In Flames @ Floyd, 29/09/24

Το μακρινό 2000 είχα γειώσει πρώτος τους In Flames, με αφορμή την αποχώρηση των Iron Maiden από το billing του Rockwave, μην έχοντας επαφή, ωστόσο, με την δισκογραφία τους. Κάπου εκεί και αφού έψαξα να μάθω τι έχασα, έγιναν για πάνω από μια δεκαετία η προσωπικά αγαπημένη μπάντα μου, της οποία κάθε κυκλοφορία κατάφερνε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να με κερδίσει. Η συνέχεια αποδείχθηκε ιδιαίτερα κρίσιμη στην ρήξη των σχέσεων του συγκροτήματος με την Ελλάδα, αφού πρώτα το 2004 (Athens Open Air) και στην συνέχεια το 2006 (X-Fest) υπήρξαν δυο ακυρώσεις. Ακολούθησε βέβαια το 2020 άλλη μια - η οποία, ωστόσο, εξελίχθηκε σχετικά ανώδυνα.

Το πρώτο βήμα αποκατάστασης έγινε το καλοκαίρι του 2023 όταν εμφανίστηκαν ως special guest πριν τους Nightwish στο Release. Η κατάρα «έσπασε», αν και η άποδοση μπάντας και κοινού κυμάνθηκαν σε χαμηλά επίπεδα. Ήταν παρόλα αυτά το προσάναμμα για αυτό που φαίνοταν να έρχεται με την ανακοίνωση της πρώτης - και χωρίς support - headline εμφάνισής τους στην Ελλάδα. Ιδανική συνθήκες θα έλεγε κανείς για τους φίλους των νατουραλιζέ - πλέον - Σουηδών, αφού από τη στιγμή που δεν υπήρχε περίπτωση να δούμε το πακέτο Arch Enemy, Soilwork και In Flames, οι τελευταίοι θα είχαν όλο το χρόνο στην διάθεσή τους να μας κάνουν να ξεχάσουμε 20 χρόνια προσμονής. Και το έκαναν.

Έναρξη με "Cloud Connected", "A Quiet Place" και "Take This Life" φανερώνει ξεκάθαρη απόπειρα να κλέψουν από την αρχή την παράσταση. Ο κόσμος ενθουσιώδης, φανερώνει την λατρεία του με κάθε mosh pit αλλά και τα αδιάκοπα sing alongs, ωστόσο, ο ήχος δεν βοηθάει ιδιαίτερα, αφού οι κιθάρες είναι ιδιαίτερα χαμηλά, με την φωνή και τα μπάσα να είναι αρκετά μπροστά. Αυτό στην αριστερή πλευρά του venue, αφού η αντίπερα όχθη σύμφωνα με μαρτυρίες απολάμβανε εξαιρετικό ήχο. Τα πράγματα πήγαν να ισορροπήσουν κάπου στο "Coerced Coexistence" - το οποίο επανήλθε στο set μετά από 15 χρόνια - αλλά κάπου εκεί ο Friden «έπεσε» στη μείξη.

Η όρεξη της μπάντας στην πρώτη της εμφάνιση για την επερχόμενη περιοδεία ήταν έκδηλη και τροφοδοτούνταν διαρκώς από την ενέργεια των θεατών, οι οποίοι επανόρθωσαν και με το παραπάνω για την «χλιαρή» υποδοχή του 2023. Προσωπικά highlights αποτέλεσαν το "Trigger" - που παίχτηκε για πρώτη φορά μετά το 2017, το κλείσιμο του "My Sweet Shadow" και το προφανές "Only For The Weak" - όπου έβλεπες όλο το Floyd να πηδάει πάνω κάτω υπό τις προσταγές του Friden.

Το δέσιμο των «νέων» Liam Wilson (ex-Dillinger Escape Plan) και Niels Nielsen των εξαιρετικών Dead Soul σε μπάσο και πλήκτρα/δεύτερα φωνητικά, αντίστοιχα, έχει ξεκάθαρα πλέον ολοκληρωθεί, φανερώνοντας μια μπάντα που κάθε μέλος της γουστάρει εκεί που βρίσκεται. Η προηγούμενη «σειρά» των Chris Broderick και Tanner Wayne έχει αναλαβει πλέον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ το ηγετικό ντουέτο των Gelotte και Friden κρατά τη σουηδική σημαία ψηλά.

Μπορεί να έχω υπάρξει αυστηρός στην κριτική μου απέναντι στο σχήμα των Friden και Gelotte στο παρελθόν, αλλά σε αυτήν την περίπτωση τους βγάζω το καπέλο. Παρά το τσιμπημένο εισιτήριο κατάφεραν το sold-out και το τίμησαν στο έπακρο, διασφαλίζοντας με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο την επιστροφή τους στα μέρη μας στο όχι και πολύ μακρινό μέλλον. Δεν επαναπαύτηκαν στο setlist του 2023, αντιθέτως άλλάαξαν σχεδόν τα 2/3 αυτού, χωρίς να αγνοούν το NWOSDM παρελθόν τους, αποδεικνύοντας έτσι πως σέβονται τόσο τους νέους, όσο και τους μεγαλύτερους οπαδούς τους. Είμαι σίγουρος ότι τόσο εμείς όσο και αυτοί θα θυμόμαστε για πάντα το συγκεκριμένο live και με αυτό θα συγκρίνεται κάθε επόμενη στάση τους στην Ελλάδα.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος