Fallujah

Η ιστορία έχει δείξει πως το τρίτο άλμπουμ είναι το πλέον κομβικό για την πορεία ενός συγκροτήματος, αυτό που δείχνει εν πολλοίς τις πραγματικές δυνατότητες του. Έχοντας κατασταλάξει μέσα από τη ζύμωση των δύο πρώτων δίσκων, η εκάστοτε μπάντα βρίσκει τα πατήματα της, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα το επίπεδο στο οποίο μπορεί να φτάσει. Έτσι και οι Καλιφορνέζοι progressive deathsters Fallujah, φτάνοντας αισίως στην τρίτη τους ολοκληρωμένη κυκλοφορία (έχουν και δύο EPs), και έχοντας πλέον υπογράψει σε μια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία, καλούνται να αποδείξουν αν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις προσδοκίες που δημιούργησαν με τον προηγούμενο δίσκο τους, "The Flesh Prevails".

Με την πρώτη αίσθηση που είχε αφήσει το πρώτο single να είναι άκρως ενθαρρυντική και για το υπόλοιπο περιεχόμενο, και συγχρόνως με το εντυπωσιακό εξώφυλλο, που στα δικά μου μάτια μοιάζει σαν μια djent μετεξέλιξη εκείνου του κλασσικού εξωφύλλου που δημιούργησε ο Roger Dean για τον πρώτο δίσκο των Asia, γίνεται εύκολα αντιληπτή η ξεκάθαρη progressive προσέγγιση του νέου υλικού των Καλιφορνέζων.

Έχοντας, πλέον, την παραγωγή με το μέρος τους, σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο, καταφέρνουν να ξεδιπλώσουν με περίσσεια άνεση τις δυναμικές τους, καθώς η νέα τους δουλειά βρίθει δημιουργικότητας και ευρύτητας επιρροών. Ο τεχνικός death metal χαρακτήρας τους μπολιάζεται με jazz/fusion και ambient στοιχεία, κατατάσσοντας τον ήχο τους κάπου ανάμεσα στο απάνθρωπο "Planetary Duality" των The Faceless και το απίστευτο "Citadel" των Ne Obliviscaris, και θυμίζοντας μια σύγχρονη, περισσότερο ογκώδη, εκδοχή των Cynic, πόσο μάλλον σε κομμάτια όπως το "Scar Queen", το "Prodigal Son", αλλά και το ονειρικό ομότιτλο instrumental.

Έτσι, το συνολικό αποτέλεσμα κρίνεται τουλάχιστον επιβλητικό, τόσο σε συνθετικό, όσο και σε εκτελεστικό επίπεδο, με την μπάντα να εμφανίζεται απίστευτα συμπαγής παρά τα ιδιαίτερα τεχνικά θέματα που αναπτύσσονται σε κάθε σύνθεση. Παρ' όλα αυτά, αξίζει να γίνει ξεχωριστή αναφορά σε δύο μέλη τους, τον κιθαρίστα Scott Carstairs και τον ντράμερ Andrew Baird. Ο πρώτος, συνέθεσε μόνος του το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, με την υπόλοιπη μπάντα να βοηθά στην ολοκλήρωση του, ενώ ο δεύτερος παραδίδει σεμινάρια σύγχρονου προοδευτικού drumming, συνδυάζοντας το κτηνώδες παίξιμο με το jazzy groove.

Μοναδική ένσταση, αν μάλιστα μπορεί να υπάρξει τέτοια, βρίσκεται στη χρήση ηλεκτρονικών στοιχείων, που γίνεται εντονότερη προς το τέλος του δίσκου. Ενώ, συνολικά, έχουν ενταχθεί με τρόπο τέτοιο ώστε να δένουν αρμονικά με τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του ήχου τους, υπάρχουν ορισμένες στιγμές που μοιάζουν κάπως παράταιρα, ειδικά σε κομμάτια όπως το "Fidelio" (κυρίως) και το "Les Silences", δίχως ωστόσο να επηρεάζουν τη συνολική εικόνα.

Συνολικά, έχουμε να κάνουμε με μια εξαιρετική κυκλοφορία, που σε συνδυασμό με τη μεταπήδηση της μπάντας σε έναν κολοσσό όπως η Nuclear Blast, είναι ικανή να μετατρέψει τους Fallujah από ελπιδοφόρους συνεχιστές του prog death ήχου, σε πρωταγωνιστές του σύγχρονου προοδευτικού γίγνεσθαι.