Epica

Οι Epica δεν σε αφήνουν να βαρεθείς, και να ήθελες. Στα είκοσι χρόνια πορείας τους ισορροπούν άψογα στο σχοινί μεταξύ ειλικρινούς δημιουργικότητας και fan-service, γεγονός που αδιαμφισβήτητα τους έχει ωθήσει στην κορυφή ενός είδους που βρίσκεται μάλλον στο ναδίρ του, καθιστώντας τους παράλληλα εξαιρετικά επίκαιρους. Να υπενθυμίσω, μόνο, τη φανταστική χημεία που είχαν με το κοινό στην τελευταία περατζάδα από τη χώρα μας, αλλά και την ηχηρή επιστροφή τους μετά από πέντε χρόνια δισκογραφικής απουσίας με το καταπληκτικό "Ωmega", το οποίο απέδειξε ότι όχι μόνο δεν έχουν χάσει τη συνθετική σπιρτάδα τους, αλλά ότι μπορούν ακόμη να προσφέρουν τραγουδάρες παρά τα περιορισμένα εργαλεία μίας πολύ αυστηρής φόρμουλας.

Περιορισμένης και αυστηρής φόρμουλας; Οι Ολλανδοί κατάλαβαν από νωρίς την παγίδα της ανακύκλωσης, και φρόντιζαν να ανανεώνουν τη φόρμα τους με μικρές παρασπονδίες. Πέρα από τη διαρκή «μεταλλοποίηση» της μουσικής τους, που ξεκινάει από το "The Divine Conspiracy" και γίνεται τρανταχτή στο "Design Your Universe" του 2009, ανέκαθεν πειραματίζονταν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Από τα πρώιμα χρόνια των covers σε Fear Factory, Death, και Heideroosjes, μέχρι το μεγαλοπρεπές live "The Classical Conspiracy" που έπαιξαν ένα ολόκληρο set αφιερωμένο σε soundtracks και κλασικά κομμάτια, κι από εκεί στα parody versions κομματιών των "Holographic Principle" και "Ωmega", ως το "Attack on Titan" EP τους, υπάρχουν πάμπολλές στιγμές που οι Epica έπαιρναν στα σοβαρά τη δουλειά τους, με το να μην παίρνουν στα σοβαρά τις φόρμουλες.

Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά στο παρόν αλχημιστικό πρότζεκτ που γιορτάζει την εικοστή επέτειό τους με ένα εντυπωσιακότατο ensemble καλεσμένων που υπογράφουν από κοινού τις συνθέσεις. Επτά νέα κομμάτια, λοιπόν, και πάνω από μισή ώρα νέας μουσικής, η οποία κρίνεται το λιγότερο συμπαθητική. Πήραμε μία καλά υπολογισμένη γεύση με το "The Final Lullaby", σε σύμπραξη με τον Jørgen Munkeby των Shining, όμως υπάρχουν και κομμάτια που ξεφεύγουν ακόμη περισσότερο από τα στεγανά. Το "Wake the World" με τα πλήκτρα του Phil Lanzon των Uriah Heep συνδυάζει το κλασικό ‘70s rock ύφος με το symphonic metal, κάτι που συμπυκνώνεται και στην ερμηνεία του Tommy Karevik (το λαρύγγι των Kamelot), με την power χροιά του να δοκιμάζεται σε πιο bluesy καταστάσεις. Εντυπωσιακότατο είναι επίσης το αιθέριο "Sirens - Of Blood and Water" στο οποίο ακούμε πλάι στη Simons δύο μεγάλες φωνές, την πρώην τραγουδίστρια των Delain, Charlotte Wessels, και τη folk μουσικό Myrkur. Τέλος, το "Miner" φέρνει μαζί του μία μυστηριακή και prog ατμόσφαιρα, ενώ εκτός από το ότι είναι το μακροσκελέστερο κομμάτι, έχει και τους περισσότερους συντελεστές: τον Asim Searah (που έχει συνδέσει το όνομά του με πολλά σχήματα, εσχάτως έφυγε και από τους Wintersun), τον ντράμερ των Powerwolf, Roel van Helden, και τον Niilo Sevänen των Insomnium.

Παράλληλα, όμως, υπάρχουν κομμάτια στα οποία η συνεργασίες δεν διευρύνουν την παλέτα των Epica. Αρχής γενομένης από το "The Great Tribulation" με τους Fleshgod Apocalypse, όπου δεν θα μάντευα ότι υπάρχει συνθετική συνεισφορά αν δεν το έβλεπα γραμμένο. Τα βαριά ρυθμικά riffs και τα πορωμένα solos ήδη εντοπίζονται στον μακρύ κατάλογό τους, φανερώνοντας ότι τα συγκεκριμένα διδάγματα τα έχουν ήδη αφομοιώσει. Αντιστοίχως και το - κατά τ’ άλλα σπουδαίο - "Death Is Not The End", με τον Björn "Speed" Strid των Soilwork στο μικρόφωνο και τον κιθαρίστα Frank Schiphorst από τον «βαρύτερο δίδυμο αδερφό» των Epica, τους MaYaN. Το δε σφηνάκι "Human Devastation" είναι ξεκάθαρα το πιο βαρύ κομμάτι που έχει γραφτεί για δίσκο των Epica, και δεν θα γινόταν αλλιώς όταν στο μικρόφωνο έχεις τον τραγουδιστή των Aborted, Sven de Caluwé, και τον Henri Sattler των God Dethroned (πρώην bandmates του νυν κιθαρίστα των Epica, Isaac Delahaye). Με black-ίζοντα riffs, drums κλειδωμένα σε «τούπα-τούπα» ρυθμούς, και παντελή έλλειψη οποιασδήποτε ορχηστρικής πινελιάς, πρόκειται για ένα μαύρο χάος, το οποίο, όμως, φαίνεται να γέρνει στην άλλη πλευρά, όπου εκλείπει εντελώς το Epica στοιχείο.

Στο δια ταύτα, όμως, η κριτική αν και δικαιολογημένη, είναι και υπερβολική αναλογιζόμενα το χαρακτήρα της κυκλοφορίας. Το "Alchemy Project" είναι πρώτα και κύρια μία φιέστα, όπου μαζεύτηκαν μερικοί φίλοι και φίλες και έφτιαξαν μουσική που γούσταραν, με στόχο το χαβαλέ, όπως καταμαρτυρά και το λατρεμένα αλλοπρόσαλλο εξώφυλλο. Είναι ένα EP που χορταίνει τους οπαδούς χωρίς να τους κοροϊδεύει, με τα σταθερά στάνταρ που μας έχουν συνηθίσει. Δεν μας χρωστούσαν οι Epica, αλλά μας το πρόσφεραν με αγάπη, γιατί αυτοί είναι: ένα συγκρότημα που εργάζεται σκληρά και έξυπνα, παθιάζεται με αυτό που κάνει, και πάντοτε έχει ένα μικρό μεζεδάκι για να κρατάει την όρεξή μας ανοιχτή. Να τα εκατοστήσουν.