The Pretty Things, Arthur Brown @ Gagarin 205, 16/12/07

Από τους Μανώλη Γεωργακάκη, Κώστα Σακκαλή, 24/12/2007 @ 04:42
Ο Nick Pynn είναι ένας εξαιρετικός πολυοργανίστας. Αφού υποκλίθηκε στους ολιγάριθμους παρόντες, κατέλαβε μια γωνιά της σκηνής του Gagarin 205, περιστοιχισμένος από διάφορα -αναγνωρίσιμα και μη- ακουστικά έγχορδα. Σχεδόν σα να ήταν μόνος, άρχισε να ηχογραφεί ονειρεμένα loops, γεννώντας την επαναλαμβανόμενη και συνεχώς εμπλουτιζόμενη μουσική υπόκρουση μιας ασήκωτης αναμονής. Μόλις ο νους συμφιλιώθηκε με την παρουσία του, μια σκοτεινή φιγούρα ξεπρόβαλε και τράβηξε τα βλέμματα.

Φορώντας έναν μακρύ μαύρο μανδύα και με το πρόσωπο καλυμμένο από ένα δυσοίωνο μαύρο πανί, που είχε τυλίξει στο κεφάλι του, ο Arthur Brown πλησίασε νωχελικά το μικρόφωνο. Μέσα σε κραυγές ενθουσιασμού και χειροκροτήματα, επιδόθηκε σε μια καθηλωτική διασκευή του "Hard Rain's A-Gonna Fall" του Bob Dylan, χτυπώντας απειλητικά το ρυθμό, με τη βαριά κατάμαυρη ράβδο του, σα στοιχειωμένος ραψωδός. Η φωνή του προκαλούσε πτώσεις σιαγόνων, περισσότερο από την εμφάνισή του. Πέταξε από πάνω του τα μαύρα και φάνηκαν να λαμπιρίζουν τα στολίδια του εκκεντρικού του ντυσίματος. Άρχισε να χορεύει, σα να ερχόταν από έναν δικό του τρελό κόσμο.

Ένα ακουστικό σετ από τον Arthur Brown είναι μια πολύτιμη εμπειρία. Τα κομμάτια από την ποιοτικότατη -και δυστυχώς δυσεύρετη- φετινή του συνεργασία με το Nick Pynn, "Voice Of Love", αποδόθηκαν δικαίως. Το υπεραγαπημένο "Fire" αδικήθηκε, ενώ, προηγουμένως, η «εισαγωγή» του, η ψυχεδελική αφήγηση του "Fire Poem", είχε εξυψωθεί από την ενορχήστρωση. Με τη βαθύτερη χορδή του λαιμού του, ο Arthur Brown δημιούργησε απόλυτη σιωπή, λέγοντας υποβλητικά αργά «In life dark forces come from beneath the ground» και μας χάρισε ένα ανατριχιαστικό "I Put A Spell On You". Προς έκπληξη όλων, το σετ τελείωσε με μια ασύλληπτα άπιστη και μακρόσυρτη διασκευή στο "I Still Haven't Found What I'm Looking For" των U2.



Κάθε εμφάνιση του Arthur Brown είναι μια αξέχαστη εμπειρία. Σ' αυτό το ιδιαίτερο ακουστικό σόου, έλειψαν οι φωτιές και ο ηλεκτρισμός. Δεν έλειψαν όμως οι θεατρινισμοί, ούτε το πάθος. Ο κύριος Brown ενσάρκωσε την παράφρονα περσόνα του, με τον πιο άμεσο τρόπο. Το ψέμα ειπώθηκε με την πιο αληθινή εγγύτητα. Έρχεται το 2008, το τραγούδι "Fire" γίνεται 40 ετών κι ο Arthur Brown δήλωσε -για τα αυτιά όσων περίμεναν πολύ- την επιθυμία του να το γιορτάσει δεόντως (βλ. με φλεγόμενα κράνη και λοιπές παλαβομάρες), και στην Ελλάδα. Εις το επανιδείν κι εις το επανακούειν.

Set List:
Hard Rain's A-Gonna Fall / All The Bells / I Put A Spell On You / Voice Of Love / Fanfare - Fire Poem / Fire / Kites / Devil's Grip / That's How Strong / I Still Haven't Found What I'm Looking For



Από τη στιγμή που ο Αρθούρος αποφάσισε να μας προσφέρει ένα ακουστικό set ήταν φανερό ποιοι θα έπρεπε να βγάλουν τα ηλεκτρικά κάστανα από τη φωτιά. Παλιά μου τέχνη κόσκινο δηλαδή για τους Pretty Things και την υπερσαραντάχρονη καριέρα τους.

