Horisont

Ρε, μεγάλωσαν και οι Horisont! Μπορεί να έχουν φάει πόρτα από το Metal Archives καθότι ο ήχος τους δεν είναι αρκετά μεταλλικός για την εισαγωγή τους σ' αυτό, μπορεί ο Λάμπης να συγγράφει ακόμα την άποψή του για το περσινό "Second Assault" και να έχει κολλήσει στις δύο παραγράφους, οι Σουηδοί όμως δεν τα έχουν προσέξει καν και σε λιγότερο από ένα χρόνο κυκλοφορούν τον τρίτο τους δίσκο.

Ήταν Φλεβάρης του '13 όταν τους είδαμε ζωντανά στην Αθήνα και κανείς από τους 200 δεν ψυλλιάστηκε για την τόσο σύντομη συνέχεια. Το "Time Warriors" δεν έχει ουδεμία διαφοροποίηση από τον προκάτοχό του, είναι γρήγορο, μελωδικό, heavy και rockάδικο, με την retro του ατμόσφαιρα και τα τραγούδια-σφηνάκια.

Εντυπωσιακή αρχή με το "Writing On The Wall" και το cult video clip, κιθάρες σε πρώτο πλάνο να θυμίζουν πρώιμους Scorpions, Thin Lizzy αλλά και Judas Priest, ενορχήστρωση που να παραπέμπει σε καθαρόαιμους Σουηδούς ροκάδες κι ένας Axel στα φωνητικά να προκαλεί θαυμασμό αλλά και συζητήσεις. Ναι, φωνάζει αλλά του πάει. Μπορεί όχι πάντα, κουραστικός όμως δεν γίνεται ποτέ. Απλά ακούγοντάς τον στο σχεδόν επικό "All Must Come To An End", σου σκάει ένας λυρισμός που θα τον ήθελες περισσότερο στα 34 λεπτά του "Time Warriors".

Αυτό που χαρακτηρίζει τους Horisont, είναι η ικανότητά τους να συνθέτουν πλήρη τραγούδια μέσα σε τρία λεπτά διάρκειας χωρίς να βιάζονται να τα παίξουν όλα, αλλά και στα πεντάλεπτα δεν τα πάνε καθόλου άσχημα. Μάλλον θα πρέπει να υιοθετήσουν τις -σχεδόν- μεγάλες διάρκειες σε πιο συχνή βάση, χωρίς βέβαια να καταργήσουν τα μπαμ και κάτω. Δίχως να είναι μεγαλεπήβολοι, οι Σουηδοί δεν ζητάνε τίποτα περισσότερο από αυτό που τους αναλογεί κι έτσι το "Time Warriors" θα ακουστεί και δεν θα προκαλέσει θεομηνία. Γιατί, καλές retro rock μπάντες υπάρχουν αρκετές ...Graveyard όμως, μόνο μία.