Obscura

Πάνω από το κεφάλι του ιθύνοντα νου των Obscura, Steffen Kummerer, κρέμονται αυτήν την στιγμή κατηγορίες ότι έχει κλέψει ιδέες των πρώην συνεργατών του για το παρόν άλμπουμ. Δεν ξέρουμε πως θα πάει αυτή η υπόθεση, αν και η ιστορία έχει δείξει πως όταν σε εγκαταλείπουν οι συνεργάτες σου όλη την ώρα, το πράγμα δυστυχώς βρωμάει. Ας δούμε το άλμπουμ όσο το δυνατόν με ανεπηρέαστη ματιά, για την ώρα.

Με ολοκαίνουρια σύνθεση πλην του Kummerer (φωνή, κιθάρα), οι Obscura παραδίδουν το έβδομο άλμπουμ τους και το δεύτερο της τριλογίας που έχουν σχεδιάσει, μετά το "A Valediction" του 2021. Η αλήθεια είναι πως, έτσι κι αλλιώς, το γκρουπ είναι εξαιρετικά ποιοτικό σε όλα τα χρόνια της ύπαρξης του και πως βρίσκονται σε ένα παρατεταμένα καλό φεγγάρι, τουλάχιστον από το "Akroasis" του 2016. Το "A Sonication" συνεχίζει στο πνεύμα του προκατόχου του, προσθέτοντας δηλαδή μεταγγίσεις νέων ήχων και μελωδιών στο technical death metal τους - ιδίωμα του οποίου αποτελούν σημαντικούς εκφραστές.

Γερές ενέσεις μελωδίας λοιπόν. Σε τραγούδια όπως το "Silver Linings" και το "Stardust" γίνεται αισθητή μια σχεδόν sing-along μελωδική αισθητική που θυμίζει πολύ την σουηδική melodeath σχολή. Οι Obscura δεν είναι πια αυτοί οι πιστοί συνεχιστές του Death/Cynic ύφους αλλά ακούγονται αρκετά πιο «οικουμενικοί» και λίγο πιο «χεβιμεταλλάδες», αν μου επιτρέπεται το σχόλιο. Το "A Sonication" δεν χαρακτηρίζεται από τον όγκο του death metal αλλά από μια πιο progressive και τεχνοκρατική νοοτροπία.

Το δυνατότερο σημείο του άλμπουμ είναι φυσικά οι φαντασμαγορικές, περίτεχνες κιθάρες. Μπόλικο shredding, υπερηχητικά arpeggios και λυρικά leads εναλλάσσονται αδιάκοπα. Ομολογώ πως, αν κι εντυπωσιακότατες, οι κιθάρες των Obscura είναι και λίγο παλαιάς κοπής: σε συνδυασμό με το ότι ο κρυστάλλινος, κλινικός ήχος θυμίζει τις εποχές που το metal πούλησε την ψυχή του στα Protools, η ενορχήστρωση του άλμπουμ θυμίζει πολύ τα χρόνια γύρω από το 2000. Αντίθετα το απίστευτο μπάσο (συχνά άταστο φυσικά) του Robin Zielhorst είναι διαχρονικό και ουσιώδες.

Οι οκτώ συνθέσεις του άλμπουμ είναι όλες άριστα στημένες και διαθέτουν εξαιρετική ροή. Υπάρχουν στιγμές που ξεχωρίζουν, όπως το mid-tempo "Evenfall" που είναι κομμένο και ραμμένο για να αποτελεί live highlight ή το ομώνυμο με τον έντονο sci-fi χαρακτήρα του. Προσωπικά προτιμώ περισσότερο απ’ όλα το instrumental "Beyond The Seventh Sun" ακριβώς επειδή είναι instrumental. Βλέπεις, πιστεύω πως η φωνή του Kummerer είναι αρκετά επίπεδη και άχρωμη, σπάνια προσθέτοντας κάτι σημαντικό στα τραγούδια. Έτσι η συγκεκριμένη σύνθεση λάμπει, μέσα στην περιπέτεια και τον λυρισμό της.

Συνολικά λοιπόν, το νέο άλμπουμ των Obscura βρίσκεται στα καθιερωμένα, υψηλά standards που έχουν θέσει οι Γερμανοί όλα αυτά τα χρόνια. Αν κι εξακολουθώ να νιώθω πως το "Diluvium" είναι το καλύτερο άλμπουμ τους, το "A Sonication" φαντάζει σαν πολύ καλή πύλη εισόδου για νέους ακροατές τους κι ακόμη μια δουλειά με σφραγίδα εγγύησης για τους παλιότερους. Πρόκειται για έναν ακόμα πολύ καλό Obscura δίσκο που ικανοποιεί απόλυτα, χωρίς πια να έχει την δύναμη να εκπλήξει - αν κάποιος περιμένει κάτι τέτοιο από μια μπάντα που φαντάζει πλέον πλήρως καθιερωμένη.

Bandcamp