Gazpacho: «Ο Fireworker δεν θα μπορούσε να καταλάβει μη-χορευτική μουσική»

Μια εις βάθος κουβέντα σχετικά με τις κρυφές φιλοσοφικές αναζητήσεις του νέου άλμπουμ των σπουδαίων Νορβηγών prog rockers

Από τον Μάνο Πατεράκη, 12/10/2020 @ 12:51

Η αφορμή δεν είναι άλλη από τον εντέκατο δίσκο των Νορβηγών Gazpacho, ονόματι, "Fireworker" - κυκλοφορία που, όπως και οι υπόλοιπές τους, πλημμυρίζει τα ηχεία με άκρατο συναισθηματισμό και μοναδική μελωδική προσέγγιση. Το αντίκτυπό τους είναι μεγάλο, το ίδιο και η πορεία τους ανά τα χρόνια. Κάθε σπιθαμή κάθε τους άλμπουμ είναι μελετημένη, κρύβει σκέψεις και φοβερό μεράκι από πίσω. Εξ ου και μια συνέντευξη με τον Thomas Andersen (πλήκτρα/παραγωγή) είναι επιβεβλημένη για να ξετυλιχτεί το κουβάρι του φετινού άλμπουμ και των φιλοσοφικών του αναζητήσεων. Στην τελική, όπως λέει και ο ίδιος, δεν θέλει να βγάζουν εικόνα σκοτεινών Νορβηγών τύπων, αλλά αυτό είναι στο DNA του ψυχισμού της χώρας τους.

Καλησπέρα από την Ελλάδα, Thomas! Πώς είναι η κατάσταση εκεί με τον κορωνοϊό;

Καλησπέρα από τη Νορβηγία. Η πανδημία βρίσκεται σε μια αργή άνοδο αυτήν τη στιγμή εδώ, αλλά η κυβέρνηση μοιάζει να έχει την κατάσταση κάπως υπό έλεγχο και δεν έχουμε lockdown. Τα σχολεία είναι ανοιχτά, το ίδιο και τα καταστήματα, οπότε τα πράγματα είναι όσο πιο φυσιολογικά θα μπορούσαν να είναι αυτήν την περίοδο. Νομίζω πως η κυβέρνηση θα μπορούσε να είναι πιο αυστηρή, γιατί φαίνεται πως άνοιξαν τα πάντα λίγο πιο νωρίς απ’ ό,τι θα έπρεπε. Φοβόντουσαν πως οι άνθρωποι θα αντιδρούσαν αν έμεναν σε lockdown για μεγάλο διάστημα. Πιστεύω ότι έπρεπε να εμπιστευτούν περισσότερο τη δύναμη της ψυχής που έχει ο λαός.

Νομίζω πως οι σκέψεις που προκύπτουν από μια τέτοια παγκόσμια απειλή είναι ιδανική πηγή έμπνευσης για τους Gazpacho. Μου μοιάζει αδύνατο να μην είστε επηρεασμένοι από αυτό στο επόμενό σας άλμπουμ...

Ο φετινός δίσκος είναι πολύ πιο παλιός από την πανδημία, αλλά το τραγούδι "Hourglass" γράφτηκε μετά το ξέσπασμα του Μαρτίου. Εξετάζοντάς το τώρα, βλέπω με σιγουριά ότι ακόμα και ο τίτλος hourglass (κλεψύδρα) ίσως θυμίζει λίγο το συναίσθημα που σε κατακλύζει στο lockdown, σαν να είσαι ψάρι σε γυάλα που κοιτάζει τον έξω κόσμο.

Πόσο ζημιώνει η πανδημία τα οικονομικά της μπάντας;

Τα έσοδα από την μπάντα δεν ήταν ποτέ θέμα για εμάς, καθώς έχουμε όλοι μας άλλες δουλειές. Εγώ, για παράδειγμα, βγάζω τα προς το ζην συνθέτοντας μουσική για διαφημίσεις. Σποτάκια. Οπότε, τα τα λεφτά που βγάζουν οι Gazpacho επενδύονται αποκλειστικά στο να φτιάχνουμε το προϊόν της ίδιας της μπάντας. Ξοδεύουμε λεφτά στο μιξάρισμα, στο mastering και στις συναυλίες. Δεδομένου ότι ακυρώθηκαν οι συναυλίες, δεν χάνουμε και δεν κερδίζουμε τίποτα. Θα κάνουμε ένα livestream όπου θα παίξουμε ολόκληρο το νέο μας άλμπουμ μαζί με κάποια παλιότερα τραγούδια. Ελπίζουμε ότι θα συμμετάσχει αρκετός κόσμος για να μας βοηθήσει να χρηματοδοτήσουμε τον επόμενο δίσκο. Θα κάνουμε περιοδεία για το "Fireworker" το 2021, αν τα πράγματα επιστρέψουν στο φυσιολογικό.

