Drive-By Truckers

Go Go Boots

ATO (2011)
18/02/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
«Ηχογραφήσαμε περίπου 40 τραγούδια πέρυσι και φέτος, τα οποία είχαμε μοιράσει από νωρίς σε δύο ξεχωριστούς δίσκους. Το "The Big To Do" που προηγήθηκε χρονικά ήταν το πιο στρωτό rock άλμπουμ. Το "Go-Go Boots" είναι, όπως συνηθίζω αστειευόμενος να λέω, το άλμπουμ της country, της soul και των φονικών μπαλαντών. Αυτά τα στοιχεία σαφώς και υπάρχουν στο δίσκο, όμως είναι λίγο πιο γενικός από αυτή την περιγραφή», δήλωνε πριν από λίγους μήνες ο Hood και δε μπορώ να σκεφτώ καλύτερη εισαγωγή για την κριτική μου.

Καταρχάς, όντως στο "Go Go Boots" οι Drive-By Truckers μάς εμφανίζουν ένα αρκετά διαφορετικό πρόσωπο από αυτό στο οποίο μας είχαν συνηθίσει. Οι ρυθμοί στα κομμάτια τους πέφτουν αισθητά. Το rythm 'n' blues και το southern rock συνεχίζουν να αφεντεύουν, αλλά αυτή τη φορά αφήνουν πολύ περισσότερο χώρο στη country και τη soul για να αναπνεύσουν. Το volume στις κιθάρες έχει μειωθεί αισθητά, συχνά το μπάντζο και το πιάνο ξεχωρίζουν από την υπόλοιπη κομπανία και πάντα τα φωνητικά ακούγονται «καμπάνα» και σε φουλ ένταση. Οι διαφορές σε σχέση με το rock 'n' roll του "The Big To Do" είναι αισθητές και η διάθεση των Drive-By Truckers να κάνουν το κέφι τους εμφανής.

Και είναι αυτή η διάθεση τους για χαβαλέ που αδικεί το "Go Go Boots". Γιατί όσο κι αν χαίρεσαι να ακούς το πιασάρικο "Used To Be A Cop", με τα στιβαρά του blues και τη νουβέλα για στίχους, ξέρεις πως μετά θα πρέπει να υποστείς το βαρετό και δίχως λόγο χρονοβόρο "The Fireplace Poker". Πρέπει να αναρωτηθείς πολλές φορές κατά τη διάρκεια της άνοστης σπαραξικάρδιας γυναικείας μπαλάντας "Dancin' Ricky" για το αν αξίζει να συνεχίσεις την ακρόαση και να επιβραβεύσεις την υπομονή σου με τη διασκεδαστικά υπόγεια απειλή που σου προκαλεί το "Assholes".

Και οι ανισότητες δεν εντοπίζονται μόνο στο tracklist, αλλά πολλές φορές και μέσα στα ίδια τα κομμάτια. Το "Cartoon Gold", για παράδειγμα, ξεκινάει τόσο εμψυχωτικά και γιορτινά, που είναι πραγματικά κρίμα το να τελειώνει τόσο άδοξα και άψυχα. Τους αισιόδοξους στίχους του "Everybody Needs Love" πάνε και τους ντύνουν με μια μουσική που πιο πιθανό είναι να σε κάνει παραπονιάρη, παρά αγαπησιάρη. Μέχρι και το κλείσιμο του δίσκου με το Neil Young-ικό "Mercy Buckets" σου αφήνει μια πικρή γεύση που αδικεί ό,τι έχεις ακούσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Οι καλές εμπνεύσεις του κομματιού και οι όμορφες συνθέσεις στις κιθάρες χάνονται από την υπερβολική πολυπλοκότητα και την επιδειξιομανία, με αποτέλεσμα οι Drive-By Truckers να πνίγονται σε μια κουταλιά νερό.

Τη μπάλα δε την ξέχασαν. Δεν τολμώ καν να πω κάτι τέτοιο. Ειδικά όταν έχουν αποδείξει τόσες φορές πως αξίζουν μια θέση στη σελεσάο του σύγχρονου rock. Αξιοπρεπέστατες συνθέσεις είναι εξάλλου και το "The Weakest Man", που θυμίζει το παλιότερο "Perfect Timing", το χαλαρωτικό και ιδανικό για road trips "Pulaski" και η καντάδα των στάβλων "I Do Believe". Το πρόβλημα όμως είναι πως οι Drive-By Truckers δεν είναι εκλεκτικοί. Αυτή τη φορά ηχογράφησαν 40 κομμάτια, κράτησαν τα 25 και δεν κατάφεραν να μας δώσουν το κομμάτι που θα μας κάνει να υποκλιθούμε στο συνθετικό τους ταλέντο. Το "Go Go Boots" θα έπρεπε να είναι το bonus cd του "The Big To Do", που αγοράζεις με ένα 1€ επιπλέον, και όχι κανονική κυκλοφορία. Ή μάλλον καλύτερα, αυτά τα 40 κομμάτια θα έπρεπε να είχαν γίνει 10, να είχαν δουλευτεί περισσότερο και ίσως τότε να είχαμε ένα δίσκο διαμάντι.
  • SHARE
  • TWEET