Το διάλειμμα δεν κράτησε πολύ και οι Pretty Things βγήκαν στη σκηνή ντυμένοι στα μαύρα με κοστούμι - γραβάτα - σκαρπίνι, έτσι για να μας γυρίσουν ακόμα πιο πίσω στο χρόνο. Η πρώτη εντύπωση είναι ότι ο χρόνος δεν έχει φερθεί πολύ καλά στον Dick Taylor. Ομολογουμένως αν το συναντούσα στο λεωφορείο θα σηκωνόμουνα να του προσφέρω τη θέση μου. Αυτά βέβαια πριν αρχίσουν οι πρώτες νότες να ξεχύνονται στο μισοάδειο Gagarin. Γιατί μετά...

Το πρώτο τραγούδι που ακούστηκε ήταν από τον καινούργιο τους δίσκο "Balboa Island" και ήταν ενδεικτικό του πώς θα κυλήσει η βραδιά. Straight forward rock με ένταση και βρώμικες κιθάρες. Από το πρόσφατο άλμπουμ τους έπαιξαν μόλις δύο τραγούδια, σεβόμενοι προφανώς ένα κοινό που τους έβλεπε για πρώτη φορά. Πάντως σε ζωντανή εκτέλεση έδεναν πολύ καλά με τα παλιότερα, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις.

Φυσικά η ορμή και η δύναμη, που έκαναν τους Pretty Things το θρυλικό όνομα που είναι, αποκαλύφθηκαν σε όλο τους το μεγαλείο στα παλιότερα τραγούδια τους. Επιμένοντας (λογικά) στους δύο πρώτους δίσκους τους των μέσων των '60s, τα ενδιάμεσα σινγκλάκια και ασφαλώς το αριστουργηματικό "S.F. Sorrow", αλλά αγνοώντας (ανεπίτρεπτα) το εξίσου φοβερό "Parachute", καταχειροκροτήθηκαν και έδειξαν σε νεότερους και μη πως πρέπει να παίζεται το rock.

Στη μέση περίπου της συναυλίας επιδόθηκαν και σε ένα μικρό blues set με τον Dick Taylor να αναλαμβάνει τη slide κιθάρα και να εντυπωσιάζει. Ένα από τα highlights της βραδιάς ήταν όταν ο τραγουδιστής Phil May, κάνοντας την εισαγωγή για το "I Just Can't Be Satisfied" του Muddy Waters, ανέφερε πως τζαμάρανε στο κομμάτι αυτό με τους Rolling Stones για να φωνάξει κάποιος από το κοινό "you are superior of them"! Τη στιγμή εκείνη ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του Dick Taylor - ικανοποίησης ή παράπονου, δε θα μάθουμε ποτέ. Να θυμίσω ότι ο Taylor ήταν ο πρώτος μπασίστας των Stones, που αποχώρησε πριν ηχογραφήσει μαζί τους, για να ασχοληθεί με την κιθάρα. Στο "Hoochie Coochie Man" ανέβηκε στη σκηνή και ο Arthur Brown για να επιβεβαιώσει την άριστη σχέση που διατηρούν χρόνια τώρα.



Η απουσία τρανταχτού «σουξέ» ήταν αυτή που στοίχειωνε πάντα τους Pretty Things και τους στέρησε μία πολύ μεγάλη καριέρα εφάμιλλης των σύγχρονων τους, πασίγνωστων πλέον, συγκροτημάτων. Αυτό ήταν φανερό και στη συναυλία αυτή. Ελάχιστες φορές το κοινό συμμετείχε τραγουδώντας κάποιο στίχο και δεν έδειχνε εξοικειωμένο με όλα τα κομμάτια, αν και τα χειροκροτήματα και οι επιδοκιμαστικές φωνές δεν έλειψαν.

Κορυφαία στιγμή της συναυλίας τα "L.S.D." και "Old Man Going" που παίχτηκαν συνεχόμενα και καταιγιστικά. Ακολούθησαν δύο encore με τον Brown να μετέχει ξανά στο πρώτο, αυτή τη φορά μαζί με τον Nick Pynn να εκτελεί χρέη βιολιστή.

Το τέλος της βραδιάς βρήκε τους Pretty Things να πίνουν μπύρες στο bar παρέα με τους εμφανώς ικανοποιημένους οπαδούς τους. Αν αυτό δεν είναι μία rock 'n' roll βραδιά τότε δεν ξέρω τι είναι...

Set List:
Beat Goes On / Don't Bring Me Down / Havana Bound / Buried Alive / S.F. Sorrow Is Born / Baron Saturday / I Just Can't Be Satisfied / Come In My Kitchen / Hoochie Coochie Man / Come See Me / Midnight To Six Man / L.S.D. / Old Man Going / Judgement Day
1ο encore:
Rosalyn / Raining In My Heart
2ο encore:
Roadrunner

  • SHARE
  • TWEET