Epica @ Floyd, 26/10/23

Δεν είναι κάτι που δεν γνωρίζαμε. Στο πέρασμα των χρόνων οι Epica έχουν μπει με κάθε επισημότητα στην ομάδα των συγκροτημάτων που ξέρεις ότι μπορούν να κερδίσουν μία βραδιά πριν καν βγουν στη σκηνή. Ανεξάρτητα από το πού παίζουν, κάτω από ποιες συνθήκες ή πόσα εμπόδια θα πετάξει στο δρόμο τους το σύμπαν. Η εντός συνόρων συναυλιακή πορεία τους στέκεται σαν ικανή απόδειξη. Από την εμφάνιση στο Ελληνικό το μακρινό 2007 και την επιστροφή λίγους μήνες μετά για την προώθηση του "The Divine Conspiracy" μέχρι σήμερα, περίπου τα πάντα έχουν αλλάξει, εκείνοι όμως συνεχίζουν στο δρόμο που είχαν ξεκινήσει τότε.

Οι παραγωγές έχουν μεγαλώσει στα όρια του blockbuster. Οι ατμόσφαιρες βγάζουν ακόμα κάτι από την αίσθηση των πρώιμων ημερών, χωρίς να περιορίζονται σε αυτό. Οι αντιθέσεις συνεχίζουν να αποτελούν το άλφα και το ωμέγα του ήχου, αλλά πλέον δίνονται με έναν απόλυτα προσωπικό τρόπο. Η Simone Simons με την παρέα της προχώρησαν βήμα-βήμα, πειραματίστηκαν κρατώντας καθαρό τον πυρήνα τους, το κυνήγησαν όσο ελάχιστοι, κι εν τέλει εξελίχθηκαν. Σε περίπτωση που ακόμα υπάρχει κάποιος που τους κατηγορεί για τα δεινά του μεταλλικού μικρόκοσμου, η όγδοη εμφάνιση του σχήματος επί αθηναϊκού εδάφους ήρθε σαν ωραιότατη απάντηση.

Τι κι αν ξέραμε ότι θα μας έρθουν ολομόναχοι, χωρίς δεύτερο όνομα για να γλυκάνει το πακέτο. Τι κι αν τελικά δεν προστέθηκε καν opening act. Τι κι αν μόλις μία μέρα πριν μάθαμε ότι ο Mark Jansen θα έμενε πίσω λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων. Όταν η ομάδα είναι τόσο σκληραγωγημένη και τόσο καλά διαβασμένη, θα κλέψει το ροζ φύλλο αγώνα χωρίς να το πάρεις είδηση. Όπως και έγινε. Ήδη από το, καρφί από το "Omega", άνοιγμα, οι ανησυχίες ξεκίνησαν να σβήνονται μία-μία. Ζυγισμένος ήχος. Ολόσωστη ένταση. Σφιχτά παιξίματα. Εναλλαγές στα μικρόφωνα. Χαμόγελα και πόζες. Μία άνεση επάξια κερδισμένη, που δεν έχει τίποτα το προσποιητό.

Ο δικαιολογημένος προβληματισμός για την απόδοση των σκληρών φωνητικών και της δεύτερης κιθάρας από τον (γενεθλιάζοντα) Asim Searah έφυγαν με συνοπτικές στη βουτιά των "The Essence Of Silence" και "Victims Of Contingency" στο "The Quantum Enigma". Σίγουρα, με μία προσεκτική ματιά μπορούσες να βρεις στιγμές που κάτι από τα δύο δεν ήταν 100%. Αυτό, ωστόσο, ήταν αφενός φυσικό στα πλαίσια μίας έκτακτης πρώτης εμφάνισης, και αφετέρου δεν κόστισε πραγματικά στο σύνολο. Όχι όταν δίπλα του βρισκόταν η αρχηγική φιγούρα του Isaac Delahaye με τον μέγα Coen Janssen, και στα μετόπισθεν το rhythm section δεν έχανε τίποτα.

Το κανονικό σετ πρακτικά κύλησε σαν μία σειρά από κορυφές, με μοναδική παραφωνία το πιτ που δεν άνοιξε ποτέ, παρά τα τακτικά νοήματα τα μπάντας. Το τραγούδι που ξεκίνησε αυτόματα στο "Unchain Utopia". Oι χοροί και τα οπερετικά στο αξεπέραστο "Fools Of Damnation". Το «σ' αγαπώ πολύ μωρό μου, φιλάκι», οι εν χορώ ευχές, η αφιέρωση και τα χτυπήματα στο "The Skeleton Key". Η θάλασσα από φλας και χέρια στο ολόγλυκο "Rivers". Τα περάσματα από το περσινό "The Alchemy Project" και η παγκόσμια πρεμιέρα του "The Miner". Ο πρώτος αποχαιρετισμός, μία ολοστρόγγυλη ώρα μετά το ξεκίνημα, έσκασε σαν απότομη προσγείωση.

Ίσως φταίνε οι οπαδικές ελπίδες. Ίσως ότι μιλάμε για μία συναυλία που ήταν όλη μα όλη δική τους, έστω και με τον αστερίσκο της τελευταίας στιγμής. Ίσως επειδή τις τελευταίες δύο φορές που είχαμε την ευκαιρία να τους χαρούμε στα μέρη μας οι συνθήκες ήταν κάτι λιγότερο από ιδανικές. Ίσως επειδή, χωρίς κόπο, μπορεί να στηθεί μία γενναία λίστα από κομμάτια ικανά να λειτουργήσουν πανεύκολα ως μικρές εκπλήξεις για να δώσουν το κάτι παραπάνω και να αλλάξουν το «τρομερό» σε «συγκλονιστικό». Δεν είναι δα ότι δεν μπορούν να γεμίσουν εκατό λεπτά και να κάνουν ολόκληρα κλαμπ να φύγουν χωρίς φωνή και με χαμόγελα μέχρι τα αυτιά.

Αφήνοντας τα όποια σχόλια στην άκρη, η επιστροφή για το encore με το μήνυμα αγάπης για τη νεότερη προσθήκη στην οικογένεια των Epica και το αιώνιο "Cry For The Moon" από μόνη της ήταν αρκετή για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι πώς κερδήθηκε ο θρόνος. Φωνές στο βασικό θέμα. Λικνίσματα στα γεμίσματα μετά το δεύτερο κουπλέ. Σπρωξίματα στο ξέσπασμα. Αψεγάδιαστη ερμηνεία. 'Forever and ever' παντού. Το "Beyond The Matrix" ανέβασε στροφές και σήκωσε το venue στο πόδι. Στην αυλαία με "Consign To Oblivion" το wall of death άνοιξε περήφανα και ο χρόνος γύρισε πίσω άκοπα. Μέχρι την επόμενη φορά.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος