Destruction

Οι Destruction είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του ότι οι επανασυνδέσεις δύσκολα αποτελούν κάτι άξιο να ασχοληθείς. Η συντριπτική πλειονότητα των δίσκων τους μετά το come back με τον Schmier ήταν τραγικά αδιάφορη έως πολύ κακή. Και δεν έχει να κάνει με την «ατυχία» τους να έχουν βγάλει στο παρελθόν τα "Infernal Overkill" και "Eternal Devastation". Προφανώς θα ήταν ουτοπικό να περιμέναμε αντίστοιχες επιδόσεις, αλλά αυτό που πόναγε πιο πολύ ήταν η παντελής έμπνευση, η πλαστικούρα των παραγωγών και η ανυπαρξία στοιχειώδους ενέργειας στα τραγούδια τους. Άλμπουμ σαν τα "The Antichrist", "Metal Discharge", "D.E.V.O.L.U.T.I.O.N." μοιάζουν ολίγιστα μπροστά στο λογότυπο τους, αλλά και για τα υπόλοιπα, προσωπικά, δεν μπορώ να πω ότι έχουν κάτι το ιδιαίτερο να προσφέρουν. Κι αυτό που πληγώνει περισσότερο είναι ότι στα live τους είναι αξιοπρεπέστατοι έως και πολύ δυνατοί. Τώρα το πώς και το γιατί εκθειαζόντουσαν όλες αυτές οι κυκλοφορίες από τον μεταλλικό τύπο, ιδιαίτερα της Γερμανίας, είναι άξιο θαυμασμού και απορίας. Προφανώς, δεν είχαν αντιληφθεί ποτέ ότι το group υπήρχε και την περίοδο '84 με '90. Παρεμπίπτοντως, το μυστήριο "Cracked Brain" που είχε θαφτεί τότε αλύπητα, μοιάζει να παίρνει εκδίκηση τώρα!

Αρκετά, όμως, με το παρελθόν, ας έλθουμε στο τώρα. Ίσως τα τέσσερα χρόνια απόστασης από το "Spiritual Genocide" να επέδρασαν θετικά γιατί μοιάζει να βγήκαν κάπως από το βούρκο. Το "Under Attack" δεν δύναται να χαρακτηριστεί σαν κάτι το συγκλονιστικό, απεναντίας, αλλά στέκεται κάπως καλύτερα από τους προκατόχους του. Σε «ψαρώνει» στην αρχή με το ομώνυμο, όπου η δανειοδότηση από το παρελθόν δύο κιθαριστικών riff ενεργοποιεί τα thrash ένστικτα, αλλά η συνέχεια δεν είναι ανάλογη. Αναγνωρίζεται πάντως η πιο ανθρώπινη παραγωγή, χωρίς να είναι τέλεια, όμως, η προσπάθεια για κάποια ωραία σολο και τα αξιόλογα ντραμς. Από τη άλλη το "Under Attack" χωλαίνει σε κάποια ρεφρέν, πχ "Generation Nevermore" (ούτε στα χειρότερα τους οι Tankard δεν έγραψαν τέτοια), αλλά και στην καταστροφική μετριότητα στα τελευταία τραγούδια όπου γίνεται του filler το πάρτι.

Γιατί, όμως, φαίνεται το "Under Attack" να «αναπνέει» πιο καλά, πιο ζωντανά από τα προηγούμενα παρόλη τη μετριότητα μέσα του; Θα το προσδιορίζαμε σε κάποιες λεπτομέρειες. Από τη μία το εισαγωγικό ομότιτλο για το οποίο αναφερθήκαμε, αλλά και για το ιδιαίτερο "Getting Used To The Evil" όπου γίνεται φανερή μια λάμψη έμπνευσης. Μια ιδέα μετά το ρεφρέν του "Dethroned" μας δείχνει γιατί είχαμε λατρέψει τον Mike Sifringer και το βασικό θέμα στο "Second To None" μας βάζει στον πειρασμό να σκεφτούμε πόσο καλύτερα θα ήταν κάποια τραγούδια αν είχαν δουλευτεί περισσότερο κάποια chorus και γέφυρες.

Δεν αλλάζει το γεγονός ότι οι Destruction κάποτε ήταν το χρυσό φετίχ κάθε thrasher. Αυτά έχουν μείνει ανεξίτηλα στις καρδιές μας και στις αναμνήσεις μας. Και ευτυχώς όποτε θέλουμε υπάρχουν για να βγουν από το πικάπ αστείρευτες ποσότητες μανιακής νεανικής ορμής. Το αν, όμως, έχει λόγο ύπαρξης η κατά καιρούς δισκογραφική δουλειά τους, ας το κρίνει ο καθένας όπως θέλει, αναλόγως των γούστων του και του τι προσδοκεί από κάθε group.