In Flames

Κομβικής σημασίας κυκλοφορία η δέκατη των In Flames, πρώτη χωρίς τον μοναδικό έως και πριν λίγο καιρό εναπομείναντα της αρχικής σύνθεσής τους, Jesper Strömblad, ο οποίος λόγω του προβλήματος αλκοολισμού που έχει αποφάσισε να αποχωρήσει, ελπίζουμε προσωρινά. Ένα επιχείρημα που στηρίζει την επιστροφή του αποτελεί και το "Sounds Of A Playground Fading". Το γιατί θα φανεί παρακάτω.

Μετά το εξαιρετικό "A Sense Of Purpose" και τη συνεχιζόμενη εξελικτική πορεία της μπάντας από τον ένα δίσκο στον άλλο, η αλήθεια είναι ότι περίμενα με αρκετό ενδιαφέρον το επόμενο εγχείρημά των Σουηδών, ακόμα και αν το γεγονός της αποχώρησής του Jesper με έκανε αρκετά επιφυλακτικό ως προς το συνολικό αποτέλεσμα. Και δυστυχώς οι όποιοι φόβοι μου αρχικά φάνηκαν να επιβεβαιώνονται σχεδόν από το πρώτο άκουσμα του δίσκου. Και αυτό το τελευταίο το λέω με βαριά καρδιά, μιας και οι In Flames είναι από τις λίγες μπάντες που όλες ανεξαιρέτως οι κυκλοφορίες τους κατάφερναν να με κερδίσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Όλες μέχρι τώρα, όμως.

Για ποιό λόγο; Γιατί ενώ το "Sounds Of A Playground Fading" περιέχει μερικά αρκετά δυνατά κομμάτια, δείχνει να υστερεί σημαντικά όταν το εξετάσει κανείς στο σύνολό του. Από τη μια έχουμε συνθέσεις όπως το single "Deliver Us", που φαίνεται βγαλμένο από το "Soundtrack To Your Escape" με το refrain να πατάει στο "Don't Fear The Reaper" των Blue Oyster Cult, το εν δυνάμει single "Darker Times" με το πιο πιασάρικο refrain του δίσκου, ή το Maidenικό "Sounds Of A Playground Fading" και το πιο up tempo "Enter Tragedy". Όσο και αν δε θέλω να το παραδεχτώ, αρκετά από τα κομμάτια ηχούν σαν b-sides των δίσκων από το "Reroute To Remain" κι έπειτα. Ο Gelotte, ως κύριος συνθέτης του νέου δίσκου, βρήκε την ευκαιρία και άφησε το shredding τέρας που κρύβει μέσα του να ξεσαλώσει, με αποτέλεσμα σε κάθε κομμάτι να έχουμε και από ένα τουλάχιστον solo -όχι όλα το ίδιο ενδιαφέροντα-, ενώ οι hard rock επιρροές του είναι πιο έκδηλες από ποτέ ("Liberation"), περιορίζοντας το ακραίο στοιχείο που έφερνε ο Strömblad στη μπάντα. Για ακόμα μια φορά, ο Friden δοκιμάζει τη φωνή του σε πιο καθαρά μονοπάτια, ενώ τα χαρακτηριστικά γρέτζα φωνητικά του παραμένουν αναλλοίωτα στο χρόνο. Τα ρυθμικά μέρη, τα οποία μέχρι στιγμής αναλάμβανε ο Strömblad, πάσχουν λίγο και τα αρκετά lead επιχειρούν, ίσως, με κάποιο τρόπο να καλύψουν το κενό.

Όσον αφορά στην πρωτοτυπία, που προσωπικά έβρισκα σε κάθε κυκλοφορία της μπάντας, ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό της δισκογραφίας της, εδώ περιορίζεται στο ηλεκτρονικό "Jester's Door" (επηρεασμένο ίσως και από τη συνεργασία τους με τους Pendulum) και το σκοτεινό "The Attic", άντε και στην ορχήστρα του "A New Dawn".

Σε μια μπάντα όπως οι In Flames, οι οποίοι έχουν δώσει δείγματα που δικαιολογούν να έχει κανείς υψηλές απαιτήσεις από αυτούς, δε μπορείς να παραβλέψεις το γεγονός ότι το "Sounds Of A Playground Fading" δε στέκεται στο ύψος των προηγούμενων δίσκων. Μια κυκλοφορία που δύσκολα θα αντέξει στο χρόνο και που κάνει επιτακτική ανάγκη την επιστροφή του Strömblad, ο οποίος φαίνεται να έχει ξεπεράσει το πρόβλημά του, αφού ετοιμάζει νέα μπάντα παρέα με τους Marco Aro (ex-The Haunted) και Glenn Ljungström (ex-In Flames). Η απόκτησή του άλμπουμ συνιστάται, κυρίως, στους οπαδούς των In Flames, σαν και του λόγου μου, και περισσότερο για συλλεκτικούς λόγους. Στα τόσα χρόνια ύπαρξής τους δικαιολογείται και μια «κοιλιά» και γι' αυτό το λόγο θα περιμένουμε την επόμενη δουλειά τους με την ίδια ανυπομονησία που αναμένουμε και την επανεμφάνισή τους στη χώρα μας εδώ και αρκετά χρόνια.