Το δελτίο τύπου λέει - πολύ σωστά κατ' εμέ - πως οι στίχοι σας μπορούν να περιγραφούν γύρο από τρεις πυλώνες: α) Μεγάλα φιλοσοφικά ερωτήματα, β) λογοτεχνικές αναζητήσεις και γ) προσωπικές αναταραχές. Πώς ερμηνεύεται αυτό στο "Fireworker";

Το μεγάλο φιλοσοφικό θέμα του "Fireworker" είναι η υπόθεση πως δεν μπορεί να υπάρχει ελεύθερη θέληση, καθότι μας ελέγχει μια δυνατότερη, ενστικτώδης μεριά του εαυτού μας. Η ίδια ζωώδης δύναμη αναπαράγεται αδιάκοπη από τη στιγμή της αρχής της ζωής, με πολύ μεγάλη επιτυχία μέχρι ακόμα και σήμερα! Θα έλεγα πως το ίδιο ισχύει και για τους άλλους μας δίσκους, δηλαδή ο καθένας έχει ένα concept φιλοσοφικού ενδιαφέροντος. Το "Soyuz", ο προηγούμενός μας δίσκος, αφορούσε στο αναπόφευκτο του θανάτου και πώς αυτό επηρεάζει τη στάση ζωής μας. Το "Molok" αφορούσε στο debate μεταξύ επιστήμης και Θεού. Οι λογοτεχνικές αναφορές σχετίζονται με το πώς τα βιβλία υπήρξαν ανέκαθεν τεράστια έμπνευση για τους Gazpacho. Για το "Fireworker", η έμπνευση είναι τα έργα του Μπόρχες, με έμφαση στη "Βιβλιοθήκη Της Βαβέλ", καθώς και η "Καταγωγή Των Ειδών" του Δαρβίνου. Υπάρχει μια αναφορά στη "Λάμψη" του Στίβεν Κινγκ στο τραγούδι "Fireworker", αν μπορείς να αποκαλέσεις τον Στίβεν Κινγκ λογοτεχνία... Μην παραλείψω, επίσης, πως οι εμπειρίες του Γάλλου συγγραφέα Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ ήταν η κύρια ιδέα πίσω από το "Tick Tock". Τώρα, όσον αφορά στις προσωπικές αναταραχές... Πρόκειται για τη φυσική μας απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις που κάνουμε και συζητάμε στους δίσκους μας. Ελπίζω να μην φαινόμαστε σκοτεινοί, κατηφείς Νορβηγοί, αν και πιστεύω πως είναι και αυτό ένα μέρος της ψυχής αυτής της χώρας. Θες δεν θες, κάποιο τραύμα σου μένει όταν ζεις στο απόλυτο σκοτάδι για τέσσερις μήνες τον χειμώνα. Την ίδια στιγμή, είναι πολύ σημαντικό να αφήσεις χώρο στην κουλτούρα σου για ερωτήσεις που είναι σκοτεινές και να μην χρησιμοποιείς όλη την τεχνολογία σου για απλή διασκέδαση. Είναι κέρδος να βουτάμε στα βάθη μας να δούμε τι κρύβεται εκεί. Κάτι που κοιμάται, αλλά ταυτόχρονα ορίζει πολλές από τις μέρες μας.

