Τα Παιδιά Της Παλαιότητας

Ο «χώρος» του ελληνόφωνου στίχου στη rock μουσική, κυρίως μετά το 1997, αποτελεί για μένα ένα πεδίο εκμηδενισμού του όποιου ενδιαφέροντος. Πρώτα απ’ όλα, λόγω αμάθειας χρήσης της ταλαιπωρημένης, κατά τα άλλα, ελληνικής γλώσσας, την οποία ουχί λίγοι στιχοπλάστες έχουν κατά συρροή «βιάσει». Ύστερα, λόγω αναμηρυκασμού ιδεών, εννοιών ή «αγώνων», στον οποίο πολλοί καταφεύγουν, ελλείψει φαντασίας. Πολλώ δε μάλλον, λόγω σκόρπιας παράθεσης στίχων, που απλά ταιριάζουν σ’ ένα χιλιοπαιγμένο riffάκι. Βέβαια, αυτή η διαπίστωση συνοψίζει μόνο τη δική μου, κάπως μονόχνοτη και σνομπ γνώμη, για «σχεδόν» ό,τι (ελληνόφωνο) έχει προσφερθεί τα τελευταία χρόνια στο βωμό της μουσικής. Να λοιπόν, που αυτό το «σχεδόν» μοιάζει τόσο σημαντικό, τόσο καίριο και το βασικό στοιχείο σε ό,τι παρακάτω ακολουθεί. Και ό,τι ακολουθεί είναι μια εξαίρεση του άνω κανόνα.

Στο παλαιό μα και στο σύγχρονο εκτείνεται η «νέα» αυτή «αίρεση», που επί τέλους δίνει απλόχερα κάποιο λόγο ύπαρξης στην κουραστική έννοια της ελπίδας! Το παλαιό αφορά στη μνήμη και στο γνώριμο -σε πολλούς από εμάς- μουσικο-στιχουργικό έκθεμα των Κόρε.Ύδρο, και το σύγχρονο στη νέα διάσταση, στην οποία οδήγησε η διάλυση των τελευταίων και η αναγέννηση του σχήματος υπό το όνομα Τα Παιδιά Της Παλαιότητας.

Το ντεμπούτο άλμπουμ τους, "12 Τραγούδια Από Τις Κατακόμβες", κορεννύει από τη στιχουργική αρτιότητα, το σημαντικό δείγμα καλής γραφής, αλλά και τη διήγηση αρτίων ιστοριών, με δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, χιούμορ, εσωτερικότητα. Την υπογραφή φέρει η πένα του Π.Ε. Δημητριάδη, ο οποίος συμπράττει με δεξιοτέχνες μουσικούς, με τους οποίους συνεργάστηκε στον τελευταίο δίσκο των Κόρε.Ύδρο, στο τραγούδι "Η Παλαιότητα". Αν και η ακουστική οικειότητα είναι διάσπαρτη στο αποτέλεσμα, εν τούτοις, η παρούσα μουσική διερεύνηση απαιτεί ένα ακροατήριο με γερά αφτιά, έτοιμα να την ανακαλύψουν.

Η Πίστη, το Θείο δράμα, η εξατομίκευση του διαβόλου ή της νικηφόρου «ασθενείας», η ανατροπή της θρησκευτικής μυσταγωγίας, η πολιτική παρακμή και η κυριαρχία του εφήμερου, ενσωματώνονται στον πυρήνα των δώδεκα ιστοριών, κουβαλώντας διαρκώς την μελαγχολία ενός αποχαιρετισμού. Αυτός ο αποχαιρετισμός απλώνεται επάνω στις ποικίλες φόρμες και μελωδίες του δίσκου.

Η έντεχνη μουσική συμπορεύεται με την ρετρό αισθητική, «παντρεύει» τη φόρμα της σονατίνας με το νέο pop-rock ηχόχρωμα, τους 16 Horsepower (βλ. "Τα Μάτια Του Ρασοφόρου") με τον Φοίβο Δεληβοριά. Ο ασταθής, τρεμάμενος λυρισμός της φωνής του Παντελή Δημητριάδη, αλλά και η αναδυόμενη, από τα πλήκτρα του πιάνου, χαρμολύπη συνθέτουν την παρτιτούρα. Η μελωδική αγωνία αιωρείται με άκρα μουσικότητα, γούστο και απλότητα στα 12+1 (7ο. «μία ανάπαυλη», πιανιστικό) τραγούδια του δίσκου.

Τα Παιδιά Της Παλαιότητας στα "12 Τραγούδια Από Τις Κατακόμβες" μας ξεναγούν σ' έναν νηπενθή κόσμο γεμάτο ήχους, εικόνες και ανατροπές. Σέρνουν ξωπίσω τους έναν ρομαντικό τρόπο «για να πεις αντίο», ώστε αποχαιρετώντας το παρελθόν, να βρεθείς αντιμέτωπος με τα μελλούμενα της συνείδησης και της εσωτερικής αλήθειας. Είμαι σίγουρη, πως αυτό το ταξίδι δεν πρέπει κανείς μας να το αρνηθεί!