Συνέντευξη: Mogwai

Λίγο μετά την κυκλοφορία του καινούργιου τους δίσκου, "Hardcore Will Never Die, But You Will", μιλήσαμε με τον Barry Burns (κιθάρα, πλήκτρα) των Mogwai για τις συναυλιες, το internet και τον Jim Morrison, ενώ μας εξέφρασε ανοιχτά την αδυναμία του για τους Rolling Stones. Διαβάστε παρακάτω...

Υποστηρίζετε πως, σε μέρη του τουλάχιστον, ο καινούργιος σας δίσκος διαφέρει αρκετά από οτιδήποτε έχετε ηχογραφήσει στο παρελθόν. Τι σας ώθησε προς αυτή την κατεύθυνση;
Θέλαμε να αποξενωθούμε από την πεπατημένη και να ξεφύγουμε λιγάκι από το «safe zone» στο οποίο νιώθαμε πως είχαμε βαλτώσει. Έτσι είπαμε να δοκιμάσουμε διάφορες βασικές μουσικές αλλαγές, τις οποίες αποφεύγαμε χρόνια, ενσωματώνοντας στοιχεία τα οποία μας φαίνονται γραφικά και κλισέ, και να τα συμπεριλάβουμε έτσι στη μουσική μας, ώστε να αποκτήσουν νέο νοήμα και να γίνουν περισσότερο ενδιαφέροντα. Προφανώς και αυτά έγιναν με ποικίλους βαθμούς επιτυχίας.

Απ' όσο καταλαβαίνω, οι περισσότεροι από εσάς, εάν όχι όλοι, μένετε σε διαφορετικές γωνιές του πλανήτη. Όλη αυτή η απόσταση μεταξύ σας δεν επηρεάζει καθόλου τη διαδικασία ηχογράφησης; Δε νιώθετε άβολα γράφοντας και παίζοντας μουσική μπροστά από μία οθόνη, παρά σε ένα ανήλιαγο studio με βρωμερούς, μουσάτους άντρες;
Όχι, όχι, καθόλου. Εδώ και καιρό το internet έχει διαλύσει οποιοδήποτε φράγμα απόστασης μπορεί να υπήρχε στο παρελθόν. Μας επιτρέπει μάλιστα να γράφουμε και να συνθέτουμε με το δικό μας ρυθμό, μεθοδικά, παρά να πρέπει να πιεστούμε και να κατεβάσουμε πρόχειρες ιδέες στο studio κατευθείαν. Προσωπικά την ηχογράφηση αυτού του δίσκου την ευχαριστήθηκα και τη διασκέδασα όσο καμία άλλη. Προφανώς όμως κάναμε ΑΠΕΙΡΕΣ πρόβες στη Γλασκώβη πριν την τελική ηχογράφηση.

Ξεκινήσατε μόλις μία εκτενέστατη περιοδεία. Η προηγούμενη μαγνητοσκοπήθηκε και κυκλοφορήσε ως -το εξαιρετικό- "Special Moves". Σε τι θα διαφέρει αυτή από την προηγούμενη, έχετε ετοιμάσει τίποτα ξεχωριστό;
Πέρα από τα καινούργια κομμάτια και κάποια ενδιαφέροντα οπτικά εφέ που δεν έχουμε ξαναχρησιμοποιήσει, όχι, τίποτα το εξωπραγματικό.

Ένα ζήτημα που πάντα με απασχολούσε αλλά ποτέ δεν είχα ακούσει και την οπτική γωνία μιας μπάντας είναι το γεγονός πως συναυλίες μπαντών όπως οι Mogwai, με κυρίως instrumental κομμάτια, τις νιώθω σα μία ιεροτελεστία, όπου όλοι σιωπηλά απολαμβάνουμε το event, μιας και είναι εμφανές πως τέτοιου είδους εμφανίσεις δεν είναι σαν οποιαδήποτε άλλη συναυλία. Όμως, πάντα θα υπάρχει αυτός/αυτοί που θα μιλάνε ή θα φωνάζουν στο bar, καταστρέφοντας την πανέμορφη ατμόσφαιρα που επικρατεί. Ποιά η άποψη σου επί του θέματος; Ως μπάντα πώς «περιμένετε» από το κοινό σας να αντιδρά κατά τη διάρκεια μιας ζωντανής σας εμφάνισης;
Υπάρχουν δύο ειδών «ομιλητές». Ο πρώτος είναι εκείνος ο αδιάφορος ακροατής που δεν έχει ακούσει ποτέ τη μπάντα και πολύ απλά είδε φως και μπήκε και τελικά του φανήκαμε αδιάφοροι. Ο δεύτερος είναι το ίδιο γνωστό παπάρι που μιλάει συνέχεια και στο σινεμά. Δε μπορείς να κάνεις και πολλά, είναι πολύ λεπτή η θέση μας. Κάθε ακροατήριο διαφέρει και από χώρα σε χώρα. Το θέμα είναι πως πολλές φορές τα απανωτά «ssssshhh» των καλοθελητών είναι πολύ πιο ενοχλητικά από τους ψιθύρους στο background. Μέχρι πάντως να νομιμοποιηθεί παγκοσμίως το cattle prod (σ.σ.: εκείνο το πυρακτωμένο μαραφέτι που σημαδεύουν τις αγελάδες και τ' άλογα), δεν είναι πολλά που μπορεί να κάνει η εκάστοτε μπάντα.