Το μεγάλο φιλοσοφικό θέμα του "Fireworker" είναι η υπόθεση πως δεν μπορεί να υπάρχει ελεύθερη θέληση, καθότι μας ελέγχει μια δυνατότερη, ενστικτώδης μεριά του εαυτού μας

Όσον αφορά τη θεματολογία του, το "Fireworker" μπορεί να συγκριθεί με το "Night", ως η άλλη οψη του νομίσματος... Πολλοί - όχι εγώ να σημειώσω - θεωρούν το "Night" την κορυφαία στιγμή της δισκογραφίας σας. Πώς αισθάνεσαι τώρα όταν επισκέπτεσαι πάλι τα παλιά αυτά άλμπουμ;

Στο μυαλό μου, το "Fireworker" μοιάζει περισσότερο στο "Demon" παρά στο "Night", αλλά καταλαβαίνω γιατί πολλοί τα συγκρίνουν. Ο Fireworker θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι υπό μία έννοια ένας Demon. Η τεχνική του να αφήνεις τη μουσική να ρέει ελεύθερη χωρίς να λαμβάνει υπόψιν τις παραδοσιακές δομές σύνθεσης κομματιού έρχεται στο μυαλό, καθώς και η επιθυμία να χρησιμοποιήσεις τη μουσική για να πας σε μέρη όπου δεν μπορούν να φτάσουν οι λέξεις. Αυτό, βέβαια, ισχύει για όλους μας τους δίσκους, συμπεριλαμβανομένου του "Night", αν και μάλλον το "Night" ήταν που έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση στο κοινό. Η μπάντα εξελίχθηκε, αλλά ταυτόχρονα έμεινε η ίδια και αυτό μου θυμίζει μια συνέντευξη που είδα με τον Richard Dawkins. Έλεγε πως αν μπορούσες να δεις τον πατέρα σου και τον πατέρα του πατέρα σου και τον προπάππου σου κ.ο.κ. κοιτώντας για ένα δευτερόλεπτο κάθε φωτογραφία θα σου έμοιαζαν όλοι ίδιοι, αλλά μετά από λίγο θα κοιτούσες ένα ψάρι ή ένα ερπετό! Τα πράγματα αλλάζουν, αλλά παραμένουν ίδια.

Το κομμάτι που ξεχωρίζει φέτος δεν είναι άλλο από το φοβερό "Space Cowboy", που φτάνει τα 20 λεπτά σε χρόνο. Το αγάπησα με τις ακροάσεις, ειδικά τις στοιχειωτικές μελωδίες του πιάνου/πληκτρών. Παρατηρώ ότι οι παύσεις και τα κρεσέντο είναι πολύ συχνά και όχι τόσο οργανικά συνδεδεμένα. Είναι συνειδητό;

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Η άνοδος και πτώση των τέμπο και δυναμικών είναι μια συνειδητή επιλογή για να προσπαθήσεις να «τη φέρεις» στον ίδιο τον "Fireworker". Κάναμε την υπόθεση πως δεν θα μπορούσε να καταλάβει μουσική που δεν είναι χορευτική, καθώς ο χορός μοιάζει πιο «ζωώδης». Οπότε, προσπαθήσαμε να φτιάξουμε μουσική που θα δυσκολευόταν να ακολουθήσει, ώστε να του διαφύγει και να φτάσει στο μυαλό του ακροατή δίχως να του δημιουργήσει αμφιβολίες και αποφασίσει να εκδικηθεί.

Μίλα μας λίγο και για τα εντυπωσιακά χορωδιακά σημεία που βάλατε και διαφεντεύουν το τραγούδι.

Η χορωδία του τραγουδιού είναι εμπνευσμένη από ένα κείμενο που είχε γραφτεί για έναν χώρο ταφής πυρηνικών αποβλήτων, νομίζω κάπου στην Utah. Ήθελαν να φτιάξουν μια επιγραφή που θα μπορεί να προειδοποιεί τους ανθρώπους σε δέκα χιλιάδες χρόνια από τώρα, ώστε να μην μπουν μέσα στις σπηλιές και πειράξουν τα πυρηνικά απόβλητα που θα βρίσκονται ακόμα ενεργά εκεί. Το κείμενο θα έπρεπε να γίνεται κατανοητό ακόμα και αν ο πολιτισμός καταστρεφόταν και οι άνθρωποι του μέλλοντος που θα το διάβαζαν θα ήταν πιο απλοί από εμάς. Όπως φανταζόμαστε τους ανθρώπους της παλαιολιθικής εποχής δηλαδή. Το κείμενο ήταν κάτι σαν το ακόλουθο: «Αυτό το μέρος δεν ενέχει καμία τιμή (honour), τίποτα ιερό δεν είναι θαμένο εδώ. Υπάρχει μόνο θάνατος και είναι θάνατος στη μορφή ραδιοκυμάτων». Η χορωδία είναι το συνειδητό μέρος του μυαλού που προσπαθεί να προειδοποιήσει τον πρωταγωνιστή να μην ψάξει πιο βαθιά στον εαυτό του να βρει τον Fireworker και χρησιμοποιεί τις αρχαίες γλώσσες της σκέψης, όπως αυτές υπήρχαν πριν φτιάξουμε λέξεις. Είναι ένας τρόπος να πει πως κάποια πράγματα μπορεί να είναι πολύ πιο επικίνδυνα απ’ ό,τι φαίνονται και πρέπει να τα αφήνεις στην ησυχία τους.

