Dimmu Borgir

Είναι σημαντικό το γεγονός ότι οι Dimmu Borgir κυκλοφορούν νέο δίσκο; Είναι το ίδιο σημαντικό όπως θα ήταν 8 με 10 χρόνια πριν; Και το πιο σημαντικό, μπορεί κάποιος να περιμένει ένα πραγματικά καλό album από δαύτους; Πολλά τα ερωτήματα για ένα συγκρότημα που έχει γράψει τη δική του ιστορία στο black metal, καταφέρνοντας, αν μη τι άλλο, να κάνει κάτι που ελάχιστες μπάντες αυτού του ήχου έχουν κάνει. Εμπορική επιτυχία.

Μια εμπορική επιτυχία που ήρθε σχετικά νωρίς για τους ίδιους, φέρνοντας το black metal στο στερεοφωνικό του μεταλλά με πιο κλασσικά ακούσματα. Σημαντικό επίτευγμα, το οποίο βέβαια, εκτός από λεφτά και μαζική αναγνώριση, έφερε με την πάροδο του χρόνου μια κλιμακούμενη απόσχιση των ιδίων από το black metal, αλλάζοντας έτσι σημαντικά τον πυρήνα αυτών που αρέσκονται στη μουσική τους. Μέσα σε αυτό τα πλαίσιο, το ένατο κατά σειρά full length album τους, με την ονομασία "Abrahadabra", είναι γεγονός. Για άλλη μια φορά υπάρχουν αλλαγές στο line up της μπάντας και κυρίως αποχωρήσεις, με τον ΙCS Vortex και τον Mυstis να αποτελούν πλέον παρελθόν, αφήνοντας τους υπόλοιπους τρεις να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Έτσι, οι Νορβηγοί επιστράτευσαν αρκετά session μέλη, ανάμεσα σε αυτούς τον Snowy Shaw των Therion για φωνητικά και μπάσο, την Agnete Kjølsrud των Djerv και βεβαίως τον Garm επίσης για φωνητικά. Σε όλα αυτά προσθέστε και τη συνεργασία του συγκροτήματος τόσο με φιλαρμονική ορχήστρα, όσο και με χορωδία, και έτοιμος ένας καλός δίσκος συμφωνικού ολίγον black metal δίσκου.

Αλήθεια τώρα, περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό πέρα από ένα καλογυαλισμένο, προσεγμένο μεν, εμπορικό δε black metal album; Εγώ πάντως όχι. Μια αναμενόμενη από κάποιους ανατροπή στον ήχο τους δεν έλαβε χώρα, τουναντίον στο "Abrahadabra" ακούγονται περισσότερο «συμφωνικοί» όσο ποτέ άλλοτε. Πομπώδες, majestic, «φέρε βιολιά, πάρε τενόρους, γράψε τριάντα κιθάρες, φέρε και άλλα πλήκτρα black metal» είναι ο ήχος στον οποίο οι Dimmu Borgir δείχνουν να κατασταλάζουν. Οι κλασσικοί  blackμεταλλάδες ας σταματήσουν να διαβάζουν τώρα, αφού και πάλι ατύχησαν, ίσως στον επόμενο δίσκο (λέμε τώρα...). Οι υπόλοιποι όμως καλό θα ήταν να μην αγνοήσουν όχι αυτή την κριτική, αλλά το "Abrahadabra" αυτό καθ' αυτό. Υπάρχει πολλή και σε αρκετές περιπτώσεις ποιοτική δουλεία εδώ. Αν καταφέρουμε να τους διαχωρίσουμε από το black metal, τότε το ηχητικό αποτέλεσμα που πρέπει να τους πιστωθεί είναι αρκούντως εντυπωσιακό. Ενορχήστρωση, παραγωγή και μίξη είναι κάτι παραπάνω από ιδανικές, με τις κιθάρες του Galder και του Silenoz να είναι αρκετά μπροστά και να παίζουν κάποια αρκετά κολλητικά rff. Υπάρχουν τραγούδια, όπως τα "Renewall" και "A Jewel Traced Through Coal", που ξυπνάνε μνήμες, ή και το ατμοσφαιρικό "Dimmu Borgir", ο μονολιθικός ρυθμός του οποίου προσωπικά μου αρέσει, αλλά από εκεί και πέρα φαίνεται ότι η μελωδία κερδίζει την παρτίδα. Στηριζόμενοι κυρίως στην επίτευξη «μπαρόκ» ατμόσφαιρας, προσπαθούν να κερδίζουν τον ακροατή χρησιμοποιώντας πολλές εναλλαγές ρυθμών, εκμεταλλευόμενοι παράλληλα στο έπακρο τις δυνατότητες της ορχήστρας και της χορωδίας που αναφέραμε προηγουμένως.

Δεν ξέρω αν με αυτή τη μουσική προσέγγιση έχουν κερδίσει περισσότερους οπαδούς από αυτούς πού σίγουρα έχουν χάσει, και ούτε με ενδιαφέρει. Μπορεί το "Abrahadabra" να μην είναι ακριβώς στα δικά μου γούστα και να μη φέρνει τους Dimmu Borgir στο «σημείο» που εγώ θα προτιμούσα να τους ακούσω, αλλά σίγουρα θα υπάρχουν αρκετοί εκεί έξω που θα πίνουν νερό στο όνομά του, για αυτό και πάω πάσο.