Όταν κάποιος προσπαθεί να περιγράψει τον ήχο που εκπροσωπουν οι Mogwai, είναι σχεδόν αδύνατον να αποφευχθεί ο όρος «post-rock»...
Πω, το σιχαίνομαι! Το σιχαίνομαι πραγματικά. Μέρα με τη μέρα μου γυρίζει τ' άντερα. Σκωτσέζικη instrumental μουσική με κιθάρες και πιανάκια. Παραείναι μεγάλο ε;

Πέρα από τη μουσική σας, πάντα έβρισκα και τους τίτλους των κομματιών σας αρκετά ευφάνταστους. Κρύβονται κρυφά μηνύματα ή είναι απλά τόσο random όσο φαίνονται;
Η αλήθεια είναι πως πολλά συσχετίζονται με το αλκοόλ. Το "I'm Jim Morisson, I'm Dead", για παράδειγμα, είχε να κάνει με μία άσχετη συζήτηση που είχαμε με τον Dominic (μπάσο), ενώ το "Glasgow Mega Snake" ήταν εμπνευσμένο από την ιδέα να έχουμε μία τουριστική ατραξιόν στη Γλασκώβη, όμοια με αυτή στο Λοχ Νες. Ένα τεράστιο φίδι στο ποτάμι δηλαδή ή ίσως ένα μεγάλο τρενάκι λούνα παρκ. Μεγάλα μυαλά βλέπεις. Πάντως, όλο αυτό ξεκίνησε γιατί σε ένα δίσκο μας είχαμε ξεχάσει τελείως να σκεφτούμε ονόματα και καταλήξαμε με τα πιο άσχετα. Τώρα, όταν ακούμε κάτι ενδιαφέρον το σημειώνουμε και έτσι έχουμε έναν τεράστιο κατάλογο με τίτλους τραγουδιών.

Ναι, ίσως είναι λιγάκι «taboo» (ή και όχι), αλλά το "Hardcore Will Never Die, But You Will" διέρρευσε στo internet περιπού δύο μήνες πριν την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου. Ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα πειρατείας, μιλάμε για μεγάλο χρονικό δίαστημα. Πώς ενεργείτε  σε τέτοιες καταστάσεις; Ποιά πιστεύετε ότι είναι η καταλληλότερη αντίδραση;
Μεγάλος μπελάς. Αλλά τι να κάνεις; Ο αχυρώνας άνοιξε για τα καλά και τ' άλογα το 'σκασαν, έχοντας ήδη φτάσει στο «dark side of the moon». Τσαντίζεσαι πραγματικά για κάποιες μέρες, αλλά μετά καταλαβαίνεις πως το να ηχογραφείς μουσική δεν είναι αρκετό πλέον για να βγάλει κανείς τα προς το ζην (για τις περισσότερες δηλαδή μπάντες) και απλά αναγκάζεσαι να περιοδεύεις εις τους αιώνες των αιώνων, αμήν.

Δηλαδή μία ανερχόμενη μπάντα, για παράδειγμα, πώς μπορεί να πετύχει με τα σημερινά δεδομένα;
Ε, καλά τραγούδια προφανώς και πολύ σκληρή δουλειά. Κυρίως όμως θες μία κατεύθυνση, ένα στόχο. Εάν δεν τα 'χεις αυτά, φαντάζομαι ένας άψογος manager θα 'κανε τη δουλεία, αλλά θες ντορβάδες λεφτά και τύχη. Γνωρίζω πάμπολλες μπάντες που, ενώ είχαν καταπληκτικό υλικό, ποτέ δε στάθηκαν τυχεροί. Με θλίβει πολύ αυτό.

Διασκευές; Επιδιώξατε ποτέ να περπατήσετε σε αυτό το διασκεδαστικό μεν, ριψοκίνδυνο δε μονοπάτι;
Ναι αμέ, επιχειρήσαμε λιγάκι Black Sabbath, Jesus And Mary Chain, κάποιο κομμάτι των Pixies και μία ζωντανή διασκευή των Joy Division. Κανένα από αυτά δε βελτίωσε το original κομμάτι, όπως οι Devo ή η Cat Power με το "Satisfaction" που έκαναν θαύματα με την πρωτότυπη βλακεία των Rolling Stones (!). Σκέφτομαι δηλαδή πως το καλύτερο που έχει να κάνει κανείς είναι να διασκευάζει κομμάτια που είναι από μόνα τους χάλια, ώστε να τα κάνει καλύτερα και να βγει και από πάνω. Πάντως θαρρώ πως δε θα επιχειρήσουμε σύντομα να παλέψουμε με αυτό το θεριό.

Ιάσονας Τσιμπλάκος