Gazpacho

Το ίδιο το εξώφυλλο του "Fireworker" είναι αρκετά αφηρημένο αλλά υποθέτω υπάρχει ένα σκεπτικό από πίσω...

Ο καλλιτέχνης μας, με τον οποίο συνεργαζόμαστε απ’ την αρχή της καριέρας μας, είναι ο Ισπανός Antonio Seijas και ναι, το εξώφυλλο σχεδιάστηκε εξαρχής για τον σκοπό του άλμπουμ. Είναι εμπνευσμένο από παλιούς χάρτες σπηλιών, καθώς αρχικά του είχαμε ζητήσει να φτιάξει μια δημιουργία που να μοιάζει σαν χάρτης ενός τρομερά πολύπλοκου λαβυρίνθου από τούνελ. Σαν χιλιάδες διαδρομές μέσα σε μια σπηλία. Αυτό που μας έφερε ήταν ένας χάρτης που, όταν τον κοίταζες από πιο μακριά, έμοιαζε σαν τον ανθρώπινο εγκέφαλο με τους δισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια νευρώνες. Ήταν όλα σε χρώμα ραδιενεργού πρασίνου ως φόρος τιμής στη χορωδία και την προειδοποίησή της. Αγαπάμε τις δουλειές του και πάντα έχουν κάτι να προσθέσουν στο τελικό μας έργο.

Η μουσική σας είναι τόσο συναισθηματική. Είναι κάτι που καταλαβαίνει κανείς με την πρώτη ακρόαση ακόμα και αν δεν σας ξέρει. Όταν οι προσωπικές σας εμπειρές στερεύουν, πού στρέφεστε για να βρείτε πρώτη ύλη;

Όταν στερεύει, στερεύει. Δεν νομίζω πως είναι δυνατό να υποκριθείς κάτι και να μην σε πάρουν χαμπάρι. Το αποτέλεσμα θα είναι να κάνεις τον εαυτό σου και τους άλλους να βαριούνται. Την ίδια στιγμή αναρωτιέμαι: Πώς γίνεται να στερέψει; Σ’ αυτόν τον συναρπαστικό κόσμο όπου ζούμε, με όλα τα ενδιαφέροντα πράγματα για τα οποία μπορείς να γράψεις, περισσότερο με ανησυχεί πως η ζωή είναι μικρή για να προλάβω να μιλήσω για όλα. Ξέρω ήδη πως ακόμα και αν ξεκινούσα τώρα και δεν σταματούσα ποτέ, δεν θα τα κατάφερνα να ακούσω όλη τη μουσική που θέλω να ακούσω, να διαβάσω όλα τα βιβλία που θέλω να διαβάσω. Αισθάνομαι σαν έναν τύπο σε αεροπλάνο που είναι έτοιμο να πέσει και προσπαθεί να κάνει όσα πιο πολλά μπορεί να κάνει όσο έχει ακόμα λίγο χρόνο...

Κατά την άποψή μου, η prog rock/metal σκηνή είναι σε μεγάλη άνοδο τα τελευταία χρόνια. Μάλιστα, παρατηρώ όλο και περισσότερους καλλιτέχνες να μην διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τα πλήκτρα και τα PC τους σε πιο ηλεκτρονικά μονοπάτια...

