The Morlocks, Rusty Parts @ Kύτταρο, 18/01/20

Εμφάνιση περίπου ρεπετισιόν της πολύ καλής περσινής τους, ακριβώς έναν χρόνο μετά

Από τον Παντελή Κουρέλη, 22/01/2020 @ 14:16

Είναι εντυπωσιακό το πώς το πέτυχαν αυτό οι εμπλεκόμενοι - μπάντα και διοργανωτής - αλλά οι Morlocks εμφανίστηκαν στο Κύτταρο ακριβώς έναν χρόνο μετά την περσινή τους συναυλία. Έχοντας ζήσει την αναπάντεχα καλή εμπειρία του 2019, ο σαββατιάτικος δρόμος μας έβγαλε και πάλι στην Ηπείρου, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουμε ότι ήταν αρκετοί ακόμα αυτοί που ακολούθησαν τα ίδια βήματα μ’ εμάς. Η πηγαία rock ‘n’ roll εμφάνιση των Morlocks την προηγούμενη χρονιά φαίνεται ότι εντύπωσε για τα καλά στο μυαλό πολλών ότι είναι ένα live act που αξίζει κάποιος να δει και να ξαναδεί.

Το κουαρτέτο των Rusty Parts συγκεντρώθηκε στην Αθήνα (τα μέλη είναι διασκορπισμένα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πτολεμαΐδα) για να ανοίξει το live, σε μια από τις σχετικά σπάνιες ζωντανές τους εμφανίσεις. Έχοντάς τους απλώς ακουστά πριν τους δω στο Κύτταρο, μπορώ να πω εκ του αποτελέσματος ότι ο ζεστός, ‘60s ήχος τους, χαρακτηριστικός του οποίου ήταν η φαρφίσα του Βαγγέλη Τσακμάκη, ήταν κατάλληλος για το ξεκίνημα της βραδιάς, ακριβώς λόγω του ότι διέφερε λίγο από αυτό που θα ακολουθούσε. Οι επιλογές που μας παρουσίασαν οι Rusty Parts ήταν κατά βάση είτε γνωστά είτε λιγότερο γνωστά τραγούδια από τα οικεία τους ‘60s, στην απόδοση των οποίων τα κατάφεραν πολύ καλά. Ξεχώρισα το σπιντάτο "Sun’s Going Down" των Outsiders και το "Journey To Tyme" των Kenny And The Kasuals, ενώ και το δικό τους "Millie" ήταν σε παρόμοιο ύφος και ταίριαξε καλά με το ύφος του υπόλοιπου setlist.

Με το Κύτταρο να έχει γεμίσει στο κάτω μέρος και λίγο ακόμα κόσμο να βρίσκεται στον εξώστη, οι πέντε Morlocks βγήκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 11, σε ένα πραγματικό deja-vu από την περασμένη χρονιά. Προσωπικά θυμόμουν μέχρι και ορισμένα πρόσωπα στο κοινό! Δεδομένου ότι από πέρσι δεν έχουν βγάλει νέο υλικό, το setlist βασίστηκε και πάλι σε μεγάλο βαθμό στον πραγματικά πολύ καλό δίσκο τους "Bring On The Mesmeric Condition" του 2018, για τον οποίο και περιοδεύουν ακόμα. Για την ακρίβεια, το τρέχον σκέλος της περιοδείας τους τελείωσε στο Κύτταρο.

Ο Leighton Koizumi ήταν ο αδιαμφισβήτητος star της βραδιάς, όντας κιόλας ο τραγουδιστής. Ο, διαμένων πλέον στη Γερμανία, Koizumi ήταν επικοινωνιακός και προλόγισε ορεξάτα ορισμένα από τα κομμάτια. Αυτή τη φορά δεν σκαρφάλωσε στις κολώνες, όμως η κίνησή του στη σκηνή ήταν σχεδόν αδιάλειπτη. Τη φανέλα την ίδρωσε κανονικά!

