The Ocean Collective, Downfall Of Gaia, Herod @ Voodoo Lounge, Δουβλίνο, 22/03/19

Κατάδυση σε βαθιά, πολύχρωμα, μεγαλειώδη metal νερά

Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 26/03/2019 @ 15:06

Μεσημεριανό τρένο, αφήνω πίσω μου το μονίμως ανεμοδαρμένο και βροχερό Galway και γραμμή 200 χλμ ανατολικά για αυτό που οι ντόπιοι λένε «ηλιόλουστο Δουβλίνο». Όταν φτάνω δεν βρίσκω φυσικά καμιά λιακάδα αλλά εμφανώς μικρότερο ποσοστό υγρασίας. Απευθείας στο Voodoo Lounge ενώ γενικώς η ατμόσφαιρα στους δρόμους είναι αρκετά νωχελική, τουλάχιστον για Παρασκευή απόγευμα σε μια τόσο δραστήρια πόλη. Ένα κρύο αεράκι σε κρατάει σκυφτό μες στο μπουφάν σου και μέχρι και τα θαλασσοπούλια μοιάζουν βαριεστημένα πάνω στις λάμπες του δρόμου.

Η αφορμή για το ταξιδάκι είναι, βέβαια, προφανής. Το να δω τους The Ocean Collective ζωντανά στη συγκεκριμένη περιοδεία, ήταν για μένα μοίρα και αισθητηριακή υποχρέωση. Ο λόγος δεν ήταν άλλος από το τελευταίο τους άλμπουμ "Phanerozoic I: Paleozoic" (εδώ η κριτική του Θεοδόση Γενιτσαρίδη), μία δουλειά που εδώ στο Rocking βρήκε μια θέση ψηλά στη λίστα μας με τα καλύτερα του 2018, όπως εξάλλου και σε πολλές αντίστοιχες παγκοσμίως. Για τον γράφοντα όμως ήταν το απόλυτο No1 της περασμένης χρονιάς και πιθανόν ένα από τα καλύτερα και πιο μεστά metal άλμπουμ της τρέχουσας δεκαετίας.

Πέραν του γούστου του καθενός, δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι οι The Ocean κάνουν πολύ εκτεταμένες περιοδείες - είναι εξάλλου η πρώτη τους απασχόληση. Το "Phanerozoic" έχει κυκλοφορήσει τέσσερις μήνες κι έχουν ήδη ολοκληρώσει ένα πρώτο ευρωπαϊκό σκέλος κι ένα πακέτο Ωκεανίας-Ινδίας πριν ξεκινήσει το δεύτερο ευρωπαϊκό πόδι του tour τους. Σε αυτό επισκέπτονται την Ιρλανδία για πρώτη φορά έπειτα από σχεδόν δέκα χρόνια. Κάπου εδώ μπορώ να αναφέρω ότι ένα πουλάκι μου είπε ότι πιθανότατα Σεπτέμβριο με Οκτώβριο θα τους θαυμάσετε ξανά και στην Ελλάδα.

Η καλή δημοτικότητα, το εξαιρετικό νέο άλμπουμ και η μακροχρόνια απουσία τους με έκαναν να περιμένω πολύ κόσμο στο live, ακόμα και οι  support μπάντες είναι επίσης πολύ αξιόλογες και «καυτές». Φτάνω στο Voodoo Lounge στις 18.20. Με τις πόρτες να ανοίγουν στις 18.30 και το event να ξεκινάει στις 19.00 θα περίμενα να βρω τουλάχιστον δυο τρεις παρέες, δεν βρίσκω όμως κανέναν. Το Voodoo Lounge είναι ακριβώς πάνω στον πανέμορφο ποταμό Liffey κι είναι πάντα μια απόλαυση να κάνεις το τσιγάρο σου κοιτώντας τις ήρεμες όχθες. Ύστερα από λίγο ένας τύπος με t-shirt Napalm Death πλησιάζει: «Έχεις φωτιά;» Έχω. Η βραδιά ξεκινάει κι επίσημα.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να γράψω για τους Herod, δυστυχώς όμως έχασα το μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης τους. Ο λόγος είναι ότι έπρεπε να συναντήσω τον Robin Staps των The Ocean για μια συνέντευξη που θα διαβάσετε σύντομα. Όταν τον συνάντησα του είπα ότι ελπίζω να προλάβω τους Herod αλλά τελικά η κουβέντα μας άναψε για τα καλά. Όταν κάποια στιγμή η συνέντευξη ολοκληρώθηκε του λέω «Πάω να τους προλάβω έστω και λίγο, είναι πολύ καλοί». Ο Robin κουνάει το κεφάλι του χαρούμενος και μου απαντάει: «Είναι τρομεροί και πιστεύω ότι θα πετύχουν. Η αίσθηση του ρυθμού που έχουν είναι απίστευτη!»