Η μουσική σκηνή έχει αλλάξει εντελώς τα τελευταία λίγα χρόνια και μάλλον η εποχή του μεγάλου καλλιτέχνη έχει παρέλθει. Δεν νομίζω πως θα βγουν σ’ αυτό το κλίμα νέοι U2 ή Coldplay γιατί η πρόσβαση σε αναρίθμητη μουσική επιτρέπει σε όλους μας να ακολουθήσουμε οποιοδήποτε μονοπάτι επιλέξουμε. Στο είδος όπου βρισκόμαστε εμείς, αυτή η κατάσταση επιτρέπει σε πολλές μπάντες που παλιότερα δεν θα είχαν ελπίδα διανομής δίχως δισκογραφική, να μπορούν να αποφασίζουν οι ίδιοι τι θεωρούν καλό μουσικά και τι όχι. Επίσης, τα όρια μεταξύ των ειδών δεν είναι τόσο καθαρά όσο παλιότερα. Όπως λες, μπάντες που ήταν κάποτε heavy αποφασίζουν ξαφνικά να το γυρίσουν σε ambient με '80s synth και δεν υπάρχει κανένα όριο πια. Εγώ πιστεύω πως η καλλιτεχνική ελευθερία είναι καλή, ωστόσο καταλαβαίνω πως ο ρόλος των δισκογραφικών ως φίλτρο όντως κατάφερνε να αποτρέψει κάποιες από τις πραγματικά κακές μουσικές να φτάσουν σε εμάς.

Σε αυτό το νέο κύμα του prog, πολλοί θεωρούν τον Steven Wilson ως τον «βασιλια», ο οποίος συμπτωματικά κυκλοφορεί επίσης νέα μουσική φέτος. Συμμερίζεσαι αυτήν την άποψη;

Θα έλεγα πως αν κρίνουμε τις πωλήσεις του, τα views του στο Youtube, τα stream του κτλ έχεις μάλλον δίκιο. Ο τύπος έχει φοβερό ταλέντο. Την ίδια στιγμή, το τελευταίο του τραγούδι που άκουσα μου ακουγόταν σαν disco μουσική, οπότε δεν ξέρω αν μπορείς να τον πεις πραγματικά progger αυτές τις ημέρες. Νομίζω ότι απλώνει τα κλαδιά του και πάει όπου τον φτάσει η μουσική. Στο μυαλό μου οι βασιλιάδες είναι ακόμα οι Yes, οι Jethro Tull, οι Genesis και φυσικά οι αγαπημένοι μου Marillion. Αλλά πάλι, εγώ είμαι γέρος...

Στο μυαλό μου οι βασιλιάδες είναι ακόμα οι Yes, οι Jethro Tull, οι Genesis και φυσικά οι αγαπημένοι μου Marillion

Ποια είναι τα πέντε άλμπουμ που λιώνεις τελευταία; Μίλησέ μου λίγο γι’ αυτά.

Θα σου πω για τα αγαπημένα μου τραγούδια φέτος σύμφωνα με τη στατιστική του Spotify μου. Πρώτον, το "Malka Moma" της Neli Andreeva, το οποίο είναι το ομορφότερο τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ και είναι γεμάτο με την ευφυία της βουλγαρικής μουσικής. Επίσης, το πρότζεκτ της ιδίας, ονόματι Nusha, αξίζει να ακουστεί, καθώς και το Trio Bulgarka στην ίδια κατηγορία μουσικής. Έπειτα, ανακάλυπτα ξανά ένα κομμάτι που αγαπούσα σαν παιδί. Το άκουγα κάθε μέρα που γυρνούσα απ’ το σχολείο. Ήμουν μοναχοπαίδι με δύο εργαζόμενους γονείς, οπότε τις ώρες που ήμουν μόνος μου πριν γυρίσουν σπίτι υποκρινόμουν πως ήμουν μαέστρος στη "Spring Sonata" του Μπετόβεν. Δεν το είχα ακούσει απ’ όταν ήμουν επτά χρονών. Φέτος που άρχισα να το ξανακούω συνειδητοποίησα πως μου ξυπνάει αναμνήσεις γλυκόπικρης μοναξιάς στο διαμέρισμα των γονιών μου. Πολύ όμορφα πράγματα. Συνεχίζοντας, έχουμε το "Rubycon" των Tangerine Dream που παίζει πάντα όταν πάω για τρέξιμο, το λατρεύω. Το "Selling England By The Pound" των Genesis είναι σε συνεχές rotation απ’ όταν διάβασα το βιβλίο που έγραψε ο tour manager τους σχετικά με τα πρώτα τους χρόνια. Τι ταλαντούχοι που ήταν όλοι τους! Τέλος, το "Easter Overture" του Rimsky-Korsakov έχει μερικές από τις πιο γλυκές, πιο ρομαντικές μελωδίες όλων των εποχών. Ξέρω πως θεωρείται ελαφρύς από την «αστυνομία» της κλασικής μουσικής, αλλά δεν με νοιάζει. Δώσε μου την καραμέλα και δώστη μου τώρα!