Από τις πρώτες νότες φάνηκε ότι ο Rob Louwers θα πρωταγωνιστούσε, έστω κι αν οπτικά δεν ήταν στο πρώτο πλάνο, λόγω της θέσης του πίσω από το drumkit. Πράγματι, καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας έδωσε τον καλύτερό του εαυτό, παίζοντας πάντα με μεγάλη ένταση. Χαρακτηριστικό είναι ότι ύστερα από μόλις 3-4 τραγούδια, το floor tom σωριάστηκε από τα λυσσώδη χτυπήματα του Louwers μπροστά του και χρειάστηκε η συνδρομή του τεχνικού του Κυττάρου για να μπορέσει να συνεχιστεί η συναυλία.

Ύστερα από τις rock ‘n’ roll εκτελέσεις των "Teenage Head" και "Bothering Me", αλλά και ένα ψυχωμένο "I Don’t Do Funerals Anymore", ο Koizumi εντόπισε κάποιους στο κοινό που πληρούσαν - κατά τη γνώμη του! - τις προϋποθέσεις για να χαρακτηριστούν ως παππούδες. Κάνοντας φωναχτά την ανάλογη ερώτηση, έμαθε την ελληνική λέξη «παππούς» με τη βοήθεια κάποιων πρόθυμων από το κοινό και στη συνέχεια, αφιέρωσε σε όλους τους παππούδες το "My Friend The Bird". Μετά το φρέσκο "Time To Move" ακολούθησε χωρίς ανάσα το "Hang Up", για να φτάσουμε στα πολύ ωραία νέα "One Foot In The Grave" και "High Tide Killer". Θα επαναλάβω ότι το "Bring On The Mesmeric Condition" είναι ένας αναπάντεχα καλός δίσκος, μετά από σχεδόν 35 χρόνια καριέρας.

Για πολλοστή φορά στο Κύτταρο, ο ήχος ήταν πραγματικά εξαιρετικός, ακριβώς όπως έπρεπε να είναι. Όσον αφορά του συνοδοιπόρους του Koizumi, η σκηνική παρουσία του κιθαρίστα Bernadette Pitchi ήταν σίγουρα πιο έντονη από αυτή του Marcello Salis. Κι αν για τον Louwers τα είπαμε ήδη, το δεύτερο μισό του rhythm section, ο Oliver Pilsner, έδενε μουσικά πολύ καλά μαζί του. Άλλωστε, οι δυο τους έχουν περάσει κάποιο φεγγάρι από τους Fuzztones, οπότε έχουν μπαρουτοκαπνισμένη προϋπηρεσία στο στυλ μουσικής που υπηρετούν σήμερα.

Αφού ο Koizumi μας προειδοποίησε ότι "No One Rides For Free", μας σέρβιρε και μια διασκευή σε 13th Floor Elevators, για να κλείσει το κανονικό set με το "Till The Wheels Fall Off". Στο encore είχαμε το "Sex Panther", που νομίζω ότι ο τραγουδιστής οπτικοποιεί αρκετά καλά ο ίδιος, για να πάρουμε για «καληνύχτα» το κλασσικό "Cat On A Hot Thin Groove" σε μια τραβηγμένη σε διάρκεια εκτέλεση.

Πολύ καλή και η φετινή εμφάνιση των Morlocks λοιπόν, οι οποίοι επί σκηνής έδειξαν ότι είναι μια δεμένη, garage μπάντα με πολλά ωραία τραγούδια στον κατάλογό της κι έναν χαρισματικό frontman. Το μοναδικό πράγμα που έλειπε ήταν το στοιχείο της έκπληξης που υπήρχε την πρώτη φορά - αυτό όμως διορθώνεται εύκολα με ένα λίγο διαφοροποιημένο setlist την επόμενη φορά.

SETLIST

 

Killing Floor
Teenage Head
Bothering Me
I Don't Do Funerals Anymore
My Friend The Bird
Time To Move
Hang Up
One Foot In The Grave
High Tide Killer
You Burn Me Out
Heart Of Darkness
Dirty Red
We Can Get Together
No One Rides For Free
You Don't Know (διασκευή 13th Floor Elevators)
Till The Wheels Fall Off

Encore:

Sex Panther
Born Loser
Cat On A Hot Thin Groove

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά 

  • SHARE
  • TWEET