο, οπότε ήταν περισσότερο ένα πρόβλημα των εταιρειών παρά των συγκροτημάτων. Προφανώς, επηρέασε τους πάντες, τουλάχιστον σε οικονομικό επίπεδο. Λέγοντας αυτό, οφείλω να αναφέρω πως πιστεύω πως θα επιστρέψουμε στο φυσικό προϊόν. Διακρίνω μια μεγάλη στροφή στο βινύλιο, βγάζουμε επτάιντσα και δωδεκάιντσα και τέτοια πράγματα, είτε είναι pictures discs, είτε χρωματιστά βινύλια ή gatefold ή ό,τι θες. Είμαστε τυχεροί με την Megaforce, την εταιρεία μας, που της αρέσει να ασχολείται με το βινύλιο και ευελπιστώ ότι ο κόσμος θα ψηθεί πάλι να έχει κάτι να κρατάει στα χέρια του, να θέλει το φυσικό προϊόν ξανά, διότι όταν έχεις κάτι χειροπιαστό είναι κάτι τελείως διαφορετικό από ένα download. Το κατέβασμα μουσικής είναι κάτι το απρόσωπο, αλλά το καταλαβαίνω. Κι εγώ ο ίδιος κατεβάζω τα πάντα και δεν έχω αγοράσει CD -πέραν του όταν είμαι σε συναυλία- εδώ και πολύ καιρό.

Προσωπικά αγοράζω πολλά άλμπουμ και δεν θεωρώ ότι «έχω» ένα άλμπουμ αν δεν το έχω σε φυσική μορφή και αν μπορώ το παίρνω σε βινύλιο, οπότε καταλαβαίνω τον τρόπο σκέψης...
Ναι. Πάντως είναι τρελή η φάση. Είμαστε ακόμα σε μεταβατικό στάδιο. Θα είναι ενδιαφέρον όταν ξεκαθαρίσουν τα πράγματα...

Όταν ξεκινήσατε τη φάσης σας με τη θεατρική διάσταση, δεν υπήρχαν και πολλές μπάντες που να το κάνουν εκείνη την εποχή, ειδικά στο metal, αλλά τα τελευταία χρόνια υπήρξαν αρκετές μπάντες που ακολούθησαν αυτό το στυλ. Ειδικά, μετά την επιτυχία των Slipknot πολλοί προσπάθησαν να το αντιγράψουν, αλλά λίγοι κατάφεραν κάτι. Τι πιστεύεις για όλο αυτό;
Νομίζω ότι είναι ωραίο. Στην ιστορία της rock μουσικής, πάντα υπήρχε το θεατρικό στοιχεία. Από τον Alice Cooper, στους Kiss, στους The Residents, στους DEVO, προφανώς στους GWAR, όλα αυτά υπήρξαν μεγάλη επιρροή για εμάς. Όλες αυτές ήταν παλιές μπάντες και τόσο το rock n’ roll αλλά και το πρώιμο metal είχαν μια θεατρική πλευρά. Οπότε ήταν κάπως φυσιολογικό που βρέθηκαν μπάντες να το συνεχίσουν. Ήταν οι GWAR, εμείς, οι Mudvayne, οι Motograter, οι Slipknot... Υπήρξαν πολλές μπάντες που το έκαναν και κατανόησαν την ανάγκη και γιατί το κάνουν. Είναι έστω κι ο παράγοντας της διασκέδασης από μόνος του, είναι σαν  έχεις κάθε βράδυ Halloween για όλους εμάς, ντυνόμαστε και πάμε σε πάρτι. Αυτό το κομμάτι το καταλαβαίνω. Ξέρεις, η διάρκεια και επιτυχία, μερικές φορές εξαρτώνται από το ποιος είναι ο ορισμός που δίνεις στην επιτυχία. Όλοι έχουν το δικό τους νόημα πίσω από αυτή, αλλά εμείς το κάνουμε για τους εαυτούς μας, οπότε αυτό είναι κομμάτι της διάρκειάς μας. Και, επίσης, θα ήθελα να πω σε κάθε μπάντα που πιστεύει πως είναι ένας εύκολο να βγαίνεις κάθε βράδυ με ένα τέτοιο κουστούμι και μια μάσκα για να παίξει, να το προσπαθήσει... θα είναι κάπως διαφορετικά... (γέλια).

Ναι, δεν μου μοιάζει για πολύ εύκολο. Κρατάς επαφή με μοντέρνα μουσική, με νέες μπάντες κλπ; Έχεις ξεχωρίσει κάτι;
Υπάρχουν τόσες μπάντες... Γενικά, πιάνω τον εαυτό μου να ακούει πολύ πράγμα που δεν είναι metal. Μπορεί να είναι pop ή hip-hop... Μπλέκομαι με πολλά άλλα πράγματα. Κάνουμε πολλές παραγωγές και ηχογραφήσεις στο δικό μας στούντιο και μου αρέσει να ανοίγω τα αυτιά μου σε άλλους ήχους, αντί να ακούω συνέχεις heavy metal. Πάντως, θα πρέπει να πω πως το τελευταίο πράγμα που μου άρεσε σε metal φάση ήταν η τελευταία δουλειά των Stone Sour. Φίλε, μιλάμε για τρομερά τραγούδια και συνθετικό επίπεδο, είναι φοβερό.

Θα συμφωνήσω μαζί σου. Φανταστική δουλειά όντως. Οπότε πριν κλείσουμε, τι επιφυλάσσει το μέλλον για τους Mushroomhead; Υποθέτω πλάνα για περιοδείες και τα συναφή...
Αν πάνε όλα καλά, θα παίξουμε σε ένα από τα μεγαλύτερα festivals εδώ στις ΗΠΑ, αλλά επίσης θα βγούμε πολύ σε περιοδεία μόλις κυκλοφορήσει το άλμπουμ, στις 13 Μαΐου. Φίλε, ελπίζω να το αγοράσετε. Πραγματικά εκτιμώ πολύ το ότι μου δίνετε την ευκαιρία να μιλήσουμε και βοηθάτε στηρίζοντας την όλη προσπάθεια. Πάντως θα περιοδεύσουμε πολύ και ελπίζω να τα έχουμε την ευκαιρία να ξαναμιλήσουμε...

Μάλλον θα τα πούμε κάποια στιγμή από κοντά σε κάποιο ευρωπαϊκό φεστιβάλ...
Ναι, τώρα υποβάλλουμε προτάσεις για το 2015. Όλοι κλείνουν τόσο πολύ πιο μπροστά. Οπότε ίσως και να τα πούμε πολύ σύντομα, περίπου σε έναν χρόνο...