Είχαμε ξαναμιλήσει πίσω στο 2012. Τότε είχες συμφωνήσει πως το "March Of Ghosts", που είχε μερικά πιο άμεσα κομμάτια, θα μπορούσε να σας συστήσει σε ένα μεγαλύτερο κοινό. Τι πιστεύεις τώρα;

Ε... Νομίζω πως όλοι ξέρουμε πως αυτό το σχέδιο απέτυχε! (γέλια) Πλάκα κάνω. Όπως όλα τα άλμπουμ μας, ήταν το σωστό άλμπουμ για εμάς εκείνη την εποχή. Ξέρω πως έκανε κλικ σε ανθρώπους που προτιμούν περισσότερο τα «τραγούδια» παρά τις μεγάλες «Κάντιλακ» των μεγάλων σε διάρκεια κομματιών που γράφουμε. Αυτήν τη στιγμή, αισθάνομαι πολύ περήφανος για το "March Of Ghosts". Το "What Did I Do?" είναι ένας όμορφος φόρος τιμής στον ιδιοφυή κωμικό συγγραφέα P. G. Wodehouse και ελπίζω να το αναφέρει όταν τον συναντήσω στον παράδεισο. Μου χρωστάει μια-δυο μπύρες εκεί ψηλά, το δίχως άλλο.

Gazpacho

Ένας από τους δίσκους σας που προτείνω σε κόσμο ανά τα χρόνια είναι το "Firebird". Είναι εγκληματικά παραγνωρισμένο. Έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια από την κυκλοφορία του!

Κι εγώ αγαπάω το "Firebird" και ξέρω ότι είναι ένα από τα άλμπουμ που θεωρεί ο κόσμος filler. Αλλά, όπως λες, τα τραγούδια "Orion" ήταν ιδιαίτερα, καθώς και το "Swallow" και το "Do You Know What You Are Saying?", στο οποίο είχαμε τη φοβερή τύχη να συμμετέχει με ένα σόλο ο Steve Rothery των Marillion. Δεν αισθάνομαι καμία ντροπή γι’ αυτό το άλμπουμ, για κανένα λόγο. Νομίζω ότι αξίζει να το ακούσεις τώρα αν το έχεις και δεν το έχεις ακούσει εδώ και πολύ καιρό. Το "Firebird" φτιάχτηκε μια χαοτική περίοδο των ζωών όλων μας. Υπήρχαν χωρισμοί παντού, συναντιόμασταν κάθε Παρασκευή βράδυ να φτιάξουμε μουσική στο στούντιο, πίναμε και βγαίναμε μετά να παρτάρουμε να «γνωρίσουμε κορίτσια». Μερικά από αυτά τα κορίτσια, να φανταστείς, συμμετείχαν κάνοντας δεύτερα φωνητικά στο background του άλμπουμ και πιθανότατα δεν είχαν ιδέα σε τι λάμβαναν μέρος.

Τα τελευταία λόγια σου ανήκουν να απευθυνθείς σε Έλληνες που θα διαβάσουν αυτήν τη συνέντευξη.

Θέλω να σας ευχαριστήσω που τη διαβάσατε και ελπίζω να δώσετε μια ευκαιρία στο "Fireworker". Αν το κάνετε, παρακαλώ να έχετε υπόψιν ότι χρειάζεται μερικές ακροάσεις για να μπεις μέσα του, αλλά άπαξ και γίνει υπάρχει η πιθανότητα να σας δώσει μια εμπειρία που είναι διαφορετική από πολλά άλλα συγκροτήματα. Φτιάχτηκε με ειλικρίνεια και αγάπη από εμάς για εσάς.

  • SHARE
  • TWEET