Emma Ruth Rundle

Some Heavy Ocean

Sargent House (2014)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 30/06/2014
Σοβαρές φωνητικές και κιθαριστικές ικανότητες με αποτέλεσμα ένα σπάνιο μείγμα αιθέριων και έντιμων συνθέσεων
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
H τριαντάχρονη καλλιτέχνης από το Λος Άντζελες, παρουσιάζει σόλο δίσκο. Έχοντας υπό την εποπτεία της τα φωνητικά και τις κιθάρες στους The Noctunes και τους Marriages και με θητεία από το 2009 στις κιθάρες, των Red Sparowes, έρχεται φέτος, αρκετά ώριμη μουσικά, να μας δώσει μια κυκλοφορία πολύ γλυκιά και ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα.

Η πρώτη της σόλο απόπειρα είχε γίνει τρία χρόνια πριν, με ένα κάπως άγουρο άλλα ελπιδοφόρο δίσκο που μουσικές υφές, θόρυβοι και μελωδίες έπαιζαν δυναμικά, ανεβοκατέβαζαν κλίμακες και επαναλαμβανόντουσαν έντονα μέχρι την τελική εξασθένιση πίσω από πέπλο καπνού που σκοτείνιαζε την ατμοσφαίρα του εγχειρήματος. Φέτος αν πάρεις τα παραπάνω, βάλεις πανέμορφα φωνητικά, έντονα drones ανά φάσεις, τρομερές κιθαριστικές μελωδίες και περισσότερο εμπνευσμένες συνθέσεις έχεις αυτόν τον «κάπως βαρύ ωκεανό». Με κύματα, βροχές και τρικυμίες, αλλά και με παλίρροιες, γαλήνιες στιγμές και ελαφρά θαλασσινά αεράκια.

Η Emma φωνητικά εντάσσεται κάπου μεταξύ Tori Amos και Alanis Morissete. H ειδυλλιακή φωνή της ταιριάζει τόσο όμορφα πάνω στο πέρασμα των δαχτύλων τις από τις χορδές της ακουστικής κιθάρας. Το γάργαρο του λαιμού της κυλάει υπέροχα πάνω στις γρατσουνιές και τους θορύβους της μουσικής της. Πολλά κομμάτια μου φέρνουν στο μυαλό τον πρώτο δίσκο των Antimatter του Patterson, "Saviours". Στιχουργικά έχει πολλές αναφορές, στην αγάπη, τις σκιές, τα φαντάσματα και διάφορους τάφους. Άκρως πένθιμα, στενάχωρα και υποτονικά σημεία. Χωρίς να στέκομαι όμως εκεί, βρίσκω συνθέσεις τόσο ατμοσφαιρικές που μπορούν να με κερδίσουν. Το "Living With The Black Dog" αν και τελευταίο στον δίσκο, κάνει την διαφορά και προτείνεται για πρώτο άκουσμα. Ίσως με κέρδισε περισσότερο από όλα γιατί παραμορφώνει πολύ τον ήχο και έχει στο προσκήνιο τα drones που τόσο αγαπώ. Μου δίνει κάτι από παλιούς Earth, αυτή την παρανοϊκή και μαστουρωτική ψυχεδέλεια του θορύβου που τόσο μου έχει λείψει. Από την άλλη το εναλλακτικό και υπέργλυκο "Shadows Of My Name" σε συγκινεί και αν καταφέρει να σε ανατριχιάσει, κατάλαβες επιτόπου ότι μπορείς να αγαπήσεις αυτό το κορίτσι. Κάπως έτσι σε κερδίζει ο δίσκος. Κομμάτι με το κομμάτι έρχεσαι πιο κοντά. Την ακούς και την κοιτάς στο "Oh Sarah" και πλησιάζεις πιο κοντά για να δεις και να ακούσεις καλύτερα. Τελικά είσαι στο κάγκελο και λιωμένος απολαμβάνεις την ατμόσφαιρα, το ambient του πίσω, τις συγχορδίες του μπροστά. Βρίσκεις, μέσα στην ομορφιά, παράνοιες που θα άκουγες από καλλιτέχνιδες όπως η Bjork και συνθέσεις που βρήκα μόνο πέρσι στο εκπληκτικό "Pain Is Beauty" της Chelsea Wolfe. Θέλεις να την ακούς για πάντα. Νιώθεις να σε στοιχειώνει στο "Haunted Houses". Σαν να μπορεί να σε αγγίξει, διώχνοντας σε, με ένα γλυκό αποχαιρετιστήριο χάδι. Και μάλλον το κάνει, σκληρά και θλιβερά.

Στο σύνολο η κυκλοφορία συνδυάζει υπέροχα την folk κιθάρα, τις ακουστικές μελωδίες, με θορύβους και ατμόσφαιρες ερωτικές και πένθιμες. Από κάτω προσπαθούν να ξεπροβάλλουν post-rock και ψυχεδελικές μυρωδιές. Το τελικό αποτέλεσμα είναι όμορφο, η φωνή της κερδίζει έδαφος και η παγωνιά στον θλιμμένο ουρανό του "Arms I Know So Well" σε μεταφέρει στις πιο δυνατές αγκαλιές που έχεις ζήσει. Ουσιαστικά, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αγκαλιάσεις αυτό το άλμπουμ. Να τους δείξεις εμπιστοσύνη και όρεξη, κι αυτό θα σε ανταμείψει.

Bandcamp
  • SHARE
  • TWEET