Στα δέκα λεπτά που είδα από το μισάωρο σετ τους η παραπάνω δήλωση ήταν εξαιρετικά εμφανής. Όπως είπαμε πρόσφατα και στην παρουσίαση μας για το ολοκαίνουριο "Sombre Dessein", τα grooves της μπάντας είναι πραγματικά θαυμάσια και πολύ πάνω από τον sludge μέσο όρο. Συνδυάζουν μια βιομηχανική αίσθηση και Meshuggah-like  αρετές σε ένα αργόσυρτο και πελώριο υβριδικό sludge/post metal, αν και ζωντανά εκπνέουν κι ένα έντονο core αέρα. Ίσως σε αυτό ευθύνονται τα φωνητικά του Mike Pilat - τραγουδιστή του "Precambrian" για να μην ξεχνιόμαστε- τα οποία ακούγονταν αρκετά τραχιά στον ακόμα άδειο χώρο. Οι περίπου 60 νοματαίοι που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στο μαγαζί χειροκρότησαν ζεστά τους Herod, αν και δεν είμαι σίγουρος για το αν αντιλήφθηκαν τις post-apocalyptic πτυχές τους.

Ο κόσμος σαν να άρχισε λίγο να πυκνώνει στην αναμονή για τους Downfall Of Gaia, ενώ εγώ προβληματιζόμουν για την ποιότητα του ήχου. Το Voodoo Lounge είναι ένα μακρόστενο venue με ιδιαίτερα κακό και παλιομοδίτικο στήσιμο (πόσοι θυμάστε το παλιό ΑΝ Club;) και τα περισσότερα live που έχω δει εκεί δεν έχουν καλό ήχο, ειδικά σε μπάντες των οποίων η μουσική έχει πολλές «ουρές». Τέτοια είναι και η μουσική των Downfall Of Gaia, ένα πολύ αξιόλογο ατμοσφαιρικό post black metal που χρειάζεται καλή ευκρίνεια για να αναδειχθεί.

Downfall Of Gaia

Όντως, ο ήχος τους ήταν σχετικά μέτριος και δεν ευθύνονται οι ίδιοι για αυτό. Αυτό όμως δεν τους εμπόδισε για 45 λεπτά να απλώσουν γενναιόδωρα τα χαρίσματα τους. Εδώ πρέπει να αποδώσουμε τα εύσημα και στους Ιρλανδούς metallers: πρόκειται για ένα κοινό που δεν είναι τρομερά εκδηλωτικό σε moshpits, headbanging και τα συναφή, ακούει όμως με προσοχή την μουσική και εκτιμά θερμά όλα τα μέρη. Στην περίπτωση των Γερμανών, τα μελωδικά post μέρη των συνθέσεων τους δεν χάθηκαν στην αναμπουμπούλα και στο κακό reverb του χώρου.

Με την δημοτικότητα τους να ανεβαίνει και το πρόσφατο πόνημα τους "Ethic Of Radical Finitude" να παίρνει πολύ καλές κριτικές από παντού (και από εμάς, βεβαίως βεβαίως), οι Downfall Of Gaia αποπνέουν φανερά έναν αέρα αυτοπεποίθησης. Σκοτεινοί μα και σοβαροί, είχαν ένα attitude που ισορρόπησε άψογα ανάμεσα στο να είναι επιβλητικοί και απόμακροι. Η τριάδα των Lisovoj, Mazzola και Dos Reis, λουσμένη σε μια κυανή ομίχλη, στάθηκε εντυπωσιακά μπροστά στην σκηνή, μοιράζοντας ρόλους και ταξιδεύοντας στις εναλλασσόμενες διαθέσεις της μουσικής τους. Από πίσω τους το κτήνος που ονομάζεται Michael Kadnar παρέδωσε extreme τυμπανιστικό σεμινάριο, αν και ήταν χαμηλότερα στην μίξη από ότι στο άλμπουμ. Το σετ τους στηρίχθηκε στο "Ethic..." και όσοι έχουν οξεία μουσική αντίληψη κατάλαβαν ότι η μπάντα δεν αστειεύεται καθόλου. Οι Downfall Of Gaia αποχαιρέτησαν το κατευχαριστημένο κοινό στις 20.40, με υποψίες μικρό-αποθέωσης. Τσεκάρετε τους.

Downfall Of Gaia

Ώρα 21.20 και οι πρώτες ανατριχιαστικές νότες του "The Cambrian Explosion" αντηχούν στον χώρο. Το κοινό (που τώρα πια πρέπει να μετράει 250-300 κεφάλια) αμέσως κόβει κάθε κουβέντα καθώς ένα ένα τα μέλη ανεβαίνουν στην σκηνή και στο μεγαλειώδες μπάσιμο του "Cambrian II: Eternal Recurrence" η ενέργεια των The Ocean Collective μας παίρνει και μας σηκώνει. Η μαυροντυμένη εξάδα λειτουργεί σαν καλολαδεμένο άρμα μάχης, όντας βέβαια αλάνθαστοι παικτικά και διαθέτοντας εντυπωσιακή κίνηση. Ο ήχος είναι δυνατός αλλά όχι άψογος, αφού τα μπάσα ηχούν αρκετά δυνατά και η υπερφωνάρα του Loic Rossetti λίγο χαμηλότερα από όσο θα έπρεπε. Όλα αυτά όμως δεν μοιάζουν να έχουν και πολλή σημασία.

The Ocean Collective

Η μπάντα είναι τόσο καλή στο σανίδι που μοιάζει να αδιαφορεί για τις οποιεσδήποτε συνθήκες. Οι νεότεροι Mattias Hagerstrand και Paul Seidel (σε μπάσο και τύμπανα) είναι απλώς τρομεροί και απόλυτα ενταγμένοι στις απαιτήσεις του γκρουπ. Ο στρατηγός Robin Straps στο δεξιό μέρος της σκηνής παίρνει πάνω του τις πιο δύσκολες κιθαριστικές ατμόσφαιρες των συνθέσεων του και ελέγχει με την παρουσία του τα πάντα. Ο δε χαρισματικός κύριος Rossetti μαγνητίζει το βλέμμα με την κινησιολογία και τις ερμηνείες του. Μια ζυγισμένη μα επιβλητική μορφή του μοντέρνου metal κι ένας frontman με την ολόδικη του αίγλη. Το "Ordovicium: The Glaciation Of Gondwana" συναντά θερμότατη αντίδραση και το κοινό μοιάζει να λατρεύει τις sludge καταστάσεις.

Ότι λείπει σε ηχητική αρτιότητα, περισσεύει στο εντυπωσιακό light show. Ο φωτισμός πραγματικά προσθέτει πολλά στην όλη εμπειρία μιας The Ocean live εμπειρίας και οι ερυθρές, πορτοκαλί ή μπλε αποχρώσεις μοιάζουν να μας καταδύουν σε διαφορετικά ωκεάνια στρώματα, ενισχύοντας ειδικά τους συνειρμούς αυτούς όταν παίζουν υλικό από το "Pelagial". Το σετ βασίζεται βέβαια περισσότερο στο "Phanerozoic", όμως τα "Pelagial" και "Precambrian" είναι τα άλμπουμ που συμπληρώνουν την εν έτει 2019 αισθητική της μπάντας.

The Ocean Collective

Θεωρώ σημαντικό να πω - και ίσως αυτό είναι ενδεικτικό ενός πιθανού μέλλοντος για τους The Ocean - ότι οι πιο progressive στιγμές του σετ ήταν εκπληκτικά πειστικές. Το "Silurian: Age Of The Sea Scorpions" και το συγκλονιστικό "Statherian" ήταν η από σκηνής επίδειξη του προοδευτικού βάθους και εύρους αυτής της μπάντας, είναι όμως αλήθεια ότι το "Permian: The Great Dying" που έκλεισε το κανονικό σετ επιβεβαίωσε τις υποψίες μας ότι αυτό το έπος θα είναι και το απόλυτο classic τους, στο παρόν και στο μέλλον. Ο κόσμος τραγουδάει και αποθεώνει.

Επιστροφή μέσα σε τρανταχτές επευφημίες και στην σκηνή ανεβαίνει και ο Mike Pilat  όπου μαζί με τον Rossetti παραδίδουν μια όμορφη εκτέλεση του "Ecstasian: De Profundis", εκτέλεση που πρωτίστως οι ίδιοι δείχνουν να απολαμβάνουν ιδιαίτερα. Τελευταίο τραγούδι το "Benthic: The Origins Of Our Wishes", το οποίο η μπάντα παίζει μανιασμένα και χωρίς αύριο. Αν και τίποτα δεν έκλεψε την δόξα του "Permian" και παρά το μικρό σετ (μία ώρα και είκοσι λεπτά δεν έφτανε ούτε για ζήτω), οι The Ocean αποχαιρετούν ένα κοινό που ξελαρυγγιάζεται και που ακούγεται βασικά σαν να ήμασταν οι διπλάσιοι.

The Ocean Collective

Οι The Ocean Collective είναι ένα σχήμα που δεν έχει πια πάρα πολλά να αποδείξει. Ζωντανά είναι εξαιρετικοί και απλώς επικυρώνουν όσα υπονοούν και οι studio δουλειές τους, ότι είναι δηλαδή μία από τις απολύτως καλύτερες metal μπάντες εκεί έξω. Αυτό σχολίαζαν και οι περισσότεροι. Θα κλείσω το report με την ατάκα ενός τύπου σε μια κοντινή παρέα: «Δεν είδαμε καμιά τυχαία μπάντα σήμερα. Είδαμε μια μπάντα που είναι game changers».

Βγαίνοντας έξω το αεράκι είναι ακόμα κρύο. Η ψυχή μου όμως σήμερα θα αποκοιμηθεί πιο ξαλαφρωμένη.

Φωτογραφίες: Αντώνης Καλαμούτσος

SETLIST
 

The Cambrian Explosion
Cambrian II: Eternal Recurrence
Ordovicium: The Glaciation Of Gondwana
Hadopelagic II: Let Them Believe
Firmanent
Silurian: Age Of Sea Scorpions
Statherian
Permian: The Great Dying

Encore:

Ecstasian: De Profundis
Benthic: The Origins Of Our Wishes

  • SHARE
  • TWEET