Glen Hansard

This Wild Willing

ANTI- (2019)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 24/07/2019
Παρακολουθώντας έναν σημαντικό καλλιτέχνη να ετοιμάζεται για προαγωγή
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η Indie folk μουσική μοιάζει με κινέζικη πορσελάνη. Είναι πολύτιμη, καλαίσθητη και φτιαγμένη με μεγάλη μαστοριά. Είναι επίσης εύθραυστη του θανατά και δεν αντέχει το παραμικρό «χτύπημα» και κανένα καλλιτεχνικό τσαλάκωμα. Είναι μόνο οι μεγάλοι του είδους που μπορούν να μετατρέψουν το ρομαντικό τους songwriting σε κάτι πραγματικά ανθεκτικό. Είναι αυτή ακριβώς η προαγωγή που διεκδικεί ο Glen Hansard: θέλει να μπει στο club των μεγάλων και θέλει να το κάνει με πράξεις.

Ο Hansard έχει ήδη πίσω του μια πολύ αξιόλογη καριέρα με τους The Frames και ως σόλο καλλιτέχνης, μια σόλο πορεία που του χάρισε κι ένα Oscar τραγουδιού για την ταινία "Once". Θα μπορούσε να αράξει στα κεκτημένα και να συνεχίσει να παράγει τις ρομαντικές του μπαλάντες ευχαριστώντας το, καθόλου αμελητέο, διαμορφωμένο του ακροατήριο. Λίγο πριν πατήσει στα πρώτα του -ήντα όμως διαλέγει τον δύσκολο δρόμο να αλλάξει, να γίνει αυτός που οι άλλοι θα ακολουθούν στις επόμενες δεκαετίες, τώρα που ο Leonard Cohen έφυγε και ο Bob Dylan μεγαλώνει επικίνδυνα. Ρίχνει λοιπόν μία στην δική του folk για να σπάσει και να την δει να ξαναγεννιέται πιο ανθεκτική από πριν.

Αυτή μοιάζει να είναι η κεντρική ιδέα που συγκαλύπτει το τρίτο του προσωπικό άλμπουμ με τίτλο "This Wild Willing". Μοιάζει με δήλωση αποκήρυξης της συνθετικής αθωότητας, σαν να λέει στον εαυτό του «τέρμα ο ρομαντισμός, ώρα να μπει μπροστά ο κυνισμός της εμπειρίας». Αγκαλιάζει λοιπόν και το ηθικό ντεκαντάνς ή αυτό υποδεικνύει τουλάχιστον η αποκωδικοποίηση τραγουδιών όπως τα "I 'll Be You, Be Me", "Race To The Bottom" ή "Don't Settle". Πρόκειται για μια indie ματιά που δεν είναι πια αφελής ή νοσταλγική αλλά πατάει γερά σε έναν ρεαλισμό που κρύβει και ασχήμιες.

Ο Hansard είναι γνωστός για την όμορφη φωνή και τις παθιασμένες ερμηνείες του, αυτή τη φορά όμως το πάει ένα βήμα παραπέρα. Το "This Wild Willing" διαθέτει πολλές στιγμές που προσεγγίζουν ακόμα και το σκοτάδι, τηρουμένων πάντα των αναλογιών. Φτάνει σε αυτές τις νέες περιοχές ρίχνοντας κι άλλο τις εντάσεις του και συχνά ψιθυρίζοντας  τους εξομολογητικούς του στίχους, χτίζοντας έναν χαμηλόφωνο και βιωματικό λυρισμό. Ταυτόχρονα, η μουσική δεν είναι πάντα άκακη και δεν διστάζει να χτίσει σε κάποιες στιγμές και δυναμικά, θορυβώδη ξεσπάσματα που γεφυρώνουν το indie με το alternative παρελθόν του - κλείνοντας άραγε το μάτι στο μέλλον;

Οι ενορχηστρώσεις στον δίσκο είναι απροκάλυπτα θαυμάσιες. Επιστρατεύονται όλων των ειδών τα όργανα και οι διαθέσεις, βοηθώντας τις συνθέσεις να αποκτούν συχνά νέες διαστάσεις. Είναι η ενορχήστρωση που μετατρέπει το "I'll Be You, Be Me" σε ένα κοενικό έπος, που κάνει τα bluesy "Mary" και "Threading Water" να ηχούν παγκόσμια και το "Closing Door" να μοιάζει με dark/world σύνθεση του Peter Gabriel. Αν υπάρχει εδώ ένα ελάττωμα είναι ότι στα τελευταία tracks του άλμπουμ οι τόνοι πέφτουν αρκετά και οι εκπλήξεις παύουν, δημιουργώντας μια ελαφριά ανισορροπία. Η ροή και οι πρώτες επτά συνθέσεις του δίσκου είναι πάντως σε πανύψηλα επίπεδα.

Σε ένα από τα καλύτερα indie album που θα ακούσουμε φέτος, ο Glen Hansard παραδίδει μια δουλειά που είναι ταυτόχρονα προσωπική και οικουμενική. Έχοντας μια συνολική θεώρηση που παντρεύει το παλιό και το νέο και την παράδοση της μπαλάντας με χίλια δυο ακόμα πράγματα, το "This Wild Willing" είναι ένα βαθύ και πλούσιο άλμπουμ από έναν δημιουργό που όχι μόνο αρνείται «να προσαρμοστεί» αλλά συνειδητοποιεί ότι έχει το ταλέντο και την εμπειρία να ανέβει κι άλλο επίπεδο. Ανοίγοντας πριν από μερικές μέρες για τους Dylan/Young στο Kilkenny της Ιρλανδίας (προσωπική επιλογή του Dylan, παρακαλώ), στο τελευταίο τραγούδι φώναξε στους χιλιάδες παρευρισκόμενους "Next time I'll play here, I'll be the fuckin' headliner"! Άσχετα με το αν θα το καταφέρει, αυτό και μόνο λέει πολλά γι' αυτόν τον απίθανο τύπο και για το πνεύμα του. Μην κρίνετε την ατάκα πριν ακούσετε αυτόν τον υπέροχο δίσκο.

  • SHARE
  • TWEET