Scar Symmetry

The Singularity Phase II - Xenotaph

Nuclear Blast (2023)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 02/06/2023
Επιστροφή με τη συνέχεια στη τριλογία που μάλλον δεν θυμόταν κανείς
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Παραδόξως έπρεπε να περάσουν εννιά ολόκληρα χρόνια για να ξανακούσουμε από τους progressive melodeath Σουηδούς φίλους μας Scar Symmetry. Ο λόγος μάλλον ασαφής αν και γνωρίζουμε ότι ξεκίνησαν την ηχογράφηση το μακρινό 2015 και στο ενδιάμεσο παραιτήθηκε και ο μπασίστας Andreas Holma. Η σταθερή κιθαριστική αξία Per Nilsson είναι εδώ όμως και εδώ είναι και η συνέχεια της τριλογίας The Singularity Trilogy που αν κανείς θυμάται ακόμα ξεκίνησε το 2014 με το "The Singularity (Phase I - Neohumanity)" το οποίο μάλλον πέρασε και δεν ακούμπησε. Οπότε τόσα χρόνια μετά, να επιστρέφεις στο ίδιο concept τότε πραγματικά θα πρέπει να κάνεις ένα δυνατό μπαμ για να κερδίσεις το όποιο ενδιαφέρον των ακροατών.

Στο νέο τους album λοιπόν συνεχίζουν να εξερευνούν το theme του neohumanity, της τεχνητής νοημοσύνης και της τεχνολογίας μέσα από ένα δυστοπικό πρίσμα. Βασικά οι neo-humans κάτι σαν άνθρωποι-ρομποτ με ΑΙ κατά του δύστυχου πληθυσμού ώσπου σκάνε μύτη φτερωτοί εξωγήινοι (βλ. εξώφυλλο) να σώσουν την ανθρωπότητα. Οκ πάμε παρακάτω στα της μουσικής. 11 τραγούδια συνολικής διάρκειας 58 λεπτών, με κατά βάση το ίδιο μοτίβο που όσοι γνωρίζουν τους SC ξέρουν τι να περιμένουν: δυνατές μελωδίες, εναλλαγές growls-clean φωνητικών, αρμονίες και progressive στυλ που είναι μεν άρτια τεχνικά χωρίς όμως να γίνεται ‘βαρύ’. Η παραγωγή είναι άψογη και κάθε λεπτομέρεια δουλεμένη εξαιρετικά αλλά πάντα θα υπάρχει κάτι που με ενοχλεί στη μετα-Älvestam εποχή των SC και αυτά είναι τα φωνητικά που ακούγονται κάπως άνοστα. Έκανα το λάθος να ξεκινήσω το "Chrononautilus" με ακουστικά σε δυνατή ένταση και παραλίγο να σπάσουν τα τύμπανα μου με το α-λα-Pantera ξεκίνημα. Συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο προκάτοχος του στη τριλογία, με την όμορφη ισορροπία αγριάδας και μελωδίας με catchy chorus και μελωδικά solos. Θετικό ότι τα progressive στοιχεία των εναλλαγών επιθετικότητα και κλίμακες είναι αναπάντεχα και ενίοτε black με ατελείωτα blastbeats. Ενδιαφέρον η δυναμική του μπάσου στο "Scorched Quadrant" που είναι αρκετά μπροστά και γεμίζει τον ήχο. Δυστυχώς το κομμάτι ακολουθεί μια οδό χωρίς κορύφωση και κάπως αφήνει απλά υποσχέσεις. Αντιθέτως το "Overworld" μας πηγαίνει σε παλιότερες -χωρίς υπερβολικά concepts- εποχές των SC όπου εν τέλει το μελωδικό μέρος είναι ο πρωταγωνιστής. Τέτοιες στιγμές βρίσκει κανείς διάσπαρτες ανάμεσα σε ένα γενικότερο συνονθύλευμα ιδεών, σαν να είχαμε μαζεμένες πολλές ιδέες εδώ και εννέα χρόνια και έπρεπε κάπως όλες να χωρέσουν σε ένα album. "Reichsfall", "Overworld" και το οκτάλεπτο φινάλε με το "Xenotaph" είναι από τι στιγμές που κερδίζουν το ενδιαφέρον μας καθώς υπάρχει αυτή η ισορροπία που αναφέραμε αλλά και μερικά πραγματικά βιρτουόζικα solos από τον Nilsson.

Δύσκολα πάντως αντέχει κανείς μία ώρα συνεχόμενης ακρόασης. Παρά το concept δεν υπάρχει καμία συνοχή εκτός αν ένα ομοιόμορφο, άκομψο σφυροκόπημα από ιδέες που θέλουν αλλά δεν μπορούν να βρουν διέξοδο. Καλές στιγμές σίγουρα θα βρεί κάποιος και κερδίζει πολλούς πόντους η παραγωγή και η αδιαμφισβήτητη μουσική επιδεξιότητα τους. Αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσε να μας κερδίσει τόσο ώστε να πούμε ότι αναμένουμε με ιδιαίτερη αγωνία την ολοκλήρωση της τριλογίας Singularity.

  • SHARE
